ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟ ,ΠΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΑΥΡΙΟ

 

Στη θέση Ασπροπηλιά ,1,5 χιλ. έξω από το χωριό βρίσκεται το μονόχωρο ,καμαροσκέπαστο μοναστηράκι της Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου. Δεξιά της εισόδου, μια μαρμάρινη εντοιχισμένη επιγραφή μαρτυρεί. « ΔΑΠΑΝΗ ΟΣΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ  ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΙ ΕΥΡΥΔΙΚΗΣ ΣΤΕΦΑΝΑΡΑ ΚΑΙ ΤΕΚΝΩΝ ΑΥΤΩΝ  ΜΕΣΑΝΑΓΡΟΣ  31-8-1981.

    Το μοναστηράκι που πλαισιώνεται από τσιμεντοστρωμένη αυλή και αυλότοιχο ,είναι καλοσυντηρημένο . Εντυπωσιακό είναι το κωδονοστάσιο που βρίσκεται στην είσοδο της αυλής. Το εσωτερικό του μοναστηριού είναι όλο ασβεστωμένο εκτός από την οροφή όπου υπάρχει τοιχογραφία του Παντοκράτορα . Το μοναστήρι λειτουργείται τακτικά στη χάρη της Οσίας και περιστασιακά. Κάθε χρόνο γίνεται εσπερινός και θεία λειτουργία. Αρκετοί Μεσαναγρενοί  και από την πόλη της Ρόδου πηγαίνουν να προσκυνήσουν και να ανάψουν ένα κεράκι . Μετά την εκκλησία οι πιστοί μοιράζουν κομμάτια από μήλα , μαζί με τους άρτους.

Αύριο που γιορτάζει είναι μια ευκαιρία  οι Μεσαναγρενοί της Ρόδου να επισκεφθούν το χωριό και να προσευχηθούν στην Οσία  Ειρήνη .

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟ

ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟ, ΠΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΑΥΡΙΟ

                                                            

  Στα Λουριά και σε απόσταση 3 χιλιομέτρων από το χωριό ,στην κορυφή ενός υψώματος , βρίσκεται το μονόχωρο   , καμαροσκέπαστο και ευρύχωρο μοναστηράκι της Αγίας   Παρασκευής. Το μοναστηράκι είναι ασβεστωμένο εσωτερικά και εξωτερικά  και πλαισιωμένο  από κράσπεδο με μπετόν. Στην είσοδο του μια μαρμάρινη επιγραφή αναφέρει. « Ι. Ν. ΑΓΙΑΣ  ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ  ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΘΕΝ  ΔΑΠΑΝΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗ  1975».

   Το τέμπλο του είναι κτιστό και φέρει τις συνήθεις εικόνες. Στους ασβεστωμένους τοίχους  με το σταμπωτό , φυτικό διάκοσμο ,βρίσκονται αναρτημένα εικονίσματα  και μια  μεγάλη εικόνα της Αγίας Παρασκευής , αφιέρωμα της κτητόρισσας.  Η κόγχη του ευρύχωρου ιερού είναι χρωματισμένη σε ανοιχτή απόχρωση του γαλάζιου. Το μοναστηράκι λειτουργείται τακτικά την ημέρα της Αγίας Παρασκευής

 

 

 

       

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟΥ (ΕΡΓΑΣΙΑ Ι. ΜΠΙΛΛΗ)

                                                             Ι. ΜΠΙΛΛΗΣ

                                                                

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟΥ ( ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΜΑΣ ΙΩΑΝΝΗ ΜΠΙΛΛΗ)

 

Το χωρίον Μεσαναγρός κείται επί οροπεδίου του όρους Σκιάδι ,υπό υψομετρικήν από θαλάσσης κλίμακα 379 μ. ,ΝΔ του Βάτι προς Δ με το Γεννάδι και προς Β με την Κατταβιά/ Απέχει 83 χλμ από την πόλη της Ρόδου .

Αι οικίαι του χωρίου μικραί και μονώροφοι ,πλαισιούμενοι από εκπάγλου καλλονής φισικά διαζώματα ,σαν τις αετοφωλιές ,θεώμεναι από μακρόθεν ,προκαλούν εις τον επισκέπτη όλως ιδιάζουσα φαντασμαγορίαν.

  Το όνομά του προήλθε εκ του ετυμολογικού Αγρός, Αναγρός  ,Καταγρός , Μεσαναγρός. Το χωρίον τούτο από της δομήσεώς του  των κατοικιών του και της συνθέσεως αυτού εις ζώντα αυτοτελή συνοικισμό ,έφερε το όνομα Μεσαναγρός .

Οι πρώτοι οικιστές υπήρξαν οι Βασιλείς Πάγκουλος ,Αλέξανδρος και ¨Ασαλλος των οποίων εχρησίμευε ως θερινή διαμονή ,λόγω των εξωραϊσμένων με δένδρα ,λουλούδια κτημάτων και αγρών ,κατόπιν δε εγκαταστάθηκαν μονίμως μετά την καταστροφή των συνοικισμών Κιάουλα ,Ευγάλες ,Πήμαχο και πολλών άλλων.

