Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

" Εικόνες από το Μεσαναγρό"

" Οι αμυγδαλιές ανθισμένες στις ομορφιές τους"
" Παντού το άσπρο χρώμα κυριαρχεί"

" Το γήπεδο του χωριού ξεχασμένο αναπολεί τα παλιά-Βλέπετε η ομάδα διαλύθηκε"



" Τα κατσίκια στον Κουφό ομορφαίνουν το τοπίο"


" Το χωριό όπως φαίνεται από τα αλώνια"




" Η είσοδος του χωριού -Αριστερά οδηγεί στο κέντρο και δεξιά στη Λέσχη"





Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

" Το πισοπάνι"


Τα χρόνια εκείνα οι γιατροί λίγοι και οι επισκέψεις τους στο χωριό σπάνιες. Οι « Πρακτικοί » έδιναν και έπαιρναν. Υπήρχαν άντρες και γυναίκες που αντικαθιστούσαν το γιατρό και με βότανα ή ματζούνια ,βοηθούσαν τους χωριανούς που υπέφεραν.
Το Πισοπάνι είναι το σημερινό έμπλαστρο. Το έφτιαχναν οι γυναίκες του χωριού, όταν κάποιος πονούσε τη μέση του ή είχε πόνους στην πλάτη. Σε όσους είχαν βάλει «πισοπάνι» ,όλοι έλεγαν πόσο τους βοήθησε.
Για να φτιαχτεί ένα πισοπάνι, χρειαζόταν ούζο ,ασπράδι αυγού, πράσινο σαπούνι ξυσμένο και ένα πανί (κάποτο),βρεγμένο με ούζο. Τα υλικά αυτά τα ανακάτευαν πολλή ώρα για να γίνει μείγμα . Μετά τα τοποθετούσαν πάνω στο βρεγμένο πανί με ούζο και το κολλούσαν στο μέρος του σώματος που πονούσε. Το άφηναν μερικές ημέρες και αυτό ανακούφιζε από τους πόνους τον παθόντα.
Μπορούσαν όλες οι γυναίκες να το φτιάξουν αλλά οι πιο ειδικές ήταν λίγες και είχαν μεγάλη ζήτηση. Το Πινιό ,η Γιαχιάενα , είναι μερικά ονόματα που θυμάμαι.
Για κάθε αρρώστια είχαν και το απαιτούμενο φάρμακο. Όλα φτιαγμένα από βότανα που έβγαζε το χωριό ,ο ευλογημένος αυτός τόπος. Αλεσφακιά , αθρούμπα, μαρτολούλουδα , φλισκούνι είναι μερικά βότανα που χρησιμοποιούσαν την εποχή εκείνη ,αλλά και σήμερα. Σε κάποια άλλη ανάρτηση θα αναφερθούμε σε όλα αυτά.
Θα σας διηγηθούμε ιστορίες που με βότανα έγιναν καλά πολλοί, όπως ξέρουν να τις διηγούνται οι παλιοί. Η ιστορία όμως που με μάγεψε ήταν αυτή που έδειχνε τη σοφία του γιατρού Ιπποκράτη. Μου τη διηγιόταν ένας γέροντας και εγώ τον άκουγα ώρες πολλές.( Κάποιος βοσκός αρρώστησε βαριά και οι γύρω του δεν μπορούσαν να τον γιατρέψουν. Απελπισμένος πήρε το καράβι και πήγε στην Κω στον ξακουστό Ιπποκράτη. Αφού τον εξέτασε του είπε ότι σε έξι μήνες θα πεθάνει. Ο βοσκός έφυγε και γύρισε στην πατρίδα του απογοητευμένος. Συνέχισε να βόσκει τα ζώα του στο βουνό και μετρούσε τους μήνες που του απέμειναν. Μετά από λίγους μήνες , γυρίζοντας από τη βοσκή διψούσε και δεν είχε νερό να πιει. Σκέφθηκε να πιει γάλα από μια καρδάρα που είχε σκεπασμένη κάτω από μια ελιά. Καθώς σήκωσε το σκέπασμα είδε ένα φίδι να πίνει γάλα. Για μια στιγμή σκέφθηκε να μη πιει , αλλά απελπισμένος ,γιατί το εξάμηνο πλησίαζε, ήπιε αρκετό γάλα, για να σβήσει τη δίψα του. Πέρασαν οι έξι μήνες και αντί να πεθάνει η υγεία του βελτιωνόταν και ένιωθε καλά. Αποφάσισε να πάει στον Ιπποκράτη να του αποδείξει ότι έκανε λάθος. Πήγε λοιπόν στην Κω και παρουσιάστηκε στον Ιπποκράτη λέγοντάς του ότι έκανε λάθος και ότι είναι υγιής. Ο Ιπποκράτης τον κοίταξε αρκετά και του απάντησε. « Μπορούσα να σε έκανα καλά ,αν στην Κω υπήρχε το φίδι από το οποίο θα έπαιρνα το φάρμακο». Ο βοσκός σκέφτηκε το περιστατικό με την καρδάρα και το φίδι που πίνοντας από το γάλα θα άφησε το δηλητήριό του ,φάρμακο για το βοσκό και το διηγήθηκε στον Ιπποκράτη . Αντί λοιπόν να το κατηγορεί άρχισε να τον εξυμνεί ).

