Ο ΄Αγιος Κωνσταντίνος Υδραίος ,Πολιούχος της Ρόδου.

 

                                                          

Ο ΄Αγιος Κωνσταντίνος Υδραίος ,Πολιούχος της Ρόδου.

Γεννήθηκε στην Ύδρα και ο πατέρας του ονομαζόταν Μιχαήλ και η μητέρα του Μαρίνα. Δεκαοκτώ χρονών έφυγε από την Ύδρα και πήγε στη Ρόδο, κοντά στον τούρκο ηγεμόνα Χασάν Καπετάν. Εκεί ο Κωνσταντίνος παρασύρθηκε και εξισλαμίστηκε, με το όνομα Χασάν και για τρία χρόνια απολάμβανε μεγάλες τιμές. Αργότερα όμως συναισθάνθηκε το ολίσθημά του και άρχισε να μετανοεί. Έκανε ελεημοσύνες και έκλαψε πικρά. Τελικά, για να εξιλεωθεί αποφάσισε να μαρτυρήσει. Βρήκε λοιπόν πνευματικό, εξομολογήθηκε και ζήτησε την ευχή του να μαρτυρήσει. Ο πνευματικός του όμως τον απέτρεψε, διότι φοβήθηκε το νεαρό της ηλικίας του. Ο Κωνσταντίνος έκανε υπακοή, εγκατέλειψε τη Ρόδο και πήγε στην πόλη Κρίμι, κατόπιν στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί στο Άγιον Όρος. Στη μονή Ιβήρων προετοιμάστηκε για το μαρτύριο και αφού πήρε την ευχή των πατέρων ήλθε στη Ρόδο. Εκεί παρουσιάστηκε στον ηγεμόνα και με θάρρος ομολόγησε τον Χριστό. Τα βασανιστήρια που ακολούθησαν ήταν φρικτά. τελικά στον απαγχόνισαν στις 14 Νοεμβρίου 1800. Απαγχονίστηκε στη θέση Κολώνα και κατ΄΄αλλους στο Μανδράκι. ΄Ηταν 30 χρονών όταν τον κρέμασαν στον πλάτανο. Τον επόμενο χρόνο ένας δυνατός ανεμοστρόβιλος έριξε κάτω τον πλάτανο και μετά από λίγο χρονικό διάστημα πέθανε και ο διοικητής Χασάν Μπέης. Ο τότε Μητροπολίτης Ρόδου Αγάπιος ζήτησε το ΄Αγιο λείψανό του και το έθαψαν με τιμές πίσω από το Ναό των Εισοδίων στο Νιοχώρι.

Μετά από 3 χρόνια ήρθε στη Ρόδο η μητέρα του Αγίου και πήρε το λείψανό του και το μετέφερε στην ΄Υδρα στο μοναστήρι της Παναγίας όπου υπάρχει μέχρι σήμερα σε χρυσή θήκη. Ο τότε ιερέας του Νιοχωρίου Παπαγιάννης κράτησε την ωλένη του χεριού του μάρτυρα που φυλάγεται μέχρι σήμερα. Μετά από 1 αιώνα το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον κατέταξε στη χορεία των Αγίων και όρισε να εορτάζεται η μνήμη του στις 14 Νοεμβρίου.

ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΗ Η ΓΕΩΤΡΗΣΗ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΜΠΗ (ΠΗΓΗ) ΜΕΣΑΝΑΓΡΟΥ

 

                                                              

ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΗ Η ΓΕΩΤΡΗΣΗ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΜΠΗ (ΠΗΓΗ) ΜΕΣΑΝΑΓΡΟΥ

Ευχάριστα νέα για τη γεώτρηση ,που γίνεται αυτή τη στιγμή στη θέση Μπη (πηγή). Η γεώτρηση έφτασε στα 90 μέτρα και οι ενδείξεις είναι πολύ ενθαρρυντικές . Φαίνεται ότι θα αρχίζει από 13 κυβικά μέχρι και 25. Είναι μια ευχάριστη έκπληξη ,διότι το χωριό πάντα είχε πρόβλημα νερού και οι προσπάθειες των γεωλόγων μέχρι σήμερα ήταν απογοητευτικές. Ευχόμαστε να πανε όλα καλά.

