ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ....ΠΟΥ ΔΕ ΓΝΩΡΙΣΑ...

 

                                                                           

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ,ΤΟ 1950 ,ΑΠΕΒΙΩΣΕ Ο ΗΛΙΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ, ΠΡΩΤΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΤΑΛΟΥΣ –ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ( Ο ΗΛΙΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ ΗΤΑΝ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ, ΑΠΕΒΙΩΣΕ ΝΕΩΤΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΗΜΟΥΝ 4 ΕΤΩΝ )

Εκλογικόν 29-5-1945

Μετά τους Ιταλούς και Γερμανούς , για κάποιο χρονικό διάστημα , τη Ρόδο την κατείχαν οι ΄Αγγλοι. Στις 29 Μαϊου του 1945 έγινα εκλογές στον Μεσαναγρό για την εκλογή νέου Δημάρχου παρουσία του Στρατιωτικού αντιπροσώπου της Αγγλικής Διοίκησης κ. Heltin και των ψηφοφόρων της Κοινότητας . Κατόπιν ψηφοφορίας εκλέγεται ως Δήμαρχος και Πρόεδρος της κώμης Μεσαναγρού, ο κ. Ηλίας Καραγιάννης .

Γενομένων των ειθισμένων Δημαρχιακών διατυπώσεων και τύπων ο κ. Ηλίας Καραγιάννης παρέλαβε την περιουσία και τη διαχείριση του Δημαρχείου .

¨Όλα αυτά συνέβησαν το Μάϊο του 1945.

Ο κ. Ηλίας Καραγιάννης παρέμεινε Δήμαρχος έως το 1950 ,οπότε απεβίωσε κατόπιν εγχειρίσεως στομάχου ,που έγινε στο Νοσοκομείο της Ρόδου.

ΗΛΙΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ –ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟΥ

ΝΕΚΡΟΛΟΓΙΑ

Προ ημερών απέθανε εις το Νοσοκομείο ,εις νεαρωτάτην ηλικίαν, ο Πρόεδρος της Κοινότητος Μεσαναγρού ,ο αείμνηστος Ηλίας Καραγιάννης ,του οποίου ο πρόωρος ,απρόοπτος θάνατος ,εβύθισεν εις άφατον πένθος ,όχι μόνο όλους τους κατοίκους του χωριού Μεσαναγρού ,αλλά και όλους οι οποίοι τον είχαν γνωρίσει .Και δικαίως ,διότι ο αποθανών πεπροικισμένος από μεγάλην αγαθότητα ,καλοσύνην και ευφυία και δραστηριότητα , ήτο συμπαθέστατος και αγαπητός εις όλους τους κατοίκους του Μεσαναγρού και κατά το πενταετές διάστημα κατά το οποίον ήτο εν συνεχεία Πρόεδρος της Κοινότητος , έκαμε πολλά κοινωφελή έργα και υπήρξε ο πρωτοπόρος και πρωτεργάτης πάσης προόδου και πάσης προωθήσεως της Κοινότητός του ,εις την οποίαν με την πρωτοβουλίαν και με την ανιδιοτελή προσωπικήν του δραστηριότητα και συμμετοχή του ,εγένοντο ουκ ολίγα έργα τα οποία αναλόγως των πολλών δυσχερειών που παρεμβάλλονται πάντοτε εις μικράς Κοινότητας , ως η Κοινότης Μεσαναγρού και κυρίως αναλόγως της οικονομικής κατάστασης ,πρέπει να χρησιμεύσουν ως παράδειγμα προς μίμηση όχι μόνο εις τους προορισμένους να συνεχίσωσι το κοινωφελές έργον του αποθανόντος ,αλλά και εις άλλους Προέδρους άλλων Κοινοτήτων.

Ούτω δια της πρωτοβουλίας του και δια της ακαμάτου δραστηριότητάς του ,οι δρόμοι του χωρίου ελιθοστρώθησαν , δενδροφυτευθέντες εις πολλά σημεία ,άλλοι οδοί εις ανώμαλα εδάφη διηνοίχθησαν , διευκολύνοντες κατά πολύ τας γεωργικάς ασχολίας των κατοίκων. Πολλά δε κοινοτικά ιδρύματα επεσκευάσθησαν , ως η Λέσχη , το Σχολείον , το Υδραγωγείον ,η πλατεία του χωριού διηυρύνθη και πολλαί υποθέσεις γεωργικής και κτηνοτροφικής φύσεως ερρυθμίσθησαν τη επιμελεία και τη επεμβάσει του.