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

"Τα μάγγανα"


Τα μάγγανα ήταν το ελαιοτριβείο του χωριού. Βρισκόταν στο σημερινό χοροστάσιο. Ζωντάνευε κάθε Φθινόπωρο την εποχή που μάζευαν τις ελιές και έβγαζαν το λάδι.
Όταν άρχιζε το μάζεμα των ελιών άνοιγε και το μάγγανο. Το καθάριζαν ,το επισκεύαζαν και έβρισκαν το προσωπικό. Χρειαζόταν και ένα ζώο που κινούσε το μεγάλο τροχό που έλιωνε τις ελιές. Ο χώρος ήταν αρκετά μεγάλος. Υπήρχε σε ένα υπερυψωμένο σημείο ο μεγάλος πέτρινος τροχός που το γύριζε ένα ζώο. Συνήθως μουλάρι ή γαϊδουράκι. Εκεί έριχναν τις ελιές για να λιώσουν και να γίνουν πολτός. Τον πολτό τον έβαζαν μέσα σε ειδικά πανιά και αυτά τα στοίβαζαν στο πιεστήριο. Μετά οι πιο δυνατοί άρχισαν να σφίγγουν το πιεστήριο, να πιέζεται ο πολτός και το υγρό να χύνεται σε ειδική δεξαμενή που είχε ζεστό νερό. Το λάδι που έβγαινε ως ελαφρύτερο βρισκόταν στην επιφάνεια και αφού γέμιζε έτρεχε σε κάποια άλλη δεξαμενή ή το μάζευαν από την επιφάνεια.
Μικρός τα παρακολουθούσα όλα αυτά με δέος. ΄Εβλεπα τη φωτιά που είχαν αναμμένη, το ζώο να σέρνει τον τροχό ,τις ελιές που ξεφόρτωναν ,το λάδι που μάζευαν ,τις παρέες που κάθονταν γύρω από τη φωτιά και τις πυροκάφτρες που έφτιαχναν. Οι πυροκάφτρες ήταν κομμάτια ψωμιού που τα έψηναν στα κάρβουνα και μετά τα άλειφαν με λάδι και έριχναν και αλάτι.΄ Ηταν πεντανόστιμες. Από τότε έχω να φάω τόσο νόστιμο ψωμί. Τις ημέρες αυτές δεν άκουγες τίποτε άλλο ,εκτός από τα πόσα κιλά έβγαλε ο ένας και πόσα ο άλλος.
Εμείς τα παιδιά όταν βγαίναμε διάλειμμα πηγαίναμε στα μάγγανα με τη φέτα το ψωμί στο χέρι και παρακαλούσαμε να μας τη βουτήξουν στο λάδι. Στη τσέπη είχαμε και το αλάτι και περιμέναμε. Η χαρά απερίγραφτη αν μας έκαναν το χατίρι και μεγάλη η στενοχώρια όταν αποτυγχάναμε.
Η νέα τεχνολογία μετά από μερικά χρόνια έκανε τα μάγγανα αναχρονιστικά και έτσι εγκαταλείφθηκαν. Τη θέση τους πήρε το χοροστάσι που σήμερα γίνονται οι εκδηλώσεις του χωριού και μόνο ο μεγάλος πέτρινος τροχός σώζεται για να μας θυμίζει την ύπαρξή τους.

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

" Επικοινωνία του blog μας με φοιτητές που κατάγονται από το Μεσαναγρό"






















Η χαρά μας είναι μεγάλη , όταν φοιτητές που κατάγονται από το Μεσαναγρό επικοινωνούν μαζί μας ,μας λένε καλά λόγια για το blog μας και μας στέλνουν υλικό από τον τόπο που σπουδάζουν.
Σήμερα δημοσιεύουμε φωτογραφίες που μας έστειλε ο φοιτητής Απόστολος Ζαγοριανός από το Trondheim της Νορβηγίας. Τα κτήρια είναι Φοιτητικές εστίες, Πάρκινγκ και ο Καθεδρικός ναός του Trondheim .Στο ναό αυτόν παντρεύονται οι Βασιλείς τους και παλαιότερα στέφονταν.
Ευχαριστούμε τον Απόστολο Ζαγοριανό για τις φωτογραφίες του, περιμένουμε και άλλο υλικό και παρακαλούμε και άλλους φοιτητές να μας στείλουν υλικό από τον τόπο που σπουδάζουν και να επικοινωνήσουν μαζί μας.

