Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

"Ο Μεσαναγρός μέσα από τα μάτια των επισκεπτών του"

"Η Αγία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου και μέρος του χωριού"


" Ο Προφήτης Ηλίας"




" Σοκάκι του χωριού"






" Η θάλασσα του Κάμπου με το πετροκάραβο"








" Το χωριό από ψηλά" Το χωριό είναι ο Ασκληπιειός .΄Εγινε λάθος εκ παραδρομής.Ζητούμε συγγνώμη. Νότια Ρόδος είμαστε.










Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

" Ανάκατες σκέψεις"

' Εικόνα από εκδήλωση του Πολιτιστικού Συλλόγου"

Το χωριό μας, είναι από τα χωριά που δεν βρίσκονται στον κεντρικό οδικό άξονα. Για να πάει κάποιος, πρέπει να πάει ειδικά, για να δει το χωριό . Τα άλλα χωριά ,μικρά ή μεγάλα ,που βρίσκονται στον κεντρικό οδικό άξονα ,είναι προνομιούχα. Το καλοκαίρι οι Τουρίστες κάνοντας το γύρο του νησιού ,θα περάσουν από τα χωριά αυτά. ΄Εχουμε πολλά ατού για να έρθει κάποιος στο χωριό. Το καλοκαίρι καθημερινά επισκέπτονται το χωριό πολλοί τουρίστες, λόγω της εκκλησίας της Κοίμησης της Θεοτόκου, του 13ου αιώνα. Σε όλα τα βιβλία τα τουριστικά, η εκκλησία αυτή αναφέρεται.
Ένα άλλο ατού είναι, ότι το χωριό είναι παραδοσιακό. Οι παρεμβάσεις που έχουν γίνει δεν έχουν αλλοιώσει τη φυσιογνωμία του. Τα παραδοσιακά σπίτια, τα στενά σοκάκια , η γύρω πανέμορφη φύση και το υπέροχο κλίμα του ,το κάνουν πανέμορφο.
Δυστυχώς ο πληθυσμός μειώνεται και έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Οι νέοι δεν αφήνουν εύκολα την πόλη, για να ζήσουν σε ένα μικρό χωριουδάκι. Αν και το καλοκαίρι στη Νότια Ρόδο ,τα Ξενοδοχεία ψάχνουν για εργατικό δυναμικό ,ακόμη δεν έγινε ο πόλος που θα ξαναζωντανέψει τα χωριά μας.
Τα Σαββατοκύριακα το χωριό κάπως ζωντανεύει. Από την πόλη της Ρόδου έρχονται αρκετοί. ΄Ερχονται όμως αυτοί που μεγάλωσαν στο χωριό και έχουν αρκετές παραστάσεις. Οι νέοι μας έρχονται μόνο τις μεγάλες γιορτές και εκδηλώσεις. Κάτι πρέπει να κάνουμε για να γίνει το χωριό ελκυστικό και για αυτούς.
Τελευταία μια χαραμάδα αισιοδοξίας διαφαίνεται. Μια ομάδα νέων παιδιών ,ανέλαβε τον Πολιτιστικό Σύλλογο του χωριού. Αναλαμβάνοντας ευθύνες και τις τύχες του Πολιτιστικού ,οι νέοι μας θα έρχονται περισσότερο στο χωριό και πολλά πράγματα θα αλλάξουν. Ως άνθρωπος που χρόνια παλεύω για το χωριό μας ,που τόσο αγαπώ , δεν μένω ασυγκίνητος στην προσπάθεια των παιδιών αυτών. Καλώ όλους τους Μεσαναγρενούς να υποστηρίξουν τα παιδιά αυτά , να αγκαλιάσουν την προσπάθειά τους και να συμμετέχουν σε όλες τις εκδηλώσεις που θα διοργανώσουν.
Και μια συμβουλή στα παιδιά του Πολιτιστικού Συλλόγου. ΄Εχουν περάσει 6 μήνες , η περίοδος χάριτος όπως λέμε, από τότε που ανέλαβαν τον Πολιτιστικό και ακόμα δεν έχουν δώσει το στίγμα τους .Το χωριό έχει ανάγκη να τους βλέπει , να είναι παρόντες και να το επισκέπτονται τακτικά. Είναι νωρίς ,αλλά ας προσέξουν ορισμένα πράγματα ,γιατί θα είναι κρίμα να χαθεί το παιχνίδι.

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

"Μεσαναγρενοί μετανάστες"
































΄Εφυγαν από το χωριό τα δύσκολα χρόνια με μια υπόσχεση . Να βοηθήσουν το χωριό και να ξαναγυρίσουν. Πραγματικά βοήθησαν το χωριό και τους χωριανούς τα δύσκολα χρόνια του -50 με -70. Πολλοί γύριαν και ξαναείδαν την πατρίδα. ΄Αλλοι δεν τα κατάφεραν και ζουν με την ελπίδα του γυρισμού. Εμείς τους ευχαριστούμε και τους ευχόμαστε να τους ξαναδούμε " στα πάτρια εδάφη".










Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

" Μεσαναγρός, όαση δροσιάς το καλοκαίρι"







Όταν τα καλοκαίρια είναι πολύ ζεστά η παραμονή στο Μεσαναγρό τα κάνει δροσερά και ευχάριστα. Θέλεις το υψόμετρο του χωριού ,θέλεις ο πουνέντης που σε καθημερινή βάση καλύπτει τα βουνά και το χωριό ,κάνουν τα καλοκαίρι πιο ευχάριστο. Ο επισκέπτης που πηγαίνει στο Μεσαναγρό ,μόλις φτάσει στο δρόμο που οδηγεί στον ΄Αγιο θωμά , αντιλαμβάνεται ότι το κλίμα αλλάζει. Από το σημείο εκείνο ο καιρός γίνεται πιο δροσερός. Πόσοι και πόσοι ξένοι που επισκέπτονται το χωριό δεν εύχονται να ζούσαν για πάντα εκεί.
Φέτος το καλοκαίρι είναι πολύ πιο ζεστό από άλλα χρόνια. Το Δεκαπενταύγουστο που είχε ζεστές μέρες ήμουν στο χωριό. Όταν κατέβαινες στο Γεννάδι για ψώνια καταλάβαινες τη διαφορά. Βιαζόμουν να τελειώσω γρήγορα για να βρεθώ στον παράδεισό μου.
Μέσα στο ίδιο το χωριό υπάρχει μια περιοχή που είναι η πιο δροσερή. Είναι η είσοδος του χωριού ,εκεί που βρίσκεται η Λέσχη. Το πελώριο δέντρο που καλύπτει τη μικρή πλατεία ,ρίχνει τη σκιά του και μαζί με το δροσερό αεράκι ,κάνει την παραμονή σου παράδεισο.
Όταν βραδιάζει , ο πουνέντης , ένα τεράστιο σύννεφο ,ξεκινάει από το βουνό Σκιάδι και απλώνεται παντού. Καλύπτει τα βουνά που βρίσκονται γύρω από το χωριό και σιγά σιγά και το ίδιο το χωριό. Πολλές φορές τα βουνά χάνονται και η ορατότητα μηδενίζεται. Το σύννεφο καλύπτει τα πάντα μέχρι το πρωί και σταματά κατά τις 9,30. Το θέαμα είναι εξαίσιο. Ακόμα και οι ανεμογεννήτριες φαίνονται σαν ελικόπτερα που πετούν και διακρίνονται μόνο οι έλικες τους.
Φαντάζομαι, πόσοι άνθρωποι από την πόλη ,αν γνώριζαν τον παράδεισο που βρίσκεται δίπλα τους , δεν θα έρχονταν για να τον απολαύσουν.

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

" Ανεράδες και φαντάσματα"



Τα βράδια πάντα στο χωριό επλανάτο ο φόβος. Ιδίως όταν κάποιος πέθαινε για μέρες οι χωριανοί κλείνονταν από νωρίς στα σπίτια τους. Τις πρώτες μέρες μετά το θάνατο κάποιου ,τα κουτσομπολιά έδιναν και έπαιρναν. Είδαν το φάντασμά του στα Αλώνια… Του έμοιαζε … ΄Ηταν ο ίδιος. ..Εμείς οι μικροί ακούγοντας όλα αυτά από νωρίς κλεινόμασταν στα σπίτια. Δεν υπήρχε φωτισμός στους δρόμους και αυτό έκανε τα πράγματα πιο δύσκολα. Ακόμα και την ημέρα όταν περνούσαμε έξω από το νεκροταφείο ο φόβος μας καταλάμβανε.
Οι παλιοί διηγούνται ιστορίες με ανεράδες ,που νομίζεις ότι είναι αληθινές. Μέχρι σαράντα μέρες πρόσεχαν. Μετά σιγά σιγά ξεχνιούνταν όλα και η ζωή συνεχιζόταν. ΄Ολες αυτές οι φοβίες μας σημάδεψαν τη ζωή και ακόμα αρκετοί τις κουβαλάμε.
Υπήρχε μια εποχή που το χωριό τα βράδια κλεινόταν από νωρίς στα σπίτια ,γιατί κάποιος πετροβολούσε τους ανθρώπους που κυκλοφορούσαν . Κάποιοι κτυπήθηκαν και αυτό μεγάλωσε το πρόβλημα. Η φαντασία των κατοίκων έδινε και έπαιρνε . Είναι πανύψηλος , πηδάει από το ένα δώμα στο άλλο κλπ. Κάποιοι τολμηροί που κυκλοφορούσαν τη νύχτα ,δέχτηκαν την επίθεσή του.
Γινόταν ένας γάμος τότε και οι κάτοικοι το βράδυ θα μετέφεραν τα ρούχα του γαμπρού στο σπίτι της νύφης ,όπως απαιτούσε το έθιμο. Η Ανερά… ξανακτύπησε. Καθώς ήμασταν στη μικρή πλατεία του χωριού μαζεμένοι ,οι πέτρες άρχισαν να πέφτουν βροχή. ΄Ολοι άρχισαν να φεύγουν ,να λένε διάφορα και ο κόσμος να διαλύεται. Ο αγροφύλακας που έτυχε να είναι εκεί ,κρατώντας ένα φαναράκι πήγε στο μέρος από πού έπεφταν οι πέτρες. – Δεν είναι κανένας ,δε βλέπω άνθρωπο. Αυτό μεγάλωσε το φόβο μας και η εκδοχή ότι ήταν Ανεράδες έγινε πιο πιστευτή.
Πέρασαν μέρες και το κακό σταμάτησε και ξεχάστηκε. Μετά από χρόνια σε συζήτηση στο καφενείο ,κάποιος χωριανός ομολόγησε ότι αυτός ήταν ο δράστης . Το έκανε ,έτσι για πλάκα.