Η αγαθότητά του δε , φυσική του ευγένεια και α λοιπά καλά προσόντα του, δεν είλκυον μόνον τους συγχωριανούς του ,εις τους οποίους ήτο πολύ αγαπητός και οι οποίοι επί τω θανάτω του ελυπήθησαν κατάκαρδα και τον ετίμησαν με πόνον και συγκίνησιν ,κηδεύσαντες αυτόν πανδήμως και αποχαιρετήσαντες τον μεταστάντα καλόν Πρόεδρόν των δια του διδασκάλου του χωρίου κ. Μπίλλη, εκφωνήσαντες συγκινητικώτατο λόγον ,αλλά είλκυον επίσης και εκείνους οι οποίοι πρώτην φοράν επεσκέπτοντο το χωρίον Μεσαναγρός ,ως συνέβη και εις ημάς όταν μετέβημεν εκεί δια το Νοσοκομείον ,όπου τον εύρομεν ευγενέστατον ,πρόθυμον με διάχυτον καλοσύνην και με καταφανή ενεργητικότητα.

Λυπηθέντες όθεν και ημείς κατάκαρδα ,δια τον πρόωρον θάνατον ενός τόσον καλού ανθρώπου και καλού Δημάρχου ,εκφράζουμε θερμά συλλυπητήρια εις την οικογένειάν του και εις ολόκληρον την Κοινότητα Μεσαναγρού.

Γ.Θ. ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

Πρόεδρος Νοσοκομείου Ρόδου

Από την Εφημερίδα Ροδιακή . Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 1950

ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟ

 

                                                                         

Η ζωή κυλούσε μονότονα και μόνο στις γιορτές άλλαζε κάτι. Όλα γινόντουσαν με σεβασμό, μεράκι και αγάπη. Οι πιο παλιοί πάντα είχαν τον πρώτο λόγο. Οι ηλικιωμένοι απολάμβαναν το σεβασμό όλων και οι συγγενικοί δεσμοί ήταν πολύ σφικτοί. Από μικρούς μας μάθαιναν να σεβόμαστε όλα αυτά και να τη- ρούμε τα ήθη και έθιμα. Θυμάμαι ορισμένες στιγμές που είτε μας άρεσε είτε όχι, αυτό που έπρεπε να γίνει θα γινόταν. Τις μεγάλες γιορτές, Χριστούγεννα, Πάσχα και της Παναγιάς, όλο το χωριό μεταλάβαινε. Έπρεπε, λοιπόν, πριν πάμε στην εκκλησία, να τηρηθεί η διαδικασία. Να πλυθούμε, να ντυθούμε με καθαρά ρούχα και μετά να πάρουμε την ευχή των γονιών μας και των νονών μας, φιλώντας το χέρι τους. Ξεκινώντας από τον πατέρα, τη μητέρα, παππού, γιαγιά και μετά τους νονούς. Ανάλογα πόσους είχες, έπρεπε να πας σπίτι τους πρωί πρωί να τους φιλήσεις το χέρι. Οι περισσότεροι κοιμόντουσαν και σε δεχόντουσαν ξαπλωμένοι. Τους φιλούσες το χέρι και η νοικοκυρά σε φίλευε με γλυκά και ο νονός με χρήματα. Περίμενες, λοιπόν, να δεις πόσα θα έπαιρνες. Μόλις έβγαινες από το σπίτι έβλεπες το ποσό και ανάλογη ήταν η αντίδρασή σου. Ακόμα και οι γονείς σου σε ρωτούσαν πόσα πήρες. Τώρα, όλο αυτό ήταν σεβασμός ή συμφέρον, λόγω των χρημάτων που περιμέναμε; Στο δρόμο πάντα καλημερίζαμε όποιους συναντούσαμε και όταν καθόμασταν έπρεπε να σηκωθούμε για να κάτσουν οι μεγαλύτεροι. Πιστέψτε με, όλα αυτά τα τηρώ μέχρι σήμερα. Κάναμε θελήματα στους μεγαλύτερους, βοηθούσαμε τις γιαγιάδες φέρνοντάς τους νερό από τη βρύση με τη στάμνα, τους ψωνίζαμε και σε αντάλλαγμα, τα βράδια μας έλεγαν τα καλύτερα παραμύθια που έχω ακούσει ποτέ. Κάποιοι που δεν τηρούσαν κάτι από το άγραφο δίκαιο, τους περίμενε η τιμωρία από τους γονείς τους αλλά πιο πολύ από το δάσκαλο. Στο φαγητό και εκεί υπήρχε τάξη. Όλη η οικογένεια καθισμένη γύρω από του «σουφρά», ένα ξύλινο, στρογγυλό, χαμηλό έπιπλο, περιμέναμε τη μητέρα να σερβίρει. Τα πράγματα ήταν απλά. Σε μια μεγάλη γαβάθα ήταν το φαγητό και σε μια άλλη η «σαλά», σαλάτα. Τρώγαμε όλοι μαζί από το ίδιο σκεύος και ο πιο γρήγορος όπως φαντάζεστε, έτρωγε το περισσότερο. Πριν ξεκινήσουμε, κάποιος έπρεπε να κάνει προσευχή, ο πατέρας να κόψει το ψωμί σταυρώνοντάς το τρεις φορές και μετά το έκοβε φέτες και η όλη ιεροτελεστία ξεκινούσε. Κα νένας δε μιλούσε για να προλάβει φαγητό και πάντα κάποιος έμενε παραπονεμένος. Εκείνη η σαλά (σαλάτα) μου έχει μείνει αξέχαστη. Θέλεις η ντομάτα που εμείς την παράγαμε, το τυρί μας, το κρεμμύδι, το αγγούρι, όλα αγνά προϊόντα, την έκαναν πεντανόστιμη. Το ρεζουμέ της όλης κατάστασης, ήταν το ζουμί που έμενε στη γαβάθα. Βουτούσαμε το ψωμί και η νοστιμιά του δεν περιγράφεται. Τις γιορτές, όμως, καθίζαμε στο τραπέζι πιο επίσημα, πιο γιορτινά. 

