" Ο πρώτος κόκκινος στυλός στο Μεσαναγρό"

Οι μνήμες από τα σχολικά μας χρόνια στο Μεσαναγρό πολλές και όμορφες. Και τι δε ζήσαμε. Στιγμές αξέχαστες ,στιγμές όμορφες, στιγμές που σήμερα δεν επαναλαμβάνονται.
Παλιά είχαμε μια τσάντα πάνινη ,που εκεί βάζαμε τα λιγοστά βιβλία , τετράδια και το ψωμί που θα τρώγαμε το διάλειμμα. Από στυλούς μη φανταστείτε ότι είχαμε μεγάλη ποικιλία. Δεν υπήρχαν οι στυλοί μπικ που υπάρχουν σήμερα, αλλά οι πένες ,τα μελανοδοχεία και τα στυπόχαρτα. Κάθε παιδί κουβαλούσε την πένα του ,τον κοντυλοφόρο, το μελανοδοχείο που τοποθετούσαμε σε ειδική υποδοχή που είχε το θρανίο και έτσι γράφαμε. Βουτούσαμε την πένα στο μελανοδοχείο ,γράφαμε στο τετράδιο και για να μη μουτζουρώνονται τα γραπτά ,βάζαμε πάνω τους το στυπόχαρτο που απορροφούσε το μελάνι .
Όλα καλά και όμορφα ,μέχρι που ένα πρωί ένα παιδί έφερε στο σχολείο ένα είδος στυλού με κόκκινο χρώμα ,διαφορετικό από τα δεδομένα της εποχής. Του τον είχε στείλει ο θείος του από την Αυστραλία. Όλοι χαζεύαμε τον καινούριο στυλό που δε χρειαζόταν πένες ,μελάνια ,στυπόχαρτα και μελανοδοχεία. Ακόμα και ο Δάσκαλος τον πήρε στα χέρια και τον περιεργαζόταν. Όλα τα παιδιά τον παρακαλούσαμε να μας το δώσει ,να τον κρατήσουμε και να μας αφήσει να γράψουμε . Αυτός όμως σκληρός ,έδινε μόνο στους κολλητούς και φίλους. ΄Ηταν τόση η λαχτάρα μας να κρατήσουμε στα χέρια μας αυτόν το στυλό, που στο μυαλό μας γεννήθηκαν κακές σκέψεις. Μέχρι και να τον κλέψουμε από την τσάντα του ,σκεφθήκαμε. Αυτός όμως δεν τον άφηνε από τα χέρια του και τον κρατούσε σαν φυλαχτό.
Όπως όλα τα καλά πράγματα ,κάποτε έχουν και ένα τέλος ,έτσι ένα πρωινό που πήγε να γράψει στο τετράδιό του ,ο στυλός σταμάτησε να γράφει. Είχε τελειώσει το μελάνι. Ο μικρός έβαλε τα κλάματα και εμείς ευχαριστημένοι τον κοιτάζαμε ,γιατί άρχισε να γράφει πια σαν και μας. Παιδικές κακίες που αποτυπώνουν λαχτάρες και επιθυμίες ανεκπλήρωτες.