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟ

 

                                                 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟΥ

 

                                                

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΙΧΑΗΛ

ΜΕΣΑΝΑΓΡΟΥ

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η

Με την παρούσα σας γνωρίζουμε ότι στις 8 Νοεμβρίου

2025 ημέρα Σάββατο εορτάζει ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΜΙΧΑΗΛ

Πολιούχος του χωριού μας .

Προς τούτο την Παρασκευή 7 Νοεμβρίου ,δρομολογούμε

μεταφορικό μέσο Λεωφορείο με ώρα αναχώρησης 3,30 μ.μ.

από την Πλατεία του Αγίου Φραγκίσκου ,για την μεταφορά

όσων επιθυμούν Συγχωριανοί και λοιποί φίλοι πιστοί στον

ΤΑΞΙΑΡΧΗ να παρευρίσκονται στο χωριό μας κατά την

διάρκεια του Εσπερινού .

Σας Ευχαριστούμε Θερμά Όλους

………………….…

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΙΧΑΗΛ ΠΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΣΤΙς 8 ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ

 

                                                                          

Η ανέγερση του ολοκληρώθηκε το 1861.Πιθανολογείται ότι κτίστηκε πάνω στα ερείπια μικρότερου ναού του Αγίου Γεωργίου. Λέγεται ότι κανένας κάτοικος του χωριού δεν τολμούσε να χαλάσει το μικρό ναό και το έργο αυτό ανέλαβε ο ηγούμενος της Μονής Σκιάδι. Πρόσφατα έχει Αγιογραφηθεί με συνδρομές των κατοίκων .Αξιόλογα είναι το ξυλόγλυπτο τέμπλο ο δεσποτικός θρόνος και ο άμβωνας. Ιδιαιτερότητα αποτελεί ότι στα δεξιά του τέμπλου βρίσκεται η εικόνα του Αγίου Γεωργίου ενώ αριστερά η εικόνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ. Είναι ο πολιούχος του χωριού και γιορτάζει στις 8 Νοεμβρίου. Οι κάτοικοι όπου και αν βρίσκονται θα στείλουν το τάμα τους ή στη χάρη του θα έρθουν να προσκυνήσουν. Στα παλιά χρόνια τα τάματα ήταν γη ή δέντρα και ιδιαίτερα ελιές. Μέχρι σήμερα κανένας δεν τολμάει να κόψει δέντρο που ανήκει στον Παραλιμιώτη όπως λένε οι χωριανοί.

Περιηγητές τον 19ο αιώνα περιγράφουν τη ζωή στη Νότια Ρόδο

 

                                                                                   