Χίλια ευχαριστώ σε όλους

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

" Η ιστορία μιας πόρτας"

" Η πόρτα όπως ήταν πριν"
" Η πόρτα παραδίδεται στην εκκλησιαστική επιτροπή"

" Ο αναπαλαιωτής της πόρτας κ. Παναγιώτης Καραγιάννης"



" Η πόρτα στη σημερινή της μορφή"


" ΄Ολοι βοήθησαν να στηθεί στη θέση της"





Η είσοδος από τον πρόναο στον κυρίως ναό του Ταξιάρχη έχει μια πόρτα ,που ίσως βρίσκεται εκεί από της ιδρύσεως του ναού το 1861. Είναι μια πόρτα πανέμορφη ,σκαλιστή ,φτιαγμένη με ξεχωριστή τέχνη από ξεχωριστό τεχνίτη. Η πόρτα αυτή όπως συνηθίζουμε οι νεοέλληνες ,καλύφθηκε με μπλε μπογιά για να κρατηθεί στη ζωή, χωρίς να εξεταστεί η εμφάνισή της.
Και τι δεν είδε αυτή η πόρτα. Παπάδες, Δεσποτάδες ,επίσημους ,ανεπίσημους ,λαϊκούς ,κόσμο και κοσμάκι. ΄Ενιωθε περήφανη που βρισκόταν στον ιερό ναό και αν είχε φωνή θα μας διηγιόταν ιστορίες και γεγονότα. Ένα πράγμα όμως την πλήγωνε. Σαν ερχόταν το Πάσχα ,αντί να χαίρεται για την Ανάσταση του Χριστού και να λάμπει όπως όλοι οι χριστιανοί ,την έπιανε πανικός καθώς πλησίαζε η στιγμή στην πρώτη Ανάσταση ,που ο παπάς θα έμπαινε στο ναό .Υπήρχε το έθιμο ένας ψάλτης να κάθεται πίσω από την πόρτα να την σπρώχνει γερά, για να μην αφήσει τον παπά να μπει. ΄Ελεγε λοιπόν ο ψάλτης πίσω από την πόρτα . « Τι σου εστίν ο Βασιλεύς της δόξας » Απαντούσε ο παπάς . « Κύριος κραταιός…Αυτός εστίν ο Βασιλεύς της δόξας » . Αυτό γινόταν τρεις φορές και την τρίτη ο παπάς κλωτσούσε δυνατά την πόρτα για να ανοίξει και να μπει νικητής στο ναό. Πολλές φορές ο ψάλτης αντιδρούσε δυναμικά και ανάγκαζε τον παπά να χρησιμοποιήσει όλη τη δύναμή του .
Πόσα Πάσχα πέρασαν και η πόρτα κρατούσε ,άντεχε τραυματισμένη ,χτυπημένη. Τελευταία με τις εργασίες που γίνονται στην εκκλησία , ο κ. Παναγιώτης Καραγιάννης προθυμοποιήθηκε να αναλάβει να φέρει την πόρτα στην πρώτη της μορφή. Μετά από τρεις μήνες σκληρής δουλειάς ,κατάφερε να αφαιρέσει τις μπογιές που υπήρχαν ,να προσθέσει τα κομμάτια που έλειπαν και να δώσει στην πόρτα την παλιά της αίγλη. Η πόρτα τοποθετήθηκε ξανά στην θέση της με αλλαγμένη μορφή .
Η εκκλησιαστική Επιτροπή ευχαριστεί τον κ. Παναγιώτη Καραγιάννη και εύχεται το παράδειγμά του να ακολουθήσουν και άλλοι.