Πότε ιδρύθη ο συνοικισμός αυτός , μας είναι άγνωστο. Εκ πολλών όμως ενδείξεων  προκύπτει  ότι η χρονολογία της συστάσεως του ανάγεται εις προχριστιανικούς χρόνους . Μαρτυρείται  περιτράνως από το κατά το έτος 1474 υπό του Μεγάλου Μαγίστρου ΒΑTTISTA ORSINI ΕΚΔΟΘΈΝ ΔΙΆΤΑΓΜΑ κατά το οποίον οι κάτοικοι του Μεσαναγρού  ήταν υποχρεωμένοι να καταφεύγουσι στο φρούριον της Κατταβιάς.

 Από ένα κιβώτιο τέχνης του 5^ου αιώνα τηρούμενον εις την εντός του χωρίου παλαιοτάτην εκκλησία Κοίμηση της Θεοτόκου  ,εξ αγγείων και ληκύθων προχριστιανικής εποχής ,εντός των οποίων υπήρχε τέφρα των καιομένων νεκρών ,όπου σε ένα εξ αυτών υπάρχει έξωθεν επιγραφή  με όνομα Αργυρή .

  Ο Μεσαναγρός είναι χωρίο ιστορικό ,προνομιούχο ,διότι κατείχε εξέχουσα θέση μεταξύ των άλλων γειτονικών χωριών Ευγάλες, θα ,  Αϊφανιά και Πήμαχο  και απόδειξη είναι ότι τα άλλα χωριά έχουν καταστραφεί από επιδρομές  και ο Μεσαναγρός   επέζησε .

 Η έκτασις του είναι 300.00ο στρέμματα .Το κλίμα είναι υγιεινόν  με ψυχρό χειμώνα και δροσερό καλοκαίρι.

Την Κοίμηση της Θεοτόκου επεσκέφθη κατά το έτος 1947 ο καθηγητής Αρχαιολογίας κ. Ορλάνδος ,όστις επέδειξεν  ιδιαίτερον ενδιαφέρον δια το κιβώτιον, το βαπτιστήριον, δια μία εικόνα παριστάνουσα τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν ,φιλοτεχνιθείσαν το έτος 1850 Ο έξωθεν χώρος εχρησιμοποιείτο ως νεκροταφείον ως το έτος 1920. Η εκκλησία είναι του 3^ου αιώνα.

 
                           

                            ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΕΣ

 

Κατόπιν ανασκαφών, που έγιναν κατά διαφόρους εποχάς ,υπό των εντοπίων ,ήλθον ει φως διάφορα αξιόλογα αντικείμενα . Εις την τοποθεσίαν  Κατταϊνός ευρέθησαν Κούζοι, αμφορείς και διάφορα αγγεία εντός των οποίων περιείχετο τέφρα νεκρών. Πάντα τα αγγεία ευρέθησαν εντός τάφων κεκαλυμμένων δια μαρμάρων.

   Εις τον Άγιο Θωμά ευρέθησαν σε τάφο φύλλα μυρσίνης χρυσά και ένα δισκοπότηρο.

Εις τον Περενό ,Χατζήαινα, ηνοίχθησαν τάφοι δίκην θόλου ,εντός των οποίων ευρέθησαν πολλά δακτυλίδια εκ χρυσού. Προσέτι δε και ορειχάλκινον άγαλμα ,παριστάνον τον ήρωα Ηρακλή φέροντα στον ώμο τη λεοντή και τον Ευρυσθέα κείμενον εντός πίθου. Το άγαλμα τούτο όπως ήτο επί δίσκου ,επωλήθη το έτος 1912 σε Ιταλούς.  Επίσης ευρέθη ζυγός  χρησιμοποιούμενος υπό των αρχαίων προς στάθμιση χρυσού.

Εις το τοπώνυμιο Ρότσενος ευρέθησαν εντός τάφων λήκυθοι  αμφορείς  και διάφορα αγγεία.

 Εις το Κοράκι λήκυθοι, αμφορείς ,αγγεία και κομβύον εκ χρυσού.

Εις τα Λουριά λήκυθοι, αμφορείς  και αγγεία περιέχοντα τέφραν.

Εις τον Λάκκο ,λήκυθοι ,αμφορείς ,αγγεία, κομβία και διάφορα αντικείμενα εκ χρυσού.

Εις την ΄Εριντο λήκυθοι ,αμφορείς και αγγεία με τέφρα.

Εις τους Μύλους ευρέθησαν κόκκοι εκ χρυσού .Τους κόκκους αυτούς ευρίσκουσι ποιμένες και τώρα ακόμη κατά τη χειμερινή περίοδον ,ιδίως μετά τη βροχή΄.