Τον 19ο αιώνα φθάνουν στο νησί διάφοροι Ευρωπαίοι περιηγητές οι οποίοι μας περιγράφουν την οικονομική και πολιτιστική εξαθλίωση των κατοίκων. Μεταξύ τους και ο Victor Guerin που πέρασε απ’ τα χωριά και αρχίζει το βιβλίο του με την αφιέρωση: «Αφιερώνεται στις σκιές των σοφών της ελληνοτραφούς Ευρώπης που ήρθαν προσκυνητές, μελέτησαν και ύμνησαν τα κλέη και την οικουμενική διάσταση της Ρόδου». Και τελειώνει, γράφοντας: «Είθε να έχω συμβάλει από τη δική μου αδύναμη πλευρά, ώστε να γίνει καλύτερα γνωστό το περίφημο αυτό νησί, που, και ξεπεσμένο από τη δόξα του όπως είναι, αλίμονο! Σήμερα, όμως, φαίνεται γεμάτο ακόμη από ενδιαφέρον και μνήμες. Κανένα άλλο νησί του Αρχιπελάγους δεν υπήρξε και από τη φύση του πιο ευνοημένο και ταυτόχρονα κατάμεστο από συμβάντα. Κανένα άλλο δεν έχει παίξει στην σκηνή της ιστορίας ένα ρόλο λαμπρότερο». Ο Guerin μας ενημερώνει, επίσης, για τη ζωή και της ασχολίες των κατοίκων, για την μελισσοκομία, τη γεωργία, την κτηνοτροφία και την αλιεία, όπως επίσης και για το κυνήγι, λαγούς, πέρδικες και τα κοπάδια από τα ελάφια της ποικιλίας «ντάμα-ντάμα» που συναντάται, κυρίως, στην περιοχή της Νότιας Ρόδου. Επίσης, αναφέρεται στα δάση και στα φυτά. Ιδιαίτερη εντύπωση του κάνει το πεύκο, το οποίο φυτρώνει μεν πολύ εύκολα, αλλά παραμένει αδύνατο και λεπτοκαμωμένο. Δεν μοιάζει με τα χοντρόκορμα πεύκα που συνάντησε 46 στην Κορσική. Αυτό το λεπτοκαμωμένο πεύκο παρατηρείται περσότερο στη Νότια Ρόδο λόγω της λειψυδρίας. Σε αντίθεση με τα Κυπαρίσσια που ανταγωνίζονται τις λεύκες της Γαλλίας. Λυπάται, όμως, για την αλόγιστη υλοτομία που γίνεται από τους Τούρκους και έτσι, όπως λέει, το νησί κινδυνεύει να χάσει τον πλούτο του. Μας δίνει επίσης και τις θέσεις διάφορων μνημείων που συνάντησε. Περνώντας από τα χωριά του Δήμου Νότιας Ρόδου, αναφέρει τα αρχαία ερείπια και το Ιπποτικό φρούριο που συναντά στο χωριό Ασκληπιειό, την ωραία πεδιάδα με τους αιωνόβιους ελαιώνες ανάμεσα στους οποίους είναι κτισμένο το χωριό Βάτι. Συναντά τον ωραίο Ιπποτικό πύργο που έστεκε ακόμα στο Γεννάδι, και λέει για την απομονωμένη θέση που βρίσκεται το χωριό Μεσαναγρός και πώς για αρκετά χρόνια είχε αγνοηθεί από τους Τούρκους, ξεφεύγοντας έτσι τη φορολογία. Στη Λαχανιά αναφέρει τα ερείπια δύο κατεστραμμένων χωριών, το μεγαλόπρεπο Ιπποτικό φρούριο, το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής και τα ε ρείπια της αρχαίας πόλης Ιξίας, καθώς και το ωραίο πευκόφυτο δάσος της περιοχής. Μας λέει για το φρούριο που συναντά στην Κατταβιά. Στην Απολακκιά αναφέρει τα ερείπια της Αγίας Αναστασίας στη θέση Ζωναρά που βρέθηκε πρόσφατα σε ανασκαφή και το ερειπωμένο φρούριο. Περιγράφει στην περίτε χνη διακόσμηση των μαρμάρων της Αγίας Ειρήνης στην Αρνίθα και το δάσος που περιβάλει την Προφύλια, το οποίο είναι γεμάτο από ελάφια και αγριοκάτσικα. Τέλος, στο χωριό Ίστριος αναφέρεται στο εκκλησάκι του Αγίου Μερκούρι.

ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ "ΟΧΙ" -ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

 

                                                                 

Την εποχή της Ιταλοκρατίας και της Γερμανικής κατοχής, οι Μεσαναγρενοί  υπέφεραν τα πάνδεινα. Σχολεία κλειστά ,άρνηση γλώσσας τους , κατάσχεση περιουσίας , προϊόντων ,ζώων .όλα στη διάθεση των κατακτητών. Όταν όμως άλλαξαν οι συνθήκες και οι Μεσαναγρενοί είχαν το πάνω χέρι ,φέρθηκαν ανθρώπινα.

Αυτοί οι σκλαβωμένοι άνθρωποι που υπέστησαν τα πάνδεινα από τους Ιταλούς και τους Γερμανούς, έδειξαν όλο το μεγαλείο και την ανθρωπιά τους, όταν η Ιταλία σταμάτησε τον πόλεμο. Οι Ιταλοί που ήταν στον Μεσαναγρό, για να αποφύγουν τον θάνατο από τους Γερμανούς, κρύβονταν στα γύρω βουνά. Και τότε, έγινε το παράδοξο! Οι χθεσινοί κατακτητές, επαίτες τώρα, ζητούσαν από τους βοσκούς του Μεσαναγρού λίγο ψωμί, τυρί, γάλα και προστασία. Και οι Μεσαναγρενοί τους βοήθησαν απλόχερα. Όταν η θεία μου Παρασκευή, μού διηγόταν αυτή την ιστορία, δεν μπορούσα να καταλάβω πώς γινόταν αυτό. Ο καταπιεσμένος να συγχορεί και να βοηθά τον δυνάστη του! Εγώ, θεία, δε θα το έκανα, θυμάμαι να της έλεγα… Και αυτή ήρεμα, πειστική μου έλεγε:« Όταν μπροστά σου έχεις άνθρωπο αδύναμο και απροστάτευτο, όλα τα ξεχνάς…». Εκατοντάδες τέτοιες ιστορίες μου διηγούνται οι γεροντότεροι. Ιστορίες απίστευτες, πραγματικές, βγαλμένες από την ίδια τη ζωή, που με συνεπαίρνουν. Με κάνουν να νιώθω περήφανος για το χωριό μου, για τους ανθρώπους του και με κάνουν να το αγαπώ περισσότερο.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

 

                                                   

                                                               

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Στην κορυφή ενός υψώματος και σε απόσταση 3 χιλιομέτρων περίπου ,βρίσκεται το μοναστηράκι του Αγίου. Το τέμπλο του είναι κτιστό ,οι τοίχοι ασβεστωμένοι και πάνω τους βρίσκονται διάφορα εικονίσματα. Το μοναστηράκι λειτουργείται στη γιορ­τή του Αγίου στις 26 Οκτωβρίου.

Ανεβαίνοντας στο Μοναστήρι βλέπεις τη θάλασσα ,Καρπάθιο Πέλαγος και τα μέρη του Γενναδίου . Η θέα είναι φανταστική .Στα πόδια σου απλώνονται πολλές περιοχές του Μεσαναγρού. Αντικρίζεις το χωριό , τον Προφήτη Ηλία, τον Κάμπο , τα Λουριά, τις Αυτολές και ακόμα και σύνορα Κατταβενά. Το μάτι σου δε χορταίνει να βλέπει και να θαυμάζει τις ομορφιές που απλόχερα έχει χαρίσει η φύση.

Σήμερα όσοι βρίσκονται στο χωριό, θα πάνε στη Θεία Λειτουργία ,για να προσευ­χηθούν. Το Μοναστήρι κτίστηκε από το Νικήτα Χατζηκώστα .

Η ΄Ωρα του φαγητού ήταν ιερή

•  

                                                                          

 Σπάνια η οικογένεια βρισκόταν μέσα στο σπίτι όλη μαζί, εκτός από τα βράδια και ιδιαίτερα του χειμώνα. Κεφαλή της οικογένειας ήταν ο πατέρας και «βασίλισσα» του σπιτιού, η μάνα. Τα παιδιά, λίγα ή πολλά, μεγάλωναν και μάθαιναν καλούς τρόπους και πάνω από όλα, σεβασμό στους μεγαλύτερους. Η επιθυμία των μεγάλων, ήταν διαταγή για τους μικρούς. Ιερή στιγμή για την οικογένεια ήταν ή ώρα του φαγητού. Έπρεπε όλοι να είναι παρόντες και καθισμένοι στις θέσεις τους. Στο τραπέζι κάθονταν τις μεγάλες μέρες και όλες τις άλλες στον σουφρά. Ο σουφράς ήταν ένα είδος επίπλου, στρογγυλός, χαμηλός και σε αυτόν έπλαθαν τα ψωμιά οι νοι κοκυρές, έγραφαν τα παιδιά τα μαθήματά τους και έτρωγαν. Δεν υπήρχε πιάτο για τον καθένα. Στη μέση του σουφρά, έμπαινε μια μεγάλη πιατέλα με το φαγητό, σε πιο μικρή η σαλά, σαλάτα, το ψωμί και οτιδήποτε άλλο υπήρχε. Μη φανταστείτε μαχαιροπήρουνα, κανάτες, ποτήρια κ.λπ. Όταν όλα ήταν έτοιμα, όλη η οικογένεια έκανε την προσευχή της, το σταυρό της και ξεκινούσε πρώτος ο πατέρας και ακολουθούσαν όλοι οι άλλοι. Μπορώ να πω ότι η βασική τροφή των Μεσαναγρενών ήταν το ψωμί, το οποίο μέχρι σήμερα θεωρούσαν ιερό. Δεν έπρεπε να το πετάξεις κάτω και αν σου έπεφτε το έπιανες με σεβασμό και το φιλούσες. Αν το πέταγες και δεν έκανες αυτό που έπρεπε, η τι μωρία ήταν μεγάλη. Πώς τα κατάφερνε η μάνα να φτιάχνει φαγητό για τόσα άτομα και να τους φτάνει, τρώγοντας από την ίδια πιατέλα! Βέβαια αυτοί που έτρωγαν γρηγορότερα, σίγουρα έτρωγαν και περισσότερο. Αυτό ήταν λεπτομέρεια. Σε κάποια φαγητά που δεν μας άρεσαν, τρώγαμε αργά, αλλά γινόταν αντιληπτό από τους γονείς, που με το δικό τους τρόπο, σε ανάγκαζαν να φας, είτε σου άρεσε είτε όχι.  Πάντα ακούγαμε τους μεγάλους με σεβασμό και προσπαθούσαμε να είμαστε εντάξει. Θυμάμαι ορισμένα πράγματα που σήμερα έχουν ξεχαστεί και αναρωτιέμαι, γιατί… Όταν μας ζητούσαν νερό για να πιούν, γινόταν ολόκληρη ιεροτελεστία. Έπαιρνες το κατσαρόλι (ποτήρι), το γέμιζες από τη στάμνα γιατί βρύσες δεν υπήρχαν τότε, πήγαινες μπροστά στον πατέρα σου και έλεγες. Πατέρα ορίστε, έφερα το νερό. Το έπαιρνε στα χέρια του και άρχισε να πίνει. Όλη αυτή την ώρα, εμείς έπρεπε να είμαστε «σταυρωϊμένοι», δηλαδή με σταυρωμένα χέρια και όταν τέλειωνε, να λέμε. Με τις υγείες σας. Αυτό απαιτούσαν οι καλοί τρόποι. Στο μάζεμα των πιάτων, συμμετείχαμε όλοι οι μικροί, αγόρια και κορίτσια.