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

"Καλοκαιρινές αναμνήσεις"



"Το σιτάρι ευλογία Θεού. ΄Εθρεψε γενιές και γενιές"










Όταν πλησίαζε το καλοκαίρι ,τα σημάδια για να το καταλάβεις ήταν πολλά. Τα παιδιά βγάζαμε τα παπούτσια ,περπατούσαμε ξυπόλητοι ,άρχιζαν οι καλοκαιρινές δουλειές, πλησίαζαν οι εξετάσεις και το χωριό άδειαζε. Δεν υπήρχαν αυτοκίνητα, ούτε θεριστικές μηχανές και οι αποστάσεις ήταν μεγάλες. Ολόκληρη η οικογένεια έμενε στα χωράφια. Όταν θέριζαν ένα χωράφι, πήγαιναν σε κάποιο άλλο , μέχρι να τελειώσουν το θέρος, να «ποθερίσουν ».
Οι μεγάλοι θέριζαν με τα χέρια .Κρατούσαν το δρεπάνι και θέριζαν τα χρυσοκίτρινα στάχυα. Οι άντρες τα έκαναν «γομάρια» και τα έδεναν με λυγαριές, «λύες». ΄Εβλεπες άντρες ,γυναίκες στη σειρά σκυφτοί από το πρωί ως το βράδυ ,να θερίζουν αδιάκοπα. Τα μεσημέρι κάτω από τη σκιά ενός δέντρου, αν υπήρχε,όλη η οικογένεια απολάμβανε το φαϊ που έφτιαχνε η μητέρα. Η μητέρα είχε όλα τα σύνεργα, τσουκάλια, πιάτα ,τρόφιμα. ΄Αναβε φωτιά με ξύλα ,έφτιαχνε με πέτρες «σιεριστιά», για να καθίσει πάνω η «τσούκα» ,τσουκάλι και ταυτόχρονα μαγείρευε και θέριζε. Πιο νόστιμο φαγητό από αυτό του χωραφιού δεν υπήρχε. Θέλεις η κούραση ,θέλεις τα αγνά υλικά ,το φαγητό αυτό ήταν πεντανόστιμο. Πολλές φορές όταν η δουλειά ήταν πολλή και η μητέρα δεν προλάβαινε να μαγειρέψει ,η «σαλά»,σαλάτα αντικαθιστούσε το φαγητό. Μέσα σε μια μεγάλη γαβάθα όλοι μαζί τρώγαμε ,βουτώντας το ψωμί. Πόσες φωτιές άναβαν κατακαλόκαιρο κάθε μέρα ,δεν μπορώ να σας πω. Μπορώ να σας πω όμως ότι ποτέ δεν έπιασε φωτιά και να κινδυνέψει δάσος. ΄Ηταν για μένα πράγμα ανεξήγητο. Τα βράδια μου έχουν μείνει αξέχαστα. Δίπλα από τα στάχυα και κάτω από τον έναστρο ουρανό ,όλη η οικογένεια κοιμόταν ευτυχισμένη. Ξυπνούσες και έβλεπες τα αστέρια ψηλά στον ουρανό και τον ήλιο να ανατέλλει.
Τα παιδιά και αυτά δούλευαν. Θέριζαν , κουβαλούσαν νερό και έκαναν τις μεταφορές. Τα δεμάτια από το στάρι έπρεπε να μεταφερθούν στο χωριό, στα αλώνια. ΄Ηταν η εποχή που άρχιζαν και οι εξετάσεις στο Δημοτικό. Πρωί-πρωί μας φόρτωναν με δεμάτια τα ζώα ,συνήθως γαϊδουράκια και μουλάρια., καθίζαμε στη μέση και ξεκινούσαμε για το χωριό. ΄Επρεπε να πάμε να ξεφορτώσουμε τα δεμάτια, να πάμε στο σχολείο και το μεσημέρι να γυρίσουμε στο χωράφι, να μας ξαναφορτώσουν τα ζώα και το βράδυ να γυρίσουμε ξανά πίσω. Παρέες-παρέες τα παιδιά που τα χωράφια γειτόνευαν ,κάναμε όλα αυτά τα δρομολόγια. Τι κούρσες κάναμε για το ποιος θα βγει πρώτος ,δε λέγεται. Το χειρότερο πράγμα στη μεταφορά ,ήταν να γείρει από τη μια πλευρά το δεμάτι ,το ζώο να μην προχωρά και συ να προσπαθείς να το ισορροπήσεις με τις μικρές σου δυνάμεις. Αν δεν τα κατάφερνες ,έλυνες τα σκοινιά και άφηνες τα δεμάτια για να έρθουν οι μεγάλοι. Το τι κόλπα κάναμε για να φτάσει το φορτίο δε λέγεται. Μας έμαθαν να βάζουμε πέτρες στο αντίθετα δεμάτι για να ισορροπεί ή να χαλαρώνουμε τα σκοινιά .
Στο τελευταίο χωράφι γινόταν ο αγιασμός. ΄Αφηναν ένα κομμάτι αθέριστο και συνήθως ο πατέρας με το δρεπάνι θερίζοντας ,έκανε το σχήμα του σταυρού. ΄Εσπαγαν και μια «σουρά», στάμνα και ο ένας κυνηγούσε τον άλλο για να το βρέξει. Μετά όλοι μαζί γύριζαν στο χωριό κουρασμένοι ,αλλά και χαρούμενοι που εξασφάλισαν τη σοδειά της χρονιάς.