 

ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟ ,ΠΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΣΗΜΕΡΑ

                                                                  

Στην κορυφή ομώνυμου υψώματος,2,5 χιλ. έξω του οικισμού του Μεσαναγρού , βρίσκεται το Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία.. Πρόκειται για μονόχωρο κτίσμα μετρίων διαστάσεων με επικλινή κεραμοσκεπή . Η β. και Ν. πλευρά του στηρίζονται με ισχυρά τοιχία αντιστήριξης που προσδίδουν μια αρχιτεκτονική πρωτοτυπία στο λατρευτικό αυτό τόπο. Τα τοιχία έχουν κατασκευαστεί επειδή το μοναστηράκι υφίσταται αλεπάλληλες καθιζήσεις .Πιθανολογείται μάλιστα από κατοίκους του χωριού ότι στη θέση του προϋπήρχε ναός στα ερείπια του οποίου η νεολαία του χωριού με ταχτικές εργασίες και με « ΔΑΠΑΝΗ ΗΛΙΑ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ ΕΚ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟΥ 12-6-1947» ,όπως μαρτυρεί σχετική εντοιχισμένη επιγραφή ,ανεγέρθηκε το υφιστάμενο μοναστήρι .΄Εκτοτε συχνές ανακαινιστικές εργασίες συντήρησης έχουν γίνει μέχρι και πρόσφατα.

Το εσωτερικό του Μοναστηριού είναι ασβεστωμένο και οι τοίχοι του φέρουν διάφορα εικονίσματα. Το τέμπλο του είναι κτιστό και φέρει τις συνήθεις εικόνες. Το δάπεδο καλύπτεται με πλίνθους. Το μοναστήρι λειτουργείται τακτικά στη χάρη του Προφήτη Ηλία.

 

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

                                                  

                              Καλοκαιρινές  αναμνήσεις

 

Το καλοκαίρι ήταν από τις πιο όμορφες εποχές στο χωριό. Τα σχολεία είχαν κλείσει και από πλευράς δασκάλου τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά. Μόλις έμπαινε ο Μάης ,όλοι οι μικροί περπατούσαμε ξιπόλητοι. Ξιπόλητο  τάγμα μας έλεγε κάποιος. Πού να βρεθούνε καλοκαιρινά παπούτσια τότε. Πάντα τα δάχτυλα των ποδιών μας ήταν χτυπημένα  ,με πληγές . Παίζαμε  ποδόσφαιρο με μπάλα που φτιάχναμε οι ίδιοι. Παίρναμε μια κάλτσα  τη γεμίζαμε άχυρο και αυτή κλωτσούσαμε . Τα πόδια πάντα χτυπημένα ,γιατί καθώς προσπαθούσαμε να κλωτσήσουμε την μπάλα , όλο και κάποια πέτρα βρισκόταν και καταλαβαίνεται. Φαρμακείο δεν υπήρχε και όταν το αίμα δε σταματούσε ,μασούσαμε αλεσφακιά  και τη βάζαμε πάνω στην πληγή. Κάποιοι παλιοί μας έβαζαν και την « καβαλίνα του γαϊδάρου».

       Η θάλασσα δεν ήταν κοντά και μπάνιο κάναμε στις χαβούζες  ,στέρνες που υπήρχαν στα κηπούλια . Βουτούσαμε μέσα στο νερό ,χωρίς να υποψιαζόμαστε τους κινδύνους που παραμόνευαν . Νεροφίδες ,οχιές κ.α. Στη θάλασσα μας έπαιρναν κάποια σχόλη με τα φορτηγά και  η χαρά μας ήταν μεγάλη. Το απέραντο γαλάζιο πάντα με μάγευε. Στο γυρισμό ,η χαρά μετατρεπόταν σε δράμα. Βλέπετε οι δρόμοι δεν ήταν με άσφαλτο και εμείς καθισμένοι στην καρότσα του φορτηγού ,γινόμασταν κάτασπροι και αγνώριστοι.

       Τις μέρες που δε βοηθούσαμε στις δουλειές ,παρέες παρέες πηγαίναμε στο κυνήγι. Ο καθένας είχε και το όπλο του. Τη σφεντόνα. Κόβαμε το πιο όμορφο ξύλο ,βρίσκαμε τα λάστιχα ,το πετσί που έμπαινε η πέτρα και έτοιμοι . Κάποιοι ήταν αχτύπητοι στο σημάδι .Πουλί δεν τους ξέφευγε. Κάποιοι άλλοι προσπαθούμε να κατεβάσουμε μύγδαλα από τις αμυγδαλιές.

         Τα βράδια το χωριό βούιζε από τις φωνές μας και τα παιχνίδια μας. Κρυφτό ,κυνηγητό ,διαγωνισμοί ταχύτητας ,ήταν στην ημερήσια διάταξη. Κάθε εποχή είχε και τα παιχνίδια της.

         Περασμένη η ώρα, μας έβρισκε κουρασμένους ,νυσταγμένους ,αλλά ευτυχισμένους   ,γιατί  ευχαριστιόμασταν παιχνίδι   και αρκούμασταν σε αυτά που είχαμε. Βλέπετε δεν υπήρχε η τηλεόραση  να μας δείχνει συνέχεια καινούρια πράγματα  και να μας παίρνει τα μυαλά.