Πρωταπριλιά

 

                                                  

Το έθιμο να λέμε ψέματα την πρωταπριλιά έχει έρθει από την Ευρώπη. Σύμφω­να με μια εκδοχή ξεκίνησε από τους Κέλτες. Οι Κέλτες ήταν πολύ καλοί ψαράδες . Η εποχή του ψαρέματος άρχιζε την 1^η Απριλίου . Την εποχή αυτή τα ψάρια πιάνονται δύσκολα. Και όπως όλοι οι ψαράδες λένε ψέματα για το πόσα ψάρια πιάνουν , έτσι και οι Κέλτες ψαράδες. Αυτή η συνήθεια έγινε έθιμο.

Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή το έθιμο γεννήθηκε στη Γαλλία το 16^ο αιώνα. Μέχρι το 1564 η πρωτοχρονιά των Γάλλων ήταν η 1^η Απριλίου. Ο Βασιλιάς Κάρολος ο 9^ος άλλαξε την πρωτοχρονιά και άρχιζε την 1^η Γενάρη. ΄Οσοι αντιδρούσαν συνέχισαν να γιορτάζουν την Πρωτοχρονιά την 1^η Απριλίου και οι άλλοι τους έστελναν δώρα για να τους κοροϊδέψουν. Το πείραγμα αυτό μετατράπηκε σε έθιμο.

Στην Ελλάδα λέμε αθώα ψέματα για να ξεγελάσουμε τους άλλους. Σε κάποια μέρη πιστεύουν ότι όποιος ξεγελάσει τον άλλο θα έχει καλή σοδειά, τύχη και παραπλανά τις δυνάμεις του κακού.

Σήμερα σε όλο τον κόσμο είναι ημέρα αστείων και ψεμάτων. Ακόμα και τα ΜΜΕ έχουν μπει στο παιχνίδι .Κάθε χρόνο στις ειδήσεις και στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων διακινούνται χιλιάδες ψέματα. Το πρωταπριλιάτικο ψέμα κάθε σταθμού ή εφημερίδας ,αποτελεί προϊόν συσκέψεων ,συζητήσεων για το καλύτερο πρωταπρι­λιάτικο ψέμα..

Κατά καιρούς την ημέρα αυτή στα ΜΜΕ έχουν κάνει την εμφάνισή τους εξωγήινοι ,έπεσαν κυβερνήσεις ,υπουργοί ,ύπαρξη μικροσκοπικών ανθρώπων 15 εκατοστών ,έρχεται το τέλος του κόσμου και το Υπουργείο πολιτισμού ανακοίνωσε ότι βρέθηκε ό τάφος του Σωκράτη και ο αμφορέας με ίχνη κώνειου.

Όλα αυτά τα ψέματα , μικρά ή μεγάλα δίνουν άλλο τόνο στη ζωή μας ,φτάνει να μη δημιουργούν ανεπανόρθωτα προβλήματα.

Καλός σας μήνας με πολλά…ψέματα.

ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟ(ΑΠΌ ΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ.... ΜΕΣΑΝΑΓΡΕΝΟ ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ)

 

                                                                  

ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟ(ΑΠΌ ΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ ΜΕΣΑΝΑΓΡΕΝΟ ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ)

Ήθελα νάχα δυο καρδιές

Τη μια να τη δωρίσω

Νάβλεπα τον Μεσαναγρό

Και πάλι να γυρίσω.

………………………….

Σαν ανεβαίνω τις στροφές

Και βλέπω το χωριό μου

Οι αναμνήσεις έρχονται

Και πάλι στο μυαλό μου.

………………………………………..

Ωραία μου Μεσαναγρός

Είσαι μες την καρδιά μου

Αχ! Και να ήταν δυνατόν

Να σέφερνα κοντά μου.

………………………………….

Ω! Παναγιά μας Σκιαδενή

Με το ψηλό θολάρι

Βλέπε μας τον Μεσαναγρό

Πούναι κρυφό καμάρι.

…………………………………..

Ω! Παναγιά μου Σκιαδενή

Μάρέσει η εκλογή σου

Που έχεις τον Μεσαναγρό

Μέσα εις την αυλή σου.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ ΑΠΌ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ…………

 

                                                                        

ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ…………

Από τον Δημήτρη Καραγιάννη ,γιο του αείμνηστου γιατρού μας Αθανάσιου Καραγιάννη ,λάβαμε μια φωτογραφία από το αρχείο του πατέρα του και προσπαθούμε να βρούμε τα ονόματα των ανθρώπων που βρίσκονται στη φωτογραφία , τη χρονολογία της και γενικά ότι την αφορά.

Στη φωτο υπάρχουν σε κάποια πρόσωπα αριθμοί ,που δηλώνουν το όνομα του προσώπου σύμφωνα με τον αείμνηστο Αθανάσιο Καραγιάννη . Οι αριθμοί είναι 13 και επισυνάπτουμε και τον κατάλογο αυτόν.

Από τα ονόματα της φωτο φαίνεται ότι κάποια άτομα έχουν ξενιτευτεί και κάποια όχι. Χρονικά τη φωτο μπορούμε να την κατατάξουμε πολύ παλιά . Οι στολές είναι της εποχής πριν το 1945. Σκούφος,γιλέκο και βράκα. Αυτή η στολή σιγά σιγά άρχισε να χάνεται μετά την απελευθέρωση από τους Ιταλούς και πρώτος που το τόλμησε ήταν ο Κυρμηνής , ο πιο σοφός του χωριού. Τόπε και ο Κυρμηνής έλεγαν όταν ήθελαν επιβεβαιώσουν τα λεγόμενά τους. Αλλά και ο Κυρμηνής δεν απέφυγε την καζούρα ,όταν ντύθηκε “Ευρωπαϊκά” εξού και το παρακάτω τετράστιχο.

Πετάξασει οι πέρδικες

και πήασει στ΄αλώνια

για να ιδούν τον Κυρμηνή

που ΄βαλε παντελόνια.

¨Ενα ‘αλλο παράξενο είναι η ύπαρξη στην φωτο μιας και μόνο γυναίκας .

Παρακαλούμε όποιον γνωρίζει κάτι για την φωτο ή έχει κάποια γνώμη να επικοινωνήσει μαζί μας.

Ευχαριστώ

Χελιδόνια και άνθρωποι μαζί

 

                                                          

Χελιδόνια και άνθρωποι μαζί

Από το Βιβλίο μου (Το χωριό μας ο Μεσαναγρός της Ρόδου)

Χρόνια τώρα έχω να δω αυτό το φαινόμενο. ¨Ανθρωποι και χελιδόνια να συγκατοικούν. Όλα άλλαξαν . Ακόμα και τα πιο απλά και ανθρώπινα.

Μικρός θυμάμαι στο χωριό ,σε κάθε σπίτι υπήρχε και μια χελιδονοφωλιά. Δίπλα στην καμάρα τα χελιδόνια ,πέτρα πέτρα έκτιζαν τη φωλιά τους και έφτιαχναν την οικογένειά τους. Θυμάμαι με τι λαχτάρα