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟΥ

 

                                                                  

• 

Πότε ακριβώς ιδρύθηκε το σχολείο δεν μας είναι γνωστό. Οπωσδήποτε, όμως, λειτουργούσε επί Τουρκοκρατίας και Ιταλοκρατίας. Στοιχεία της λειτουργίας του Σχολείου υπό την επωνυμία «Δημοτική Σχολή Μεσαναγρού» υπάρχουν από το Σχολικό έτος 1916-1917. Κατά το σχολικό τούτο έτος, η Σχολή λειτούργησε με 5 τάξεις, 40 μαθητές και 2 δασκάλους, τους κ. Αν. Σ. Χατζηπαρασκευά και Ν. Ζωγράφο. Το σχολικό έτος έληξε την 5ην Μαΐου 1917. Η λήξη των μαθημάτων ορίζετο αναλόγως των γεωργικών εργασιών από το Κοινοτικό Συμβούλιο, το οποίο είχε και τη φροντίδα της αμοιβής του διδακτικού προσωπικού. Κατά το σχολικό έτος 1917-1918, η Σχολή λειτούργησε με 6 τάξεις, 37 μα- θητές και με την επωνυμία «Αστική Σχολή Μεσαναγρού». Η ημερομηνία λήξε 114 ως των μαθημάτων, ο αριθμός καθώς και τα ονόματα των δασκάλων δεν είναι γνωστά. Το έτος 1918-1919 λειτούργησε με 34 μαθητές και με 2 δασκάλους τους κ. Φ. Παπαζαχαρίου, Διευθυντή και Ιωάννη Μπίλλη, δάσκαλο, ο οποίος καταγόταν από το χωριό. Το 1919-1920 λειτούργησε με σύνολο μαθητών 37, με Διευθυντή τον κ. Ιωάννη Ηρακλείδη και δασκάλους τον κ. Ιωάννη Μπίλλη και δασκάλες την κ. Δωροθέα Σεβαστιάδου και Καλλιόπη Πιννή. Το 1920-1921 λειτούργησε με 41 μαθητές και δασκάλους τον Ιωάννη Ηρακλείδη, Διευθυντή, τη Δωροθέα Σεβαστιάδου και Καλλιόπη Πιννή δασκάλες. Τα μαθήματα έληξαν στις 17 Μαΐου 1921. Σχολική γιορτή Το Σχολείο συνέχισε να λειτουργεί κανονικά έως το έτος 1936-1937 με Δι- ευθυντή τον κ. Ιωάννη Μπίλλη και δάσκαλο τον κ. Γεώργιο Τσάππο. Αναφέρουμε τα ονόματα των δασκάλων που υπηρέτησαν στο Σχολείο: Αν. Χατζηπαρασκευάς, Ν. Ζωγράφος, Φ. Παπαζαχαρίου, Ι. Μπίλλης, Ι. Η ρακλείδης, Δ. Σεβαστιάδου, Κ. Πιννή, Αυγ. Κυριακού, Φ. Γιαμαλής, Ειρ. Ζαχα ρίου, Σ. Μηλιός, Π. Σαββαϊδης, Ι. Χαλικάκη, Μ. Κλημέντου, Ειρ. Καλαφατά, Γ. Τσάππος, Αρχιμανδρίτης Ευγένιος, Στ. Πίσκας, Λ. Κυριαζής, Αν. Παπαδημη τρίου, Εμμ. Αρβανίτης, Γ. Πέτρου, Εμμ. Πελεκάνος, Ι. Βολονάκης, Μιχαήλ Μπίλλης, Γιάννης Μανουσάκης, Γιάννης Καραγιάννης, Μιχαήλ Δημητρίου, Γ. Υψηλάντης, Παναγιώτης Παπαπαντελής. Το σχολικό έτος 1943-1944, το σχολείο λειτούργησε ως Κατηχητικό με 43 μαθητές και δασκάλους τους κ. Ιωάννη Μπίλλη και Αρχιμανδρίτη Ευγένιο. Ως 115 κατηχητικό λειτούργησε και το σχολικό έτος 1944-1945 με 47 μαθητές και Δι ευθυντή τον κ. Ιωάννη Μπίλλη. Κατά το σχολικό έτος 1946-1947, έγιναν προσπάθειες για την ανέγερση και νούριου κτιρίου, αφού βρέθηκε το οικόπεδο και διενεργήθηκε έρανος μεταξύ των κατοίκων του χωριού. Έτσι, κτίστηκε το σημερινό κτίριο, που υπάρχει μέ χρι σήμερα Το σχολείο κτίστηκε το έτος 1947 με δαπάνες της ΟΥΝΡΑΣ. Δωρητές και Ευεργέτες του Σχολείου είναι: 1) Οι Μεσαναγρενοί που βρίσκονταν στη Βαλτιμόρη 2) Ο κ. Κυριάκος Πιλληρής, ομογενής στη Βαλτιμόρη 3) Η Εκκλησιαστική Επιτροπή 4) Η Κοινότητα Μεσαναγρού Δυστυχώς, όπως συμβαίνει και στα άλλα χωριά της Νότιας Ρόδου, το Σχολείο έκλεισε λόγω του Δημογραφικού προβλήματος και τώρα λειτουργεί ένα Δημοτικό Σχολείο στην «Πρωτεύουσα» του Δήμου, στο Γεννάδι. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα, το Σχολείο λειτουργούσε με έξοδα των κατοίκων, της Εκκλησίας και της Κοινότητας. Οι δάσκαλοι εδιορίζοντο και επληρώνοντο από την Κοινότητα. Η Κοινότητα εκανόνιζε ακόμη πότε θα ανοίξει το σχολείο και πότε θα κλείσει.