ΤΟ ΠΑΤΕΛΊΩΜΑ Η ΧΩΜΑΤΙΣΜΑ

 

                                                                                 

•     Φθινοπώριασε και στο χωριό αρχίζουν διάφορες προετοιμασίες. Οι βροχές ήρθαν πρώιμα και κάποιους ίσως τους πρόλαβαν στο χωμάτισμα των σπιτιών. Παλιά τα σπίτια του Μεσαναγρού στο δώμα, ήταν με πατελιά. Χώμα που δεν περνάει εύκολα το νερό. Σήμερα τα περισσότερα έχουν γίνει ψευτοταράτσες και έτσι αποφεύγουν το χωμάτισμα. Όσα, λοιπόν, σπίτια έχουν μείνει με πατελιά πρέπει να καθαριστούν, να τριφτούν και μετά, να πέσει η πατελιά. Να χωματιστούν, όπως λένε οι Μεσαναγρενοί. Το χωμάτισμα ή πατέλιωμα των σπιτιών, ήταν η προφύλαξη των σπιτιών από τις βροχές του χειμώνα. Σε και το χωμάτι- σμα ή πατέλιωμα έχει γίνει ατραξιόν για τους τουρίστες που περνούν από το χωριό. Σε μια περιοχή έξω από το χωριό, στο Διαούλι, υπήρχε πατελιά, χώμα κτάλληλο για τα σπίτια. Οι άνδρες έσκαβαν την πατελιά, τη φόρτωναν στα γαϊ δουράκια και τη μετέφεραν στο χωριό. Μετά ακολουθούσε άλλη διαδικασία. Έδεναν έναν κουβά με σχοινί και μέσα έβαζαν την πατελιά. Ένας βρισκόταν πάνω στο δώμα, συνήθως ο άνδρας, ο οποίος τραβούσε το σχοινί, ανέβαζε την πατελιά και την τοποθετούσε στο δώμα. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Την πατελιά τη φέρνουν Αρχαγγελίτες.

ΑΞΕΧΑΣΤΟΙ ΧΟΡΟΙ ΚΑΙ ΓΛΕΝΤΙΑ

 

                                                                 

Αν διηγηθεί σήμερα ένας παλιότερος σε ένα νεότερο πως γλεντούσε ο κόσμος πριν μερικά χρόνια, δε θα το πίστευε. Άλλες εποχές, άλλα έθιμα, άλλες νοοτροπίες. Τα γλέντια και οι χοροί γίνονταν για κάποιο γεγονός. Γάμος, αρραβώνας, ονομαστική γιορτή και γιορτές του χωριού. Του Ταξιάρχη, του Αγίου Θωμά, της Σκιαδενής. Δεν υπήρχε κάποια μεγάλη αίθουσα, όπως γίνεται σήμερα στο χοροστάσιο και οι χοροί γινόντουσαν σε μεγάλα σπίτια. Θυμάμαι ακόμα και πάνω στους πάγκους κάθονταν, για να χωρέσουν όλοι. Η ορχήστρα, συνήθως, αποτελείτο από ντόπιους καλλιτέχνες που έπαιζαν διάφορα όργανα. Βιολί, σαντούρι, λαγούτο, κιασπάς (τύμπανο). Πολλές φορές, μέχρι κουτάλια χτυπούσε κάποιος. Τα ποτά ήταν ούζο, κρασί που έβγαζαν οι ίδιοι οι χωριανοί. Κάποιος κρατούσε το μπουκάλι και ένα ποτήρι και κερνούσε όλους. Στο χορό πρωτοστατούσαν οι νέοι, αλλά στη σούστα οι μεγαλύτεροι που ήταν και καλοί χορευταράδες. Οι κοπέλες καθόντουσαν όλες μαζί σε μια μεριά και οι νέοι σε μια άλλη. Όταν άρχιζε η ορχήστρα να παίζει όλοι έπαιρναν μέρος στο χορό και η πίστα γέμιζε. Στα ευρωπαϊκά, όπως έλεγαν το ταγκό κ.ά., οι νεαροί πήγαιναν, έκαναν μια υπόκλιση μπροστά από την κοπέλα που ήθελαν να χορέψουν και άρχιζε ο χορός. Το πρόβλημα ήταν, όταν κάποιοι ήθελαν να χορέψουν με την ίδια κοπέλα, που συνήθως ήταν η πιο όμορφη, τότε κάποιοι έμεναν μπουκάλα και τυχερός ήταν ο πρώτος που τη ζητούσε. Πόσες φορές οι προσπάθειες για κάποιο χορό πήγαν χαμένες, για ολόκληρη βραδιά. 149 Στις πρωινές ώρες που το κέφι έφτανε στο ζενίθ, έπαιζαν χορεύοντας διάφο- ρα παιχνίδια. Τη σκούπα, το πιπέρι κ.ά. Όταν έπαιζαν τη σκούπα, το κέφι μεγάλωνε και ο χαμένος ήταν για λύπηση. Ο χορός ξεκινούσε με τα ζευγάρια στην πίστα και κάποιο να χορεύει κρατώντας μια σκούπα. Υπήρχε ένα σύνθημα που έλεγε αυτός που κρατούσε τη σκούπα και έπρεπε οι καβαλιέροι να αλλάξουν ντάμα. Αυτός που έμενε χωρίς ντάμα έπαιρνε τη σκούπα και χόρευε με αυτή. Έτσι συνεχιζόταν το γλέντι. Το πιπέρι ήταν πιο βάρβαρος χορός και έπαιρναν μέρος μόνο άντρες. Ο πα λαιότερος, κρατώντας μια ζώνη, έδινε τις διαταγές και αυτοί που χόρευαν έπρεπε να τις εκτελούν με ακρίβεια. Διαφορετικά, η ζώνη έπεφτε πάνω τους ανελέητα. Ξεκινούσαν όλοι μαζί τραγουδώντας: «Πώς το τρίβουν το πιπέρι του διαόλου οι καλογέροι;». Μετά, ο παλαιότερος έλεγε: «Με τη μύτη τους το τρίβουν…». Όλοι τότε ξάπλωναν καταγής και έτριβαν τις μύτες τους στο πάτωμα, που σημειωτέον ήταν χωμάτινο. Το τρίψιμο του πιπεριού συνεχιζόταν με τα αυτιά, τα χέρια, την κοιλιά και γενικά όλα τα μέρη του σώματος. Ήταν ένα θέαμα ξεκαρδιστικό. Έβλεπες, ρούχα, μύτες, κεφάλια, μέσα στο χώμα και κάποιους, να τρώνε το ξύλο της χρονιάς τους. Σήμερα, όλα αυτά ξεχάστηκαν και μόνο σε κάποιες εκδηλώσεις παρουσιάζονται και μας θυμίζουν αξέχαστες μέρες, όμορφα γλέντια από αγνούς και απλούς ανθρώπους.