" Η ιστορία μιας πόρτας"





















Η είσοδος από τον πρόναο στον κυρίως ναό του Ταξιάρχη έχει μια πόρτα ,που ίσως βρίσκεται εκεί από της ιδρύσεως του ναού το 1861. Είναι μια πόρτα πανέμορφη ,σκαλιστή ,φτιαγμένη με ξεχωριστή τέχνη από ξεχωριστό τεχνίτη. Η πόρτα αυτή όπως συνηθίζουμε οι νεοέλληνες ,καλύφθηκε με μπλε μπογιά για να κρατηθεί στη ζωή, χωρίς να εξεταστεί η εμφάνισή της.
Και τι δεν είδε αυτή η πόρτα. Παπάδες, Δεσποτάδες ,επίσημους ,ανεπίσημους ,λαϊκούς ,κόσμο και κοσμάκι. ΄Ενιωθε περήφανη που βρισκόταν στον ιερό ναό και αν είχε φωνή θα μας διηγιόταν ιστορίες και γεγονότα. Ένα πράγμα όμως την πλήγωνε. Σαν ερχόταν το Πάσχα ,αντί να χαίρεται για την Ανάσταση του Χριστού και να λάμπει όπως όλοι οι χριστιανοί ,την έπιανε πανικός καθώς πλησίαζε η στιγμή στην πρώτη Ανάσταση ,που ο παπάς θα έμπαινε στο ναό .Υπήρχε το έθιμο ένας ψάλτης να κάθεται πίσω από την πόρτα να την σπρώχνει γερά, για να μην αφήσει τον παπά να μπει. ΄Ελεγε λοιπόν ο ψάλτης πίσω από την πόρτα . « Τι σου εστίν ο Βασιλεύς της δόξας » Απαντούσε ο παπάς . « Κύριος κραταιός…Αυτός εστίν ο Βασιλεύς της δόξας » . Αυτό γινόταν τρεις φορές και την τρίτη ο παπάς κλωτσούσε δυνατά την πόρτα για να ανοίξει και να μπει νικητής στο ναό. Πολλές φορές ο ψάλτης αντιδρούσε δυναμικά και ανάγκαζε τον παπά να χρησιμοποιήσει όλη τη δύναμή του .
Πόσα Πάσχα πέρασαν και η πόρτα κρατούσε ,άντεχε τραυματισμένη ,χτυπημένη. Τελευταία με τις εργασίες που γίνονται στην εκκλησία , ο κ. Παναγιώτης Καραγιάννης προθυμοποιήθηκε να αναλάβει να φέρει την πόρτα στην πρώτη της μορφή. Μετά από τρεις μήνες σκληρής δουλειάς ,κατάφερε να αφαιρέσει τις μπογιές που υπήρχαν ,να προσθέσει τα κομμάτια που έλειπαν και να δώσει στην πόρτα την παλιά της αίγλη. Η πόρτα τοποθετήθηκε ξανά στην θέση της με αλλαγμένη μορφή .
Η εκκλησιαστική Επιτροπή ευχαριστεί τον κ. Παναγιώτη Καραγιάννη και εύχεται το παράδειγμά του να ακολουθήσουν και άλλοι.

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

" Αποκριές στο Μεσαναγρό"

" ¨Ενα μέρος του Μεσαναγρού"
" Καθαρή Δευτέρα, αλλά οι βοσκοί στη δουλειά τους"

" Οι αμυγδαλιές άνθισαν"


" Κάποιοι πέταξαν τον αετό τηρώντας το έθιμο"




" Κάποιοι άλλοι την έβγαλαν κοντά στο τζάκι"



Την τελευταία Κυριακή και την Καθαρή Δευτέρα το χωριό ξαναζωντάνεψε. Αρκετός κόσμος πήγε για να περάσει ήσυχα και οικογενειακά. Η Λέσχη ακόμα δεν έχει τελειώσει και οι δυο αίθουσες που φτιάχτηκαν από τον Πολιτιστικό Σύλλογο φιλοξένησαν πολλούς. Την Κυριακή μετά την εκκλησία στην αίθουσα δίπλα , οι εκκλησιαζόμενοι απόλαυσαν το καφεδάκι τους , με κουλουράκια ,γλυκά που έφτιαξαν οι γυναίκες του χωριού. Λειτούργησε ο παπα-Ελπίδιος και το κήρυγμά του για τους ανθρώπους που υποφέρουν στην Αφρική μας συγκλόνησε.
Η ημέρα κύλησε ήρεμα , με τα τζάκια αναμμένα , οι ψησταριές να στέλνουν τις μυρωδιές παντού και στα σπίτια οι κάτοικοι να απολαμβάνουν τα λογής λογής εδέσματα. Η πιλότα έδινε και έπαιρνε ,το ίδιο και τα πειράγματα προς τους ηττημένους.
Το βράδυ οι ποδοσφαιρόφιλοι παρακολούθησαν τους αγώνες του Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού με ανάμεικτα συναισθήματα στην αίθουσα του Σχολείου ,με χαρούμενους αυτούς του Ολυμπιακού. Την Καθαρή Δευτέρα ο καιρός δε βοήθησε και όλοι μείνανε στο χωριό. Κάποιοι πέταξαν αετούς στα αλώνια και κάποιοι άλλοι το χάρηκαν κάνοντας μια βόλτα στις γύρω περιοχές.
΄Ετσι απλά ,σπιτικά και χαρούμενα πέρασαν οι μέρες αυτές ,μακριά από τα προβλήματα της καθημερινότητας και τις παγκόσμιες κρίσεις.