 Παραθέτουμε σχετικές αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου: Συνεδρίαση 11η Θέμα: « Διορισμός δασκάλων της Δημοτικής Σχολής» Την εικοστή εβδόμη Μαΐου του 1934 το δημοτικό συμβούλιο υπό την προεδρία του Δημάρχου απεφάσισε όπως διορίσει το αυτό προσωπικό της σχολής απαρτιζόμενο υπό των εξής δασκάλων. Διευθυντού του κ. Ιωάννη Μπίλλη και της δίδας Καλαφατά Ειρήνης διδασκαλίσσης.                                                                                                                                       Μεσαναγρός, τη 27-5-1934 Ο Δήμαρχος Το Δημοτικό Συμβούλιο Συνεδρίαση 19η Σήμερον την 19η του μηνός Μαΐου συνελθόν το Δημοτικό Συμβούλιο υπό την προεδρία του Δημάρχου Καραγιάννη Τριαντάφυλλου κατόπι ομογνωμόνου συζητήσεως απεφασίσθη παμψηφί υφ’ απάντων των μελών, όπως η λήξις των μαθημάτων και η τελετή των σχολών λάβη χώραν την 26η Μαΐου λαμβανομνων υπ’ όψιν των επί θύρας γεωργικών εργασιών. Μεσαναγρός, τη 19η Μαΐου 1935 . Ο αείμνηστος δάσκαλός μας Ιωάννης Μπίλλης υπηρέτησε στο χωριό από το σχολικό έτος 1918-1919 μέχρι και το σχολικό έτος 1959-1960.                                                                                                                                               ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ 20η- ΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΔΑΣΚΑΛΩΝ Την 29ην Μαΐου του 1935 συνελθόν το Δημοτικό Συμβούλιο υπό την Προεδρία του Δημάρχου Τρ. Καραγιάννη απεφασίσθη όπως διορισθεί το αυτό προ- σωπικό απαρτιζόμενον υπό των εξής διδασκάλων. Διευθυντού κ. Μπίλλη Ιωάννου και του κ. Γεωργίου Τσάππου. Το Δημοτικό Συμβούλιο Δήμαρχος ΤΡ. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ Δ. ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ Ι. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ - Μ. ΑΘΑΝΑΣΑ .

Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟΥ ,ΠΟΥ ΓΙΟΡΤΆΖΕΙ ΣΤΙΣ 17 ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

                                                                        

  Η Αγία Σοφία του Μεσαναγρού που γιορτάζει στις 17 του Σεπτέμβρη Είναι το κοιμητήριο του χωριού. Κτίστηκε το 18ο αιώνα ΒΔ του χωριού. Είναι βυζα­ντινού ρυθμού και φέρει εικόνες της δεκαετίας του 1950 . Γιορτάζει στις 17 Σεπτεμ­βρίου και περιστασιακά για τις λατρευτικές ανάγκες του κοιμητηρίου. Στην άκρη του νεκροταφείου υπάρχει οστεοφυλάκιο.

      Κάθε χρόνο τέτοια εποχή οι γυναίκες του χωριού ,είτε βρίσκονται στο χωριό είτε στην πόλη της Ρόδου ,πρέπει να πάνε στην Αγία Σοφία να καθαρίσουν την εκκλησία ,αλλά και τα μνήματα των νεκρών. Τα καθαρίζουν ,τα στολίζουν με λου­λούδια ,ανάβουν τα καντήλια και τοποθετούν στεφάνια. Ανήμερα της Αγίας Σοφίας η λειτουργία γίνεται εκεί και στο τέλος ο παπάς περνά από όλα τα μνήματα για να δώσει ευχή για την ανάπαυση των ψυχών των νεκρών. Δίπλα από κάθε μνήμα περι­μένει κάποιος συγγενής να πει στον παπά τα ονόματα που θα μνημονεύσει .Αν κάποιος συγγενής απουσιάζει οι άλλοι τον αναπληρώνουν και έτσι κανένας δεν μένει αμνημόνευτος .

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΚΙΑΔΕΝΗΣ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟ

 

Ιερά Μονή Παναγιάς Σκιαδενής στον Μεσαναγρό ,που γιορτάζει στις 8 του Σεπτέμβρη

 

                                                           

 

Ιερά Μονή Παναγιάς Σκιαδενής

Στους πρόποδες του βουνού Σκιάδι βρίσκεται η Μονή της Παναγιάς Σκιαδενής. Οφείλει το όνομά της στο Σκιάδιο(σκιερό μέρος) .Κατά άλλους στη σκιά ενός μεγάλου σύννεφου ή αν κοιτάξει κανείς από το Μονόλιθο μοιάζει με σκιάδιον, καπέλο αρχαίων.

Στη θέση που βρίσκεται ο ναός υπήρχε αρχαιοελληνικό ιερό της Αρτέμιδος. Στα 1200μ.Χ. οικοδομήθηκε βυζαντινός ναός. Αγιογραφήθηκε το ΙΗ΄ αιώνα και η επέκτασή του ολοκληρώθηκε περί το 1861.

Σύμφωνα με την παράδοση κατά τον ΙΑ΄ αιώνα ασκήτευαν δύο ή τρεις μοναχοί .Βλέποντας τη νύχτα φως πήγαν και εντόπισαν την εικόνα της Παναγίας ,που εκτίμησαν ότι ιστόρησε ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Την πήραν στο Ασκηταριό αλλά το πρωί χάθηκε. Την αναζήτησαν και τη βρήκαν εκεί που είναι σήμερα κτισμένος ο ναός.

Παλαιότερη εικόνα του μοναστηριού θα πρέπει να είναι αυτή που βρίσκεται στην Αγία Τράπεζα και είναι κατασκευασμένη με μαστίχι. Η εικόνα βρίσκεται αριστερά της εισόδου. Το πρόσωπο της Παναγίας έχει ζωντανά ,εκφραστικά ,γλυκά μάτια. Στη Μονή υπάρχει ένα σπάνιο Ευαγγέλιο του 1862.Το τέμπλο είναι έργο τέχνης και το δάπεδο είναι στρωμένο με μαύρα και άσπρα βότσαλα.

Το κτιριακό συγκρότημα αποτελείται από οντάδες και κάθε χωριό έχει το δικό του οντά. Εκτός από τον τρόπο εύρεσης της εικόνας ,έχουν γίνει και άλλα θαύματα.