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

"Εικόνες που ξυπνούν αναμνήσεις"

" Παιχνίδια της φύσης στον Κάμπο Μεσαναγρού"

" Η Παλιά Πλημμυριανή "



" Σήμα κατατεθέν τα ελάφια"






" Σπίτι με πατελιά.Η παράδοση καλά κρατεί"






¨Η βρύση του Κάμπου"









" Αίθουσα γυναικών "











" Αθλητική Ενωση Μεσαναγρού. Περασμένα μεγαλεία..."














" Αιολικό πάρκο Μεσαναγρού"














Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

"Τα τραγούδια του γάμου στο Μεσαναγρό"













Η ημέρα του γάμου ήταν μια μέρα χαράς ,όχι μόνο στο ζευγάρι και στους συγγενείς ,αλλά και σε όλο το χωριό. Οι προετοιμασίες άρχιζαν από νωρίς .Τα τραγούδια όμως που θα έλεγαν για το ζευγάρι έπρεπε να είναι ξεχωριστά. Υπήρχαν οι γυναίκες στο χωριό που ήταν ειδικές στα τραγούδια τόσο στο στρώσιμο των κρεβατιών , όσο και την ημέρα του γάμου. Πολλές φορές οι συγγενείς τα έγραφαν για να τα θυμούνται.
Προσπαθούσαν να βρουν τραγούδια που να ταιριάζουν στην περίπτωση να εξυμνούν τα προτερήματα του γαμπρού και της νύφης , αλλά και των στενών συγγενών. Την ημέρα του γάμου υπήρχε ο κανακιστής που καλούσε όλο το σόι του γαμπρού και της νύφης , με το αζημίωτο βέβαια και που για τον καθένα έλεγε και κάτι ξεχωριστό.
Όταν έντυναν το ζευγάρι τα τραγούδια ήταν τα πιο όμορφα, χρησιμοποιούσαν επίθετα που αναδείκνυαν τα προτερήματά τους και πολλές φορές υπερέβαλλαν. Στην περίπτωση που κάποιος από τους γονείς του ζευγαριού ή κάποιος συγγενείς είχε χαθεί ,τα πράγματα γίνονταν τραγικά. Ενώ έπρεπε να είναι μέρα χαράς , τραγουδώντας για τους απόντες ,όλοι δάκρυζαν και πολλές φορές ξεσπούσαν. Δεν μπορούσαν να το αποφύγουν αυτό. ΄Ηταν σαν έθιμο.
Σας παραθέτουμε μέρος τραγουδιών στο στρώσιμο των κρεβατιών. ΄Ελα η ώρα η καλή στα άσπρα τα σεντόνια
Να ευχηθούμε όλοι μας να ζήσουν χίλια χρόνια.
΄Ελα η ώρα η καλή στο άσπρο το σεντόνι
Που θα πλαγιάσει η πέρδικα μαζί με τα΄αηδόνι.
Νύφη μου ήσουν τυχερή κι είσαι πετυχημένη
το κρίνο που εδιάλεξες θα΄σαι ευχαριστημένη.
Με του θεού τη δύναμη με του Αγίου τη χάρη
ήρθε η ώρα η καλή να βάλετε στεφάνι.
΄ Ανοιξε η γαρυφαλιά με το γαρύφαλό της
πήρε λεβέντη μερακλή και έκανε σύζυγό της.
Γραμμένο ήταν στο χωριό το είπασι κι οι μοίρες
τον πιο λεβέντη του χωριού εδιάλεξες και πήρες.
Που να γεμίσει ο πλάτανος πόξω που την αυλή σας
και σαν το μέλι πιο γλυκό να είναι η ζωή σας.
Το αντρόγυνο που κάνατε να ζήσει χίλιους χρόνους
σαν τα ψαράκια του γιαλού να κάνει απογόνους.
Ο κανακιστής ξεκινούσε τα τραγούδια του.
΄ Ελα Παναγιά μου σώσε νου και λογισμό μου δώσε
νου και λογισμό και γνώση και φωνή γλυκιά καμπόση.
Να παινέσω το γαμπρό που΄ναι άσπρος λαμπερός.
Να παινώ τη νυφοπούλα που΄ναι σα βασιλοπούλα.
Επίτυχες καλό γαμπρό και νέο παλικάρι
τρελαίνονται οι κοπελιές ποια να τον πρωτοπάρει.
Φέρτε τον πατέρα της μαζί με τη μητέρα της
απόψε είναι η χαρά τους που παντρεύουν τα παιδιά τους.
Σιγά σιγά περπεριστή σέρνε το ξυραφάκι
να μην του κάμεις του γαμπρού κανένα σημαδάκι.
Σε άλλη δημοσίευσή μας θα σας παρουσιάσουμε περισσότερα τραγούδια.

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

" Προβλήματα που απαιτούν λύση στο Μεσαναγρό"













Πάντα υπάρχουν προβλήματα και πάντα υπάρχουν λύσεις. Τα προβλήματα πρέπει να λύνονται σύντομα και να μη βαλτώνουν. Αυτή τη στιγμή στο χωριό υπαρχουν προβλήματα που αναζητούν λύση.

Κτήματα Κάμπου

Κατάντησαν σαν το γεφύρι της ΄Αρτας ,που ολημερίς λύνεται το πρόβλημα και όλο και κάποιο καινούριο πρόβλημα ανακύπτει. Υποσχέσεις υποσχέσεις αλλά αποτέλεσμα μηδέν.

Γεώτρηση

Η γεώτρηση είχε αρχίσει επί Δημαρχίας Σαββή και σταμάτησε για λόγους οικονομικούς. Δόθηκε η υπόσχεση ότι το καλοκαίρι θα συνεχιστεί . Περιμένουμε ,γιατί το νερό είναι ζωτικής σημασίας για τους κατοίκους.

Μουσείο

Το κτήριο σχεδόν τελείωσε ,αλλά λόγω της κρίσης παραμένει έτσι. Πρέπει το Τοπικό Συμβούλιο σε συνεργασία με τον πολιτιστικό Σύλλογο να ξαναρχίσουν να προβληματίζονται, τι θα γίνει στη συνέχεια. Το κτήριο πρέπει να συντηρείται ,για να έχει προοπτικές.

Δρόμος Σκιαδιού (Σταυρός)
Ο δόμος που οδηγεί στην κορυφή του Σκιαδιού έχει εγκαταλειφθεί και χρειάζεται συντήρηση. Είναι ένα από τα πιο όμορφα μέρη του χωριού και μπορεί να γίνει πόλος έλξης των Τουριστών αλλά και των ντόπιων. Από την κορυφή του μπορεί κανείς να θαυμάσει την Ανατολική πλευρά του νησιού και από τη Δυτική το απέραντο γαλάζιο .Με ένα φορτωτή το πρόβλημα μπορεί να λυθεί.

Παπάς

Από τη στιγμή που έφυγε ο παπα-Ματθαίος στο χωριό υπάρχει πρόβλημα. Υπάρχουν Κυριακές που ο Ταξιάρχης παραμένει σιωπηλός και η καμπάνα του έχει σιγήσει. Υπάρχουν χωριά που έχουν δύο και τρεις Παπάδες . Πρέπει άμεσα το πρόβλημα να λυθεί και να τοποθετηθεί παπάς στο χωριό. Η εκκλησιαστική Επιτροπή και το Τοπικό Συμβούλιο να ενδιαφερθούν και να προβούν σε ενέργειες.

Το Τοπικό Συμβούλιο είναι καινούριο καθώς και η Εκκλησιαστική Επιτροπή και ο Πολιτιστικός Σύλλογος. ΄Ολοι μαζί ας προσπαθήσουν για να λύσουν τα προβλήματα και να δώσουν προοπτικές και αισιοδοξία.

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

" Το κρυφτό των αστεριών-Παραμύθι της Μαργαρίτας Ζαγοριανού(2ο Μέρος)



- «Φτου ξελευθερία για όλους!», ακούγεται μια φωνή από χαμηλά και το παιδάκι γύρισε να κοιτάξει…
Με δυσκολία είδε ένα μικρό, χλωμό αστεράκι, να στέκεται χαμογελαστό στο μπαλκόνι του δωματίου του, στη θέση που φυλούσε.
Είναι ένα αστεράκι που κάθεται πάντα χαμηλά στον ουρανό. Βγάζει μια πολύ θολή λάμψη. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το έχουν δει ποτέ. Η λάμψη του είναι τόσο θολή που δεν το προσέχουν. Αν ποτέ όμως κοιτάξεις χαμηλά στον ουρανό, θα το δεις πάντα εκεί.
Αυτό το χλωμό και αδύναμο αστεράκι κατάφερε να νικήσει. Έκατσε ήσυχο στη θέση του, δεν έτρεξε να κρυφτεί. Κι όταν το παιδάκι άρχισε να σκαρφαλώνει με μανία για να βρει τα πιο φωτεινά αστέρια, εκείνο κατέβηκε σιγά-σιγά στο μπαλκόνι. Δεν χρειαζόταν σύννεφο να κρυφτεί. Ήξερε πως με την θολή του λάμψη, οι άνθρωποι δεν το προσέχουν. Και είχε δίκιο. Το παιδάκι δεν το πρόσεξε. Παρόλο που το χλωμό αστεράκι είναι μικρούλι και αδύναμο είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Ήξερε πως μπορούσε να κερδίσει το παιχνίδι για τους φίλους του.
- «Φτου ξελευθερία για όλους!», φώναξε πάλι δυνατά το χλωμό αστεράκι και όλα τα αστέρια βγήκαν από τις κρυψώνες τους και άρχισαν να γελάνε.
Το χλωμό αστεράκι ανέβηκε πάλι ψηλά στον ουρανό και άρχισε να γελάει και να διασκεδάζει μαζί με τους φίλους του, τα άλλα αστέρια. Όλα μαζί τα αστέρια σηκώνουν το χλωμό αστεράκι στις κορυφές τους και αρχίζουν να φωνάζουν «Ζήτω! Ζήτω!». Δεν σταματούσαν να του δίνουν συγχαρητήρια και να του λένε πόσο περήφανα είναι για εκείνο.
- «Ξέραμε ότι μπορούμε να βασιστούμε σε σένα», του είπε ένα από τα πιο φωτεινά και δυνατά αστέρια του ουρανού.
Το παιδάκι απογοητεύτηκε πολύ. Έχασε από ένα μικρό, χλωμό αστεράκι. Τα πιο φωτεινά και δυνατά αστέρια τα βρήκε. Στεναχωρήθηκε και είπε στον εαυτό του:
- «Βρήκα τα καλύτερα αστέρια. Βρήκα τα πιο δυνατά αστέρα. Όμως ένα μικρό, ήσυχο, αδύναμο αστεράκι με νίκησε. Είναι αδικία!»
Κατέβηκε στη γη με το κεφάλι χαμηλά για την ήττα του από κάποιον τόσο αδύναμο.
Όταν κατέβηκε έκατσε στο μπαλκόνι του δωματίου του και κοίταξε ψηλά στον ουρανό. Τα αστέρια χόρευαν και τραγουδούσαν όλα μαζί. Πανηγύριζαν τη νίκη τους. Έτσι όπως διασκέδαζαν και γελούσαν όλα μαζί έβγαζαν την πιο δυνατή λάμψη τους. Μια λάμψη τόσο δυνατή που το ένα αστέρι φώτιζε το άλλο. Πλέον ήταν δύσκολο να ξεχωρίσει πιο ήταν το χλωμό αστεράκι με τη θολή λάμψη που το νίκησε. Όλα τα αστέρια φαινόντουσαν ίσα πάνω στον ουρανό.
- «Είναι λες και με νίκησαν όλα μαζί και όχι μόνο του το μικρό αστεράκι.», είπε το παιδάκι στον εαυτό του.
Δεν το ένοιαζε πλέον που έχασε. Κατάλαβε πως κανένα αστέρι δεν είναι πιο ασήμαντο ή πιο αδύναμο. Κάθε αστέρι είναι διαφορετικό. Το κάθε αστέρι έχει τη δική του λάμψη, το δικό του μέγεθος και τη δική του δύναμη. Μια δύναμη που κάνει κάθε αστέρι, είτε μικρό είτε μεγάλο, είτε θολό είτε λαμπερό, να είναι δυνατό. Κατάλαβε πως δεν έχασε από το πιο αδύναμο αστέρι. Έχασε από τον συνδυασμό των αστεριών και την ομαδικότητα τους. Η εμπιστοσύνη που έδειχνε το ένα αστέρι στο άλλο. Η αγάπη και η φιλία των αστεριών. Η διάθεση τους να παίξουν για να περάσουν καλά και όχι για να νικήσουν. Αυτά τα μικρά πραγματάκια νίκησαν το παιδάκι.
Το παιδάκι έπαιζε για τη νίκη. Ο ζήλος του να βρει τα πιο φωτεινά και δυνατά αστέρια το τύφλωσαν και δεν είδε το χλωμό αστεράκι. Έπαιξε για τη νίκη και έχασε τη διασκέδαση. Στεναχωρήθηκε πολύ που έχασε και δεν έμεινε στον ουρανό να συγχαρεί τα αστέρια. Κατέβηκε βιαστικά στο μπαλκόνι του δωματίου του και έχασε τους χορούς και τα τραγούδια. Έχασε την διασκέδαση την ώρα που έπαιζε κρυφτό πίσω από τα σύννεφα. Έχασε και την διασκέδαση μετά το παιχνίδι. Τα έχασε λόγω του ζήλου του για τη νίκη.
Δεν ήταν πλέον απογοητευμένο με την ήττα του. Ήταν στεναχωρημένο που δεν διασκέδασε.
- «Την επόμενη φορά που θα παίξω, θα διασκεδάσω», είπε στον εαυτό του.
Το παιδάκι κουράστηκε και νύσταξε με τόσο τρέξιμο στα σύννεφα. Πήγε στο κρεβάτι του και ξάπλωσε κάτω από τα σκεπάσματα. Κοίταξε ψηλά και έκανε μια ευχή:
- «Μακάρι, αύριο όταν ξυπνήσω όλος ο κόσμος να σκέφτεται και να φέρεται όπως τα αστέρια εκεί πάνω. Όλα θα είναι πιο όμορφα τότε.»
Έκλεισε τα ματιά του και λίγο πριν κοιμηθεί ψιθύρισε:
- «Καληνύχτα αστέρια.»

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

"Το κρυφτό των αστεριών-Παραμύθι της Μαργαρίτας Ζαγοριανού-(1ο μέρος)



Τα αστέρια ξυπνάνε τη νύχτα και φωτίζουν τον ουρανό με τη δυνατή τους λάμψη. Για να διασκεδάσουν παίζουν ένα περίεργο παιχνίδι στον ουρανό. Κρυφτό πίσω από τα σύννεφα, λέγεται το παιχνίδι.
Το κρυφτό πίσω από τα σύννεφα είναι πολύ πιο διασκεδαστικό από το απλό κρυφτό. Τα σύννεφα κουνιούνται συνέχεια. Ο αέρας τα κάνει να πηγαίνουν μια δεξιά και μια αριστερά. Τα αστέρια που κρύβονται πρέπει να αλλάζουν συνεχώς κρυψώνες. Αν μείνουν ακίνητα σίγουρα θα φανερωθούν. Το αστέρι που ψάχνει να βρει τα αστέρια που έχουν κρυφτεί έχει δύσκολη δουλειά να κάνει. Όπως μπερδεύονται τα σύννεφα μεταξύ τους ποτέ δεν είναι σίγουρο πίσω από ποιο σύννεφο έψαξε και πίσω από ποιο σύννεφο δεν έψαξε.
Τα παιδιά την νύχτα κοιμούνται. Μια νύχτα όμως, ένα παιδάκι δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Το παιδάκι πήγε στο μπαλκόνι του δωματίου του και κοίταξε ψηλά στον ουρανό. Είδε τα αστέρια να παίζουν όλα μαζί κρυφτό πίσω από τα σύννεφα και ζήλεψε. Ήθελε να παίξει και αυτό. Βγήκε, λοιπόν, έξω στο μπαλκόνι και φώναξε ψηλά στον ουρανό:
- «Να παίξω κι εγώ μαζί σας, παρακαλώ;»
- «Έλα, έλα!», απάντησαν όλα μαζί τα αστέρια.
- «Ωραία!», απάντησε το παιδάκι με ενθουσιασμό, «Εγώ θα φυλάω και εσείς θα κρυφτείτε. Εντάξει;», ρώτησε τα αστέρια.
- «Εντάξει.», απάντησαν εκείνα πάλι όλα μαζί και άρχισαν να τρέχουν για να κρυφτούν.
Το παιδάκι έκλεισε αμέσως τα μάτια του και άρχισε να μετράει… «5, 10, 15 … Φτου και βγαίνω!»
Άπλωσε το χέρι του ψηλά, πιάστηκε από ένα σύννεφο και σκαρφάλωσε στον ουρανό. Κοίταξε πίσω από το σύννεφο, μα δεν υπήρχε κανένα αστέρι. Χωρίς να απογοητευτεί και να χάσει χρόνο, έπιασε ένα άλλο σύννεφο που περνούσε εκείνη την ώρα από δίπλα του. Το τράβηξε στην άκρη και πίσω από το σύννεφο εμφανίστηκε ένα αστέρι.
- «Σε είδα!», φώναξε με κέφι για το πρώτο αστέρι που βρήκε.
Συνέχισε να σκαρφαλώνει στα σύννεφα και πολύ γρήγορα βρήκε και άλλα αστέρια. Ένα πίσω από ένα σύννεφο, ένα λίγο πιο μακριά, ένα που δεν πρόλαβε να κρυφτεί ξανά όταν ο αέρας μετακίνησε το σύννεφο στο οποίο κρυβόταν.
- «Κι εσένα σε είδα, βγες έξω!», φώναξε σε ένα λαμπερό αστέρι, που η λάμψη του το πρόδωσε.
Κατάφερε να βρει τα πιο μεγάλα και φωτεινά αστέρια. Ένοιωθε ευτυχία που μπόρεσε να νικήσει τα πιο δυνατά αστέρια και συνέχισε να ψάχνει για τα μικρά, αδύναμα αστεράκια. Γύριζε το βλέμμα δεξιά και αριστερά. Έσπρωχνε με τα χέρια του τα σύννεφα και σκαρφάλωνε πάνω σε άλλα για να φτάσει πιο ψηλά. Έτρεχε προς όλες τις μεριές. Πήγαινε δεξιά. Πήγαινε αριστερά. Πήγαινε πάνω. Πήγαινε κάτω. Πήγαινε παντού.
Ξαφνικά βλέπει ένα μικρό αστεράκι να τρέχει να κρυφτεί.
- «Επ, σε είδα. Μην τρέχεις!», του φώναξε.(Συνεχίζεται)........

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

" Του Ασιναληψιού (Ανάληψη)



Η Ανάληψη ήταν η γιορτή των βοσκών. ΄Ολοι οι χωριανοί γιόρταζαν στις μάντρες ,που υπήρχαν πολλές. Οι συγγενείς ,άλλοι με τα ζώα τους, άλλοι με τα πόδια ,πήγαιναν για να γιορτάσουν την ημέρα και να περάσουν καλά.
Οι βοσκοί από τις προηγούμενες ημέρες ετοιμαζόντουσαν για να φιλοξενήσουν τους δικούς τους . Ετοίμαζαν τυριά ,γάλατα , μυζήθρα ,γριά ,και γιαπράκια, ντολμάδες. ΄Ολο το χωριό έφτιαχνε ντολμάδες , με αμπελόφυλλα και με κρέας ριφιού. Επίσης το κοκκινιστό ήταν στη διάταξη.
Κάτω από τα πελώρια κυπαρίσσια ή πεύκα ,κατάχαμα ,άπλωναν τα τραπεζομάντηλα και τα γέμιζαν με τα φαγητά. Ο κάθε μαντράτορας ,βοσκός , έσφαζε το κατσίκι και άρχιζε το ψήσιμο στη φωτιά που είχαν ανάψει. Όλοι γλεντούσαν και απολάμβαναν τα φαγητά και το κρασί. Ανάμεσα στα δέντρα έδεναν σχοινιά και έφτιαχναν κούνιες ,για να κουνιούνται τα παιδιά. Το έθιμο έλεγε ,όλα τα παιδιά να κάνουν κούνιες. Ακόμα και σήμερα που δε γίνονται αυτά, οι κούνιες στο χωριό θα γίνουν. Σε κάποιο δέντρο θα δεθεί το σχοινί ,για να τηρηθεί το έθιμο.
Η ημέρα περνούσε χαρούμενα και το γλέντι τέλειωνε αργά το απόγευμα. Το βραδάκι ,ένα ατέλειωτο καραβάνι ,αποτελούμενο από ανθρώπους και ζώα, έπαιρνε το δρόμο προς το χωριό. ΄Ηταν μια όμορφη στιγμή. ΄Αλλοι κεφάτοι να τραγουδούν , άλλοι κουρασμένοι από το ποτό και τα παιδιά να τρέχουν ατέλειωτα.
΄Ομορφες μέρες, όμορφα χρόνια ,όμορφοι άνθρωποι ,αξέχαστες στιγμές.