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

" Το Καρναβάλι συναντά τις απόκριες "


Η λέξη Καρναβάλι ,προέρχεται από τις λατινικές λέξεις «carrus navalis » ,που σημαίνουν ναυτικό αμαξίδιο .Και αυτό γιατί στις πομπές που γίνονταν κατά τη διάρκεια των Ελευσίνιων μυστηρίων ,για να μεταφερθεί το Ιερό Πέπλο της Αθηνάς στον Παρθενώνα ,παρήλαυνε ένα μικρό πλοίο με ρόδες ,στολισμένο με άνθη και καρπούς.
Οι μεταμφιέσεις πρωτοεμφανίζονται το 2.00οπ.Χ. στην Ασία. Αργότερα στο Βυζάντιο ,στην Ευρώπη , όπου η αποκριά έπαιρνε πάνδημο χαραχτήρα. Η συνήθεια αυτή από το 2ο αιώνα μ.Χ. βρήκε αντίθετη την εκκλησία που τις έβλεπε ειδωλολατρικές. Από τα κείμενα βλέπουμε ότι μεταμφιέζονταν άνδρες σε γυναίκες ,γυναίκες σε άνδρες ,φτωχοί σε πλούσιους ,άλλοι σε ζώα και ενοχλούσαν τους περαστικούς.
Τα κυριότερα χαρακτηριστικά του καρναβαλιού είναι το κέφι, η φαντασία, το παιχνίδι. Πολλές πόλεις είναι διάσημες για τις καρναβαλικές εκδηλώσεις .Ρίο Τζανέιρο ,στη Βραζιλία, Βενετία, Μαϊάμι και στην Ελλάδα το καρναβάλι της Πάτρας.
Στο Μεσαναγρό έδωσαν στην αποκριά ένα ξεχωριστό νόημα. Οι μέρες αυτές ήταν ευκαιρία να ξεδώσουν από τον καθημερινό μόχθο Συνήθως ντύνονταν τα Σαββατοκύριακα «Καμουζέλες». Το τελευταίο Σαββατοκύριακο πριν την Καθαρή Δευτέρα μικροί και μεγάλοι ,άνδρες και γυναίκες φορούσαν κάτι διαφορετικό για να γίνονται αγνώριστοι .Δεν υπήρχαν τα σημερινά μέσα, αλλά είχαν τον τρόπο να αυτοσαρκάζονται και να προκαλούν γέλιο. Γύριζαν το χωριό παρέες-παρέες ,κρατώντας κουδούνια, μπαστούνια ,ξύλα και διασκέδαζαν τον κόσμο.
Την τελευταία Κυριακή ,οι οικογένειες μαζεύονταν σε ένα σπίτι και εκεί όλοι μαζί έτρωγαν ,διασκέδαζαν μέχρι τις 12 η ώρα τα μεσάνυχτα και μετά συνέχιζαν με νηστίσιμα .Κάθε νοικοκυρά έφτιαχνε κάτι διαφορετικό και το τραπέζι ήταν ξεχωριστό.
Την Καθαρή Δευτέρα , ημέρα σωματικής και πνευματικής κάθαρσης ,συνέχιζαν το γλέντι ‘εξω από το χωριό και ιδιαίτερα στον ΄Αγιο Θωμά. Σήμερα κάποια ΄εθιμα διατηρούνται και κάποια συνεχίζονται.

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

" Ο Χαρταετός , ένα αποκριάτικο έθιμο"