1) Στα χρόνια των πειρατών ένα πειρατικό πλοίο άραξε απέναντι από το Μεσαναγρενό κάμπο και οι πειρατές πήγαν στη Μονή ,τη λεηλάτησαν, άρπαξαν το εικόνισμα και επέστρεψαν στο πλοίο τους. Το βρήκαν όμως πετρωμένο. Οι χριστιανοί το απέδωσαν σε θαύμα της Παναγιάς .Το πετρωμένο καράβι βρίσκεται εκεί ,το "πετροκάραβο" ,'οπως λένε οι Μεσαναγρενοί ,για να θυμίζει το θαύμα.

2) ΄Ενας τούρκος αγάς δεν πίστευε στα θαύματα της Παναγιάς και με την κάμα του κάρφωσε την εικόνα. Αμέσως έτρεξε αίμα και το χέρι του εκουλλάθη. Ο αγάς μετάνιωσε και ζήτησε από την Παναγία να το γιάνει και θα χαρίσει όλα τα κτήματά του γύρω από τη Μονή. ΄Ετσι και έγινε.

3) Η παράδοση λέει πως ΄ενας αγριόχοιρος κατέστρεφε τα χτήματα του χιλιομοδιού. Η Παναγιά τον πέτρωσε και τον πέταξε σε ένα βράχο.Ο βράχος αυτός ονομάζεται "μαντήλα".

Σήμερα διοικείται από την Ιερά Μητρόπολη Ρόδου ,χωρίς τη συμμετοχή λαϊκών.

H αγάπη και η λατρεία των Μεσαναγρενών για την Παναγιά Σκιαδενή

 

                                                                

H αγάπη και η λατρεία των Μεσαναγρενών για την Παναγιά Σκιαδενή 

Θα αναφερθούμε στην αγάπη και λατρεία των Μεσαναγρενών στην Παναγιά μας, όπως μας αφηγείται ο Μιχάλης Τρ. Καραγιάννης, Γραμματέας του χω ριού: «Παναγιά Σκιαδενή και Μεσαναγρός, χρόνια τώρα πάνε μαζί. Η Μονή είναι κτισμένη μέσα στα όρια του Μεσαναγρού και πάντα οι Μεσαναγρενοί τη λειτουργούσαν και βοηθούσαν για τις ανάγκες της Μονής. Οι Μεσαναγρενοί τόσο στο χώρο της Μονής, όσο και στο χωριό που φέρνουν την Παναγιά, δείχνουν την πίστη τους και την αγάπη τους. Την ημέρα της γιορτής του Αγίου Θωμά, οι χωριανοί πηγαίνουν στο γειτονικό χωριό τη Λαχανιά, για να φέρουν με τα πόδια την Παναγιά. Νέοι, γυναίκες και παιδιά ξεκινούν από Λαχανιά κρατώντας την εικόνα εναλλάξ και περίπου σε 1 ώρα και 15 λεπτά, φτάνουν στο Μοναστήρι του Αγίου Θωμά, όπου γίνεται πανηγύρι. Οι χοροί σταματούν και όλοι υποδεχόμαστε την Παναγία. Οι καμπάνες χτυπούν χαρμόσυνα και οι ιερείς ψάλλουν παράκληση. Στο τέλος, όλοι οι πιστοί ασπάζονται την εικόνα. Η εικόνα μεταφέρεται στον Μεσαναγρό, με προορισμό την εκκλησία του πο λιούχου Ταξιάρχη. Εκεί γίνεται και πάλι παράκληση και στο τέλος «μπατίκιασμα της εικόνας». Ο Επίτροπος φωνάζει «μπατικιάζεται η εικόνα» και οι πιστοί κά νουν προσφορά χρηματικά ποσά. Όποιος δώσει τα περισσότερα, μπατίκιασε την εικόνα και όλο το βράδυ την έχει σπίτι του. Συνήθως, την εικόνα μπατικιάζουν άνθρωποι που έχουν κάποιο τάμα αλλά και όλοι οι πιστοί. Όλο το βράδυ οι πιστοί ξενυχτούν στο σπίτι που βρίσκεται η εικόνα. Το πρωί η εικόνα ξαναμεταφέρεται στην εκκλησία, γίνεται παράκληση και όλοι οι πιστοί μαζί με τον ιερέα, κρατώντας την Παναγιά, γυρίζουν όλο το χωριό και σε κάθε σπίτι ο ιερέας προσεύχεται για τους ενοίκους. Οι νοικοκυρές υποδέχονται την Παναγία κρατώντας θυμιαστήρες και κάνοντας τον σταυρό τους. Η εικόνα ξαναμπατικιάζεται και παραμένει στο σπίτι του πιστού, μέχρι να την πάρουν οι νέοι του χωριού για να πάνε στις μάντρες. Οι νέοι του χωριού κρατώντας την εικόνα, ο καθένας με τη σειρά στον ώμο του, περνώντας από δύσβατα μονοπάτια, πηγαίνουν στις μάντρες, όπου τους περι μένουν οι βοσκοί με θυμιαστήρες για να ασπαστούν την εικόνα. Σε κάθε μάντρα οι βοσκοί δίνουν χρήματα για τη Μονή και κατσικάκια και τυρί για τους νέους. Αυτό γίνεται μέχρι να πάνε σε όλες τις μάντρες και στο τέλος της ημέρας καταλή γουν στην Μονή, όπου η εικόνα τοποθετείται στη θέση της και ακολουθεί γλέντι. Στη χάρη της, στις 8 του Σεπτέμβρη, όλο το χωριό για πολλές ημέρες ήταν στη Μονή. Το θέρος είχε τελειώσει, ο αλωνισμός και πριν 15 ημέρες οι μανάδες με τα παιδιά πηγαίναμε στο Σκιάδι. Έβλεπες ένα κομβόι από γαϊδουράκια φορ τωμένα με τα απαιτούμενα να προχωρούν. Εμείς τα παιδιά, πηγαίναμε με τα πό δια και μάλιστα παραβγαίναμε ποιος θα φτάσει πρώτος. Όλοι μέναμε στη Με σαναγρενή κέλα, ξαπλωμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο. Παρακολουθούσαμε την εκκλησία, βοηθούσαμε τον παπά και κάναμε ένα σωρό δουλειές. Οι μεγαλύτεροι καθάριζαν, ετοίμαζαν τα τραπέζια και τα καθίσματα για τους προσκυνητές και έκαναν ότι μπορούσαν για να λάμπει η Μονή. Την παραμονή όλοι είχαμε και κάποιο πόστο. Όταν τέλειωνε ο χορός τις αυγές, καθίζαμε κάτω από τον πλάτανο και άρχιζε το τραγούδι, συνοδεία λύρας, που έπαιζε κάποιος Χαλκίτης. Άντρες και γυναίκες τραγουδούσαν για τη Μεγαλόχαρη. Το τραγούδι κρατούσε μέχρι να χτυπήσει η καμπάνα, για τη Θεία Λειτουργία. Το απόγευμα παίρναμε τον δρόμο της επιστροφής για το χωριό, ευχαριστημένοι αλλά και με μια υπό- σχεση. Και του χρόνου.  

