Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

" ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ"



                                                                 




                                                   ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ

Η  επικοινωνία με τον άλλο κόσμο ήταν δύσκολη. Δεν υπήρχαν τηλέφωνα και δρόμοι ,για να έρθει κανείς σε επαφή με τα γύρω χωριά ,αλλά και την πόλη της Ρόδου. Για να πας στα γύρω χωριά ,χρησιμοποιούσες τα γαϊδουράκια και τα μουλάρια ,πηγαίνοντας μέσα από μονοπάτια ,που πολλές φορές ήταν δύσκολα. Για την πόλη της Ρόδου τα πράγματα ήταν ακόμη πιο δύσκολα. Η απόσταση ήταν μεγάλη και έπρεπε να περπατάνε πολλές ώρες και ημέρες. Τα βράδια σταματούσαν σε χωριά που είχαν «γιαρένηδες» , που τους φιλοξενούσαν  και τους πρόσφεραν δώρα από τις παραγωγές τους .
    Στοιχεία του 1992 αναφέρουν ότι επί Ιταλοκρατίας με τηλέφωνα συνδέονταν μόνο τα χωριά Γεννάδι και Κατταβιά  στη Νότια Ρόδο. Μετά την απελευθέρωση συνδέθηκαν όλα τα χωριά με τον ΟΤΕ. Ο Μεσαναγρός πρέπει να συνδέθηκε γύρω στο 1951.
   Το τηλέφωνο βρισκόταν στο Κοινοτικό  Γραφείο και το διαχειριζόταν ο Γραμματέας της Κοινότητας. Για να πάρει  κανείς τηλέφωνο ήταν αρκετά δύσκολο, γιατί έπρεπε να συνδεθείς μέσω του Γενναδίου . «Κουρδιστήρι « το λέγαμε ,γιατί γύριζες  ένα μοχλό ,για να ανοίξει η γραμμή. Όλοι κρεμόντουσαν από τα χείλη του Γραμματέα ,όταν ερχόταν μια είδηση τηλεφωνικά και την ανακοίνωνε στο Καφενείο.  Μου έχει μείνει στο μυαλό ,μια είδηση που ήρθε με τηλεγράφημα από Αθήνα για ένα συγχωριανό μας που νοσηλευόταν εκεί. ΄Ελεγε το τηλεγράφημα.( Ανέφερε το όνομα του ασθενούς και συνέχιζε…ασθενεί βαρέως .Ελπίς σωτηρίας δεν υπάρχει . Στείλετε τάχιστα πιστοποιητικό απορίας . )
   Αργότερα τα τηλέφωνα έγιναν αυτόματα και σήμερα κάθε  σπίτι  έχει το δικό του τηλέφωνο.

                                                                        

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

" ΗΛΙΑΣ ΞΥΝΤΑΣ,Ο ΛΟΧΑΓΟΣ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ,ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΑΝΑΓΡΌ, ΠΟΥ ΈΠΕΣΕ ΜΑΧΌΜΕΝΟΣ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ"


¨                                                           





Μπορεί  να είμαστε μικρό χωριό, αλλά οι καταγόμενοι από το Μεσαναγρό, πολλές φορές  έχουν τιμήσει το όνομά του με πράξεις και έργα , που ξεπερνούν τα όρια  του μικρού αλλά  ξακουστού χωριού μας.
΄Ενας από τους Μεσαναγρενούς που τίμησαν το χωριό, είναι και ο ήρωας Ηλίας Ξύντας. Γεννήθηκε  την 16η Ιουνίου του 1916 .. Ο Ηλίας Ξύντας έζησε στην Αμερική και αργότερα κατατάχθηκε στον Αμερικανικό στρατό και μάλιστα έφερε το βαθμό του Λοχαγού. Στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο πολεμώντας στην Ευρώπη εναντίον των Γερμανών-Ιταλών  ,έπεσε μαχόμενος στη Γαλλία  την 16η Ιουνίου 1944 ,ημέρα των γενεθλίων του ,σε ηλικία 28 χρονών.
 Οι Μεσαναγρενοί της Αμερικής τιμώντας την μνήμη του και την προσφορά του , είχαν στήσει μνημείο στην πλατεία του χωριού, μπροστά  από την εκκλησία της Κοίμησης της θεοτόκου ,με την παρακάτω επιγραφή.
  
                                         ΕΙΣ  ΜΝΗΜΗΝ   ΑΛΥΤΟΝ

ΥΠΕΡ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΠΕΣΌΝΤΟΣ ΕΝ ΓΑΛΛΙΑ ΤΗΝ 16Η ΙΟΥΝΙΟΥ 1944 ΛΟΧΑΓΟΥ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΗΛΙΑ Κ. ΞΥΝΤΑ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ  ΕΝΤΑΥΘΑ  ΤΗΝ 16Η  ΙΟΥΝΙΟΥ 1916 .
 Η ΕΝ  Β. ΑΜΕΡΙΚΗ  ΜΕΣΑΝΑΓΡΕΝΗ  ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ  Ο  ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ  ΤΑΥΤΗΝ  ΤΗΝ ΠΛΑΚΑ  ΑΝΗΡΤΗΣΙ.
                                                              


Και όπως σε όλα  τα πράγματα εμείς οι ΄Ελληνες  λέμε  θα γίνει αργότερα ,έτσι και στο Μνημείο του ήρωα Ηλία Ξύντα, κάποιοι διοικούντες ,το χάλασαν για να τον κάνουν καλύτερο ή να το μεταφέρουν αλλού, το ξέχασαν και χρόνια τώρα παραμένει  στο θα γίνει……… Ευτυχώς που η πλάκα  με την επιγραφή  βρέθηκε στο γραφείο της εκκλησίας και  μια ιστορία που τιμά το χωριό σώθηκε. Πέρσι συγγενείς του ήρθαν από την Αμερική ,ζήτησαν να δουν το μνημείο , αλλά ………..
Είναι υποχρέωση  όλων μας το μνημείο να ξαναγίνει σύντομα  και ο ήρωας Ηλίας Ξύντας, να τιμηθεί όπως αξίζει να  τιμούνται , οι ήρωες.

           

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

"ΤΟ ΟΧΙ ΚΑΙ Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ"


                                                                  




                                           ΤΟ « ΟΧΙ  »  ΚΑΙ Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ  ΤΟΥ


Η ιστορία μας  είναι γεμάτη από τα « ΟΧΙ » που έχουμε πει. Πόσες φορές δεν σηκώσαμε ανάστημα σε άλλους  λαούς  και υπερδυνάμεις , όταν τα δίκαιά μας καταπατούντο. Λεωνίδας , Παλαιολόγος , Διάκος ,είναι μερικά παραδείγματα της Ελληνικής ιστορίας. Το σημερινό « ΟΧΙ », είναι συνέχεια πολλών προηγούμενων που έχουμε πει ως έθνος.
     «ΟΧΙ » όμως λέμε και προσωπικά σε δύσκολες στιγμές μας  , σε πιέσεις και γεγονότα που θίγουν την αξιοπρέπειά μας. Κάθε άνθρωπος ,από τη μικρή του ηλικία ,έως τα βαθιά γεράματά του , έχει απαντήσει «ΟΧΙ» ,άπειρες φορές. Το πιο δύσκολο «ΟΧΙ» ,είναι αυτό που απευθύνεται στον ίδιο μας τον εαυτό. Πόσες φορές δεν πρέπει να πούμε « ΟΧΙ» σε επιθυμίες μας , σε πλεονεξίες μας , σε ηθικά διλήμματα….Αν καταφέρνουμε  να ξεπερνάμε αυτά τα διλήμματα , τότε και ως λαός  θα μπορούμε να λέμε «ΟΧΙ» στον οποιονδήποτε επιβουλεύεται τη χώρα μας.
     Ας κάνουμε λοιπόν σήμερα μια αυτοκριτική και ας πούμε «ΟΧΙ» στον ίδιο μας τον εαυτό, όπου πιστεύουμε ότι είναι λάθος.

                                                                      




         
    

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

"ΑΡΧΙΣΑΝ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ ΧΟΡΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟΥ"


                                                             

                                                                       
Άρχισαν τα μαθήματα Πραδοσιακών Χορών του Πολιτιστικού Συλλόγου Μεσαναγρού, στο κτήριο του ΔΟΠΑΡ στον Νηρέα .Υπάρχουν τμήματα για παιδιά και ενήλικες. Τα μαθήματα για τα παιδιά αρχίζουν στις  6μ.μ. και για τους ενήλικες στις 7μ.μ., κάθε Τρίτη.

    Στα μαθήμτατα μπορούν να συμμετάσχουν Μεσαναγρενοί ,Φίλοι του χωριού και οποιοσδήποτε επιθυμεί.

                                                   ΣΑΣ  ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016

"ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΑ"



                                                             





ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑ  ΤΟΥ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ  ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΑ

     Πριν φτιαχτούν οι δρόμοι ,από τους Ιταλούς , η συγκοινωνία ήταν δύσκολη και γινόταν με τα ζώα. Αργότερα όταν έγιναν οι δρόμοι ,στο χωριό έρχονταν τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ.
  Το λεωφορείο ξεκινούσε από την πόλη της Ρόδου ,στις 3 το απόγευμα και ερχόταν στο χωριό στις 6.30 . Περνούσε από όλα τα χωριά και τελευταία κατέληγε στον Μεσαναγρό. Τα λεωφορεία αυτά μας έχουν μείνει αξέχαστα. Το καθένα και μια ιστορία. Ο οδηγός και ο εισπράκτορας , ήταν οι άνθρωποι που κατάφερναν να εξυπηρετούν τα χωριά και να φέρνουν στους χωρικούς  φάρμακα, εφημερίδες και διάφορα ψώνια. Όταν μάλιστα πηγαίναμε στη Ρόδο στο Γυμνάσιο ,κάθε Κυριακή μας έφερναν «τα σακούλια» ,γεμάτα τρόφιμα , ψωμιά και το χαρτζιλίκι μας.
   Θυμάμαι να περιμένουμε το λεωφορείο  το βράδυ στο χωριό ,να δούμε ποιοι ήρθαν και οι παλαιότεροι περίμεναν να διαβάσουν τις τοπικές εφημερίδες για να μάθουν τα νέα από τον έξω κόσμο.  Ο οδηγός και ο είσπράκτορας πήγαιναν στο καφενείο ,για να ξεκουραστούν ,να φάνε και να πιάσουν κουβέντα με τους χωριανούς. Οι χωριανοί κρεμόντουσαν από τα χείλη τους και ρωτούσαν για να μαθαίνουν τις διάφορες εξελίξεις. Κοιμόντουσαν στον ξενώνα του χωριού και κάθιζαν στο καφενείο μέχρι αργά παίζοντας χαρτάκι , για να περάσι η ώρα.
    Κάποιοι ήταν και χωρατατζήδες. Ήξεραν τους χωριανούς πολύ καλά και ήξεραν και πώς να τους πειράξουν. Ο συγχωρεμένος ο πάππους μου είχε τα πολιτικά του φρονήματα και ο εισπράκτορας αγόρασε μια εφημερίδα του αντίπαλου κόμματος ,τη δίπλωσε ωραία και του είπε.
-          Μπάρμπα Γιάννη σου έφερα εφημερίδα να διαβάσεις και να μάθεις τα νέα.
Αφού τον ευχαρίστησε ,ξεδίπλωσε την εφημερίδα, στραβομουτσίνιασε και το μάτι του πήρε τον εισπράκτορα να χαμογελά πονηρά. Σηκώθηκε για να φύγει και οι χωριανοί ρωτούσαν τι  έγινε. Αμίλητος ,πήγε δίπλα έφερε το γαϊδουράκι του ,το έδεσε έξω από το καφενείο ,άνοιξε την εφημερίδα και έβαλε πάνω της βρώμη. Το γαϊδούρι άρχισε να τρώει. Ο είσπράκτορας  βγήκε έξω  , είδε τι γινόταν και ρώτησε .
-          Μπάρμπα , Γιάννη, σε καινούρια εφημερίδα βρήκες να βάλεις βρώμη ,για να φάει ο γαϊδαρος….
-          Άκου,του είπε . Ο γαϊδαρός μου δεν τρώει .Διαβάζει την εφημερίδα, γιατί αυτή που μου έφερες ,μόνο γαϊδούρια τη διαβάζουν….
Κόκκαλο ο εισπράκτορας….
Οι μικροί περιμέναμε πώς και πώς το λεωφορείο , να το δούμε ,να το επεξεργαστούμε και  η επιθυμία μας ήταν να μπούμε μέσα. Έλα όμως που ο δάσκαλος το απαγόρευε…. Κάποτε όσοι τα κατάφερναν μας διηγόντουσαν πώς ήταν και πόσο έτρεχε γρήγορα.
   Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους οδηγούς και εισπράκτορες της εποχής εκείνης ,για την προσφορά τους στο χωριό. Δύσκολα χρόνια ,δύσκολες εποχές ,αξέχαστες όμως…

                                                                              


  

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

"ΤΟ ΝΕΡΟ ΠΗΓΗΣ ΖΩΗΣ "



                                                     



                                                        ΤΟ ΝΕΡΟ ΠΗΓΗ   ΖΩΗΣ
                                
Το νερό στο χωριό πάντα ήταν λίγο και δεν έφτανε. Αγώνας γίνονταν από όλους τους χωριανούς,  για να έχουν λίγο νερό να ποτίσουν τον κήπο τους και τα ζωντανά τους. Βλέπετε τότε δεν υπήρχαν γεωτρήσεις και μόνο πηγάδια και πηγές.  Οι κάτοικοι έπαιρναν νερό από πηγές , που το νερό τους έφτανε στο υδραγωγείο με σωλήνες αμιάντου.
             Οι πηγές ήταν λίγες και το νερό όχι αρκετό. Οι πηγές του « Στεφανάκι» ,για χρόνια πότιζαν το χωριό. Γύρω γύρω από το χωριό υπήρχαν πηγές ,όπως τα Πλακιά , τα Βρυσιά , η Μπη( πηγή) κ.α. Αυτές συνήθως ήταν για τα ζώα αλλά και για τους ανθρώπους. ΄Υδρευση δεν υπήρχε και το νερό έφτανε στα σπίτια με στάμνες και σταμνιά. Οι νοικοκυρές συνήθως και τα παιδιά έφερναν το νερό με τις στάμνες στα σπίτια . Και καλά να φορτώνεσαι τη στάμνα  με νερό και να τη μεταφέρεις από το υδραγωγείο του χωριού ,αλλά να τη μεταφέρεις από τα Πλακιά  ή την Μπη,  ήταν πολύ κοπιαστικό. Πόσες στάμνες δεν έσπασαν  από την κούραση ή από παραπάτημα…Και πόσες ξυλιές δε φάγαμε οι μικροί μετά από σπάσιμο μιας στάμνας.. Πού να βρεθεί άλλη αμέσως ..΄Επρεπε να ‘ερθουν από την Αρχάγγελο βλέπετε.
          Σε περιόδους ξηρασίας που το νερό ήταν λίγο ,το υδραγωγείο έκλεινε και άνοιγε λίγες ώρες την ημέρα. Κάθε οικογένεια έπαιρνε  λίγες στάμνες ,για να περάσει όλη την ημέρα. Θεέ μου …οι ημέρες εκείνες μου έχουν μείνει αξέχαστες. Από την Αυγή οι γυναίκες και τα παιδιά με τις στάμνες στα χέρια να πηγαίνουν στο υδραγωγείο για να πάρουν  νερό. Υπήρχε σειρά ανάλογα με το πότε πήγαινε καθεμιά στη βρύση. Υπήρχε ο Πρόεδρος που έβαζε τάξη και έβλεπε πόσο νερό παίρνει η κάθε μια.
     Σχεδόν όλες οι γυναίκες περίμεναν  και έτσι ήταν ευκαιρία και για λίγο …κουτσομπολιό .Να μου πείτε και σήμερα δε γίνονται αυτές οι ουρές στις σύγχρονες πόλεις… ΄Ολα αυτά μου τα θύμισαν οι συνταξιούχοι, που κάθε 30 του μήνα από τις 7 το πρωί περιμένουν να ανοίξει η τράπεζα ,ιδίως στην ΄Αννης Μαρίας, για να πάρουν τη σύνταξη. Τι σύνταξη ,τι νερό… Πάντα κάτι θα υπάρχει για να δημιουργούνται αυτές οι συνάξεις.
              Αργότερα έγιναν γεωτρήσεις , δίκτυα  ύδρευσης , το νερό μπήκε στα σπίτια και όλα αυτά χάθηκαν.