Ο χαρταετός είναι μια ελαφριά κατασκευή που πετά με τη βοήθεια του αέρα. Κρατιέται από ένα σπάγκο ,την καλούμπα.
Το έθιμο προέρχεται από την Κίνα. Υπάρχουν γραπτές αποδείξεις ότι χαρταετοί πετούσαν στον ουρανό της Κίνας από το 2000π.Χ. . Στην Ευρώπη εμφανίστηκε το 1400 μ.Χ.. Το 18ο αιώνα χρησιμοποιήθηκε σαν επιστημονικό όργανο ,π.χ. για την καταγραφή θερμοκρασιών ,από το Βενιαμίν Φραγκλίνο, για να αποδείξει ότι οι αστραπές δεν είναι τίποτε άλλο από στατικός ηλεκτρισμός κ.α.
Κατά τη διάρκεια των δύο παγκόσμιων πολέμων οι χαρταετοί χρησιμοποιήθηκαν σαν συσκευές παρατήρησης.
Στην Ελλάδα το πέταγμά του γίνεται την Καθαρή Δευτέρα. Ο σκελετός κατασκευάζεται από ξύλο είτε από πλαστικό , ενώ το μέρος που φέρνει αντίσταση από πλαστικό φύλλο ή χαρτί. Σημαντικά σημεία του χαρταετού είναι.
- Τα ζύγια της καλούμπας
- Τα ζύγια της ουράς
- Το μέγεθος της ουράς
Χρειάζεται μεγάλη προσοχή στο πέταγμα. Κάθε χρόνο γίνονται πολλά ατυχήματα ιδίως με παιδιά από ηλεκτροπληξία, όταν πετούν το χαρταετό κοντά στα ηλεκτροφόρα καλώδια.
Προσοχή
- Πετάμε τους χαρταετούς μακριά από τα ηλεκτροφόρα καλώδια
- Είναι προτιμότερο να τον αφήσουμε όταν μπλεχτεί στα καλώδια
- Δεν προσπαθούμε να ανεβούμε σε στύλους της ΔΕΗ ,για να ξεμπλέξουμε το χαρταετό
- Δεν πετάμε χαρταετό ,όταν ο καιρός είναι βροχερός και αστράφτει.
Καλό πέταγμα του χαρταετού την Καθαρή Δευτέρα αλλά πάνω από όλα προσοχή…

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

"Το πλύσιμο των ρούχων στο Μεσαναγρό"


Το πρόβλημα του νερού στο χωριό δημιουργούσε και άλλα προβλήματα. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν πλυντήρια και το πλύσιμο των ρούχων ήταν βραχνάς για τις γυναίκες του χωριού. Λύση όμως βρισκόταν ,όπως λύνονται και όλα τα προβλήματα.
Επειδή μέσα στο χωριό δεν υπήρχε πολύ νερό ,οι νοικοκυρές έπλυναν τα ρούχα στις πηγές έξω από το χωριό .Μπη , Πλακιά , αλλά και σε ποτάμια που είχαν το καλοκαίρι νερό ή σε κηπούλια.
Πήγαινε λοιπόν η νοικοκυρά εφοδιασμένη με την κοφίνα ,το πράσινο σαπούνι, στάχτη από το τζάκι και τον κόπανο. Τα ρούχα χωρίζονταν σε δυο κατηγορίες . Στα ρούχα που φορούσε η οικογένεια και στα πιο βαριά κουβέρτες ,παπλώματα και τρίχενες κουβέρτες. Τα καθημερινά ρούχα τα έβαζε μέσα στην κοφίνα . Πάνω πάνω έβαζε το ανθοπάνι και μέσα σε αυτό τη στάχτη που έμενε από το κάψιμο των ξύλων στο τζάκι. Χόχλαζε , έβραζε νερό και μέσα στο νερό ,έβαζε μυρτιές, λεμονιές και λίγη αλεσφακιά για να μυρίζουν τα ρούχα. Το ζεστό νερό το έριχνε μέσα στην κοφίνα και αυτό διαπερνούσε όλα τα ρούχα που είχε μέσα .Την ώρα εκείνη η μητέρα έλεγε δυνατά . Να η άσπρη προυατάρα( πρόβατο ) και μεις ψάχναμε να τη δούμε ,αλλά δε τη βλέπαμε. Το έλεγε για να ασπρίσουν τα ρούχα ,όπως το άσπρο χρώμα του προβάτου. Μετά από λίγη ώρα έβγαζε τα ρούχα από την κοφίνα ,τα έπλενε με πράσινο σαπούνι που υπήρχε την εποχή εκείνη και τα άπλωνε πάνω στα κλαδιά των θάμνων που υπήρχαν γύρω. Απέφευγαν τα πράσινα μέρη , για να μην ξεβάψουν. Την άλλη μέρα ,αφού στέγνωναν, τα μάζευαν και τα έπαιρναν σπίτι πεντακάθαρα και κάτασπρα.
Στα πιο βαριά , κουβέρτες ,τρίχενες ,χρησιμοποιούσαν άλλη μέθοδο. Τα έβαζαν μέσα στο νερό να μουσκέψουν ,τα έπλεναν με πράσινο σαπούνι και τα χτυπούσαν με τον κόπανο πολλές φορές. Μετά τα άπλωναν για να στεγνώσουν.
Πολλές φορές , ιδίως στον πόλεμο που δεν υπήρχε σαπούνι , χρησιμοποιούσαν τις μύτες ,κορυφές του σχίνου , σαν σαπούνι. Άλλες εποχές ,άλλοι τρόποι αντιμετώπισης προβλημάτων . Πάντως όσο και αν μας φαίνεται παράξενο ,οι άνθρωποι αυτοί πάντα ήταν καθαροί ,φορούσαν ρούχα που άστραφταν και μύριζαν μυρτιά και λεμονιά.
Σήμερα όλα αυτά φαντάζουν σαν μύθος ,σαν κάτι το άπιαστο ,σαν κάτι το ακατόρθωτο. Εμείς που τα ζήσαμε ,τα επιβεβαιώνουμε και τα γράφουμε για να τα γνωρίσουν οι νεότεροι και να κάνουν συγκρίσεις και ίσως για να πάρουν και κάποια μαθήματα.

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

" Παιδικές τρέλες"


Τα πράγματα ήταν δύσκολα για μας τους μικρούς. ΄Επρεπε να υπακούμε στους μεγαλύτερους ,να είμαστε ευγενικοί και όχι πολύ ζωηροί. Γίνεται όμως παιδιά χωρίς τρέλες. Ακόμα και οι σοφές γιαγιάδες το αναγνώριζαν και έλεγαν . «Τα παιδιά είναι παιδεμός ». Και τι δεν κάναμε την εποχή εκείνη … Σήμερα βλέποντας τα παιδιά να ατακτούν βγαίνουμε από τα ρούχα μας. « Ξεχνάς τα δικά σου μου θυμίζουν οι πιο παλιές. Εσείς λίγα κάνατε».
΄Οπου υπάρχει καταπίεση υπάρχει και μεγάλη αντίδραση. Την εποχή εκείνη κάθε οικογένεια είχε τα δικά της δέντρα, κοτέτσια , κηπευτικά για να μπορέσει να επιζήσει. Μη μου πείτε ότι αν βρεθείτε κάτω από μια αχλαδιά , με τα αχλάδια ώριμα και ζουμερά και δε θα απλώσετε χέρι. Θα είστε ¨Αγιος.
Τα αυγά την εποχή εκείνη έπαιζαν το ρόλο του χρήματος. Με αυγά ψώνιζες από το μαγαζί οτιδήποτε. Και μιας και το χρήμα δεν υπήρχε ,τα αυγά ήταν πειρασμός. Πηγαίναμε λοιπόν σε κοτέτσια και παίρναμε αυγά ,για να αγοράσουμε κανένα γλυκό.
Η παρέα ήταν τρεις. Ο αρχηγός θα έμπαινε στο κοτέτσι να πάρει τα αυγά και οι άλλοι δύο φυλάγαμε τσίλιες. Ο ένας από τη μια μεριά και ο άλλος από την άλλη. Από τη μια μεριά υπήρχε μια μουριά γεμάτη νόστιμα μούρα, Ανέβηκα λοιπόν πάνω για να βλέπω μην έρθει ο νοικοκύρης του κοτετσιού και μας πιάσει στα πράσα . Θέλεις τα νόστιμα μούρα ,θέλεις η αφηρημάδα μου, δεν είδα το νοικοκύρη που πήγαινε να ταϊσει τις κότες, την ώρα που ο αρχηγός ήταν μέσα στο κοτέτσι και έπαιρνε τα αυγά. Και έτσι ο αρχηγός συνελήφθη « κλέπτων οπώρας» όπως έλεγαν οι παλιοί. Η τιμωρία από το δάσκαλο μεγάλη ,αλλά την υπέστη μόνο ο αρχηγός που δε μας πρόδωσε.
Είχε ένα "μεγάλο "στο χωριό που μας έβγαζε το λάδι . Πήγαινε εδώ ,πήγαινε εκεί ... Μια μέρα λοιπόν αποφασίσαμε να τον τιμωρήσουμε με το δικό μας παιδικό τρόπο. Φώτα στο χωριό δεν υπήρχαν τότε. Σκεφθήκαμε να δέσουμε στο στενό σοκάκι του χωριού , από τη μια άκρη στην άλλη ,ένα λεπτό σκοινί ,να μπλέξει και να πέσει. Το σχέδιο ήταν έτοιμο. Κάποιος ήταν κρυμμένος έξω από το καφενείο και μόλις έβγαινε για να περάσει από το στενό ,θα μας ειδοποιούσε να ετοιμάσουμε το σκοινί.Με το σφύριγμα λοιπόν όλα ήταν έτοιμα και μεις πάνω στο δώμα για να απολαύσουμε το κατόρθωμά μας . Το σκοτάδι «πίσσα» και ο στόχος πλησίαζε. Κάτι έγινε την τελευταία στιγμή και αυτός καθυστέρησε. Τον πέρασε κάποιος άλλος που έπεσε στην παγίδα και ξαπλώθηκε φαρδύς πλατύς.
Πόσα τέτοια γεγονότα μπορώ να διηγιέμαι με τις ώρες. Τα αφήνουμε για κάποια άλλη φορά.

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

' Γιαγιάδες και παππούδες"


Ακόμα έρχονται στο μυαλό μου οι φυσιογνωμίες των ανθρώπων αυτών. ΄Ανθρωποι απλοί ,ξεροκιανοί, μαθημένοι στα λίγα ,αλλά δυνατοί και εργατικοί μέχρι τα γεράματα . ΄Ηταν οι πιο σοφοί του χωριού λόγω της πείρας και απολάμβαναν σεβασμού και εμπιστοσύνης. Οι παλιοί έλεγαν . « Αν δεν έχεις γέρο αγόρασε». Οι νεότεροι τους συμβουλεύονταν και τα παιδιά τούς αγαπούσαμε σαν γονείς μας.
Στο χωριό πάντα η κόρη της οικογένειας έπαιρνε τη περισσότερη προίκα ,αλλά και όλη η οικογένεια τη βοηθούσε παντού. Θέλεις στις δουλειές του σπιτιού ,θέλεις στις γεωργικές ασχολίες ,θέλεις στη φύλαξη των μικρών παιδιών. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες κρατούσαν τα παιδιά, όταν οι γονείς έφευγαν για τις δουλειές τους. Υπήρχαν παιδιά που μεγάλωσαν περισσότερο με τις γιαγιάδες ,παρά με τους γονείς τους. Και τι δε μαθαίναμε από τους ανθρώπους αυτούς . Προσευχές ,να σεβόμαστε τους μεγαλύτερους, γεωργικές δουλειές ,νοικοκυριό ,ακόμα και γράμματα. « Του παιδιού μου το παιδί δυο φορές παιδί μου », έλεγαν.
Η πιο όμορφη στιγμή της ημέρας ήταν τα χειμωνιάτικα βράδια μαζί τους. Δίπλα από το τζάκι που μας ζέσταινε , τα παραμύθια τους ζέσταιναν τις καρδιές μας και τη φαντασία μας. Πώς την περιμέναμε αυτή τη στιγμή. Όταν άρχιζε η διήγηση του παραμυθιού ,τους κοιτάζαμε στα μάτια και ρουφούσαμε τα λόγια τους σαν το πιο γλυκό ποτό. ΄Ωρες κρατούσαν αυτά τα παραμύθια . Τελειωμό δεν είχαν. Κάθε βράδυ και διαφορετικό. Το ρεπερτόριο ανεξάντλητο. Πιστεύω ότι τα έπλαθαν την στιγμή εκείνη με τη φαντασία τους. Τα πιο μικρά τα έπαιρνε ο ύπνος και το πρωί μας ρωτούσαν πώς τέλειωσε το παραμύθι. Και όταν η φαντασία καμιά φορά στέρευε ,είτε λόγω κούρασης ,είτε κακής διάθεσης ,πάντα είχαν την απάντηση. « Σήμερα θα σας πω το παραμύθι με το βοσκό. Μια φορά και ένα καιρό είχε ένα βοσκό που είχε 1.000.000 πρόβατα. Το χειμώνα ήθελε να τα πάρει σε άλλο τόπο να βοσκήσουν, αλλά υπήρχε μια στενή γέφυρα που χωρούσε να περάσει ένα μόνο πρόβατο. ΄Αρχισαν λοιπόν να περνούν τα πρόβατα. 1,2,3…..και μετά… σταματούσε. Τι έγινε μετά ρωτούσαμε …και η απάντηση. Να περάσουν τα πρόβατα από τη γέφυρα και μετά θα συνεχίσουμε».
Σήμερα οι περισσότεροι έχουν φύγει από τη ζωή . Οι λίγοι που έμειναν δε διηγούνται παραμύθια στα εγγόνια τους ,γιατί η τηλεόραση τους έκλεψε αυτό το προνόμιο.

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

"Χειμωνιάτικες εικόνες από το Μεσαναγρό"

" Ο ουρανός κατάμαυρος έτοιμος για βροχή"
" Στον καταρράκτη του Αγίου Θωμά επιτέλους το νερό τρέχει"


" Η θάλασσα φουρτουνιασμένη όσο ποτέ"

" Η Λέσχη σχεδόν έτοιμη"




" Το πράσινο κάνει την εμφάνισή του"




" Τα ρυάκια τρέχουν"