Για την Παναγιά Σκιαδενή έχουν γραφτεί χιλιάδες στίχοι και τραγούδια. Θα σας αναφέρουμε μερικά, που δείχνουν την πίστη και το σεβασμό των Μεσαναγρενών στην Παναγιά τους. Τα τραγούδια είναι της Καθολικής Πιζήμολα 

 Την Παναγιά τη Σκιαδενή όλοι την αγαπούμε, γιατί κι εκείνη γιαίνει μας τον πόνο που πονούμε.

 Ω, Παναγιά μου, Σκιαδενή που ’σαι μες στο χωριό μας, παρακαλώ σε να γενείς προστάτης των παιδιών μας. 

 Ω, Παναγιά μου, Σκιαδενή μεγάλη η δύναμή σου, βλέπε τον κόσμο, τον ντουνιά να ’ρχονται στη γιορτή σου.

 Ω, Παναγιά μου, Σκιαδενή που ’σαι καρτσί στη Χάλκη, τον κόσμον όλο βλέπε τον, του χρόνου να ξανάρθει. 

 Στην Παναγιά τη Σκιαδενή ήρτα να ξενυχτίσω που ’ναι πολύ θαυματουργή, χάρη να της ζητήσω. 

 Να βλέπεις τα παιδάκια μου, όπως κρατάς το κρίνο, που είναι ο Ιησούς Χριστός και ζούμεν από κείνον. 

 Ω, Παναγιά μου, Σκιαδενή τρέξε να πας στα ξένα, όπου σε περιμένουνε ματάκια δακρυσμένα. 

Ο ΄Αγιος Φανούριος

 

                                                       

Ο ΄Αγιος Φανούριος

Ο ¨Αγιος Φανούριος είναι ένας καινούριος ΄Αγιος και στη λαϊκή παράδοση είναι αυτός που φανερώνει τα χαμένα πράγματα. Για αυτό ακριβώς το λόγο και την ημέρα της γιορτής του , συνηθίζεται να προσφέρονται γλυκίσματα ,που αφού ευλογηθούν από τον ιερέα μοιράζονται στους παρευρισκομένους,

Η λατρεία του Αγίου Φανουρίου φαίνεται ότι ξεκινά από τη Ρόδο , όπου κατά την παράδοση , βρέθηκε εικόνα του , όταν έσκαβαν σε ερείπια παλιού ναού έξω από τα τείχη της πόλης. Το ντύσιμό του παρέπεμπε σε στρατιωτικό ΄Αγιο. Ο Μητροπολίτης Ρόδου , Νείλος, διάβασε την επιγραφή « ΄Αγιος Φανούριος». Από τη Ρόδο η λατρεία του εξαπλώθηκε στα κοντινά νησιά και κυρίως στην Κρήτη, όπου σήμερα υπάρχουν τρία σπουδαία μοναστήρια και δεκάδες ναοί. Σύμφωνα με το λαογράφο Γιώργο Αικατερινίδη ,ισχύει η πιο κάτω παράδοση.

« Η μάνα του ΄Αγιου δεν έκανε ποτέ καλό στη ζωή της . Μόνο ένα κρεμμυδόφυλλο έδωσε στη ζωή της σε ένα ζητιάνο. Όταν πέθανε έβραζε σε ένα καζάνι πίσσα και ο ΄Αγιος ρώτησε.- Γιατί είναι η μάνα μου εκεί μέσα…Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ του απάντησε ότι δεν έκανε ποτέ καλό στη ζωή της και θα της έριχνε ένα κρεμμυδόφυλλο που είχε δώσει , για να κρατηθεί και να σωθεί. ΄Εριξαν το κρεμμυδόφυλλο και μαζί με τη μάνα του ΄Αγιου κρατήθηκαν και άλλες τρεις γυναίκες για να σωθούν. Η μάνα του τις έσπρωξε και έπεσαν πάλι μέσα. Τότε ο Αρχάγγελος του είπε ότι η μάνα του είναι κακιά . ΄Ετσι ο ΄Αγιος ζήτησε μια χάρη . Να μην πηγαίνουν πράγματα τίποτα σ΄αυτόν ,παρά μόνο για τη μάνα του για να συγχωρεθεί.΄ Ετσι φτιάχνουμε τη Φανουρόπιτα .

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΕΥΛΟΓΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟ

 

                                                              

Σε ανασκαφές που έγιναν από τον αρχαιολόγο Δρ. Ι. Βολανάκη στον προαύλιο χώρο της Κοίμησης της Θεοτόκου, αποκαλύφθηκε στο δάπεδο του νότιου κλίτους της Βασιλικής, ο χάλκινος Σταυρός ευλογίας. Ο Ι. Βολανάκης, ο οποίος ανέσκαψε το χώρο, γράφει: «Στο ανατολικό τμήμα του νότιου κλίτους της Βασι- λικής Α αποκαλύφθηκαν δύο τάφοι προσανατολισμένοι και σε επαφή ο ένας με τον άλλο, οι οποίοι περιείχαν οστά από πολυάριθμες ταφές. Κάτω από τον τοίχο που χώριζε τους τάφους αυτούς και σε βάθος 0,65 μ. από την επιφάνεια του ψηφιδωτού δαπέδου, αποκαλύφθηκε χάλκινος σταυρός ευλογίας. Ο σταυρός είναι κατασκευασμένος από κράμα χαλκού ύψους 0,107 μ. και σώζεται ακέραιος πλην του ενός επίμυλου στην αριστερή άκρη. Το μικρό μέγεθος του σταυρού, καθώς και οι οπές στο κάτω μόνο τμήμα της κεραίας, υποδηλώνουν ότι πρόκειται για σταυρό ευλογίας. Η εμπρόσθια όψη διακοσμείται με εγχάρακτη παράσταση δύο ολόσωμων και μετωπικών μορφών, εκ των οποίων η μεγαλύτερη έχει τα χέρια ανοιχτά σε στάση προσευχής, ενώ η μικρότερη έχει τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος. Και οι δυο φέρουν μακρύ χιτώνα. Οι μορφές αυτές είναι ο Ιησούς και η Θεοτόκος. Δίπλα στις μορφές αυτές έχουν χαραχθεί τα αποκαλυπτικά γράμματα Α-Ω και η επιγραφή Ι(ησούς) Χ(ριστός)-Μ(ητηρ) Χ(ριστού)». Σύμφωνα με τον Δρ. Ι. Βολανάκη, ο σταυρός χρονολογείται στον 6ο αιώνα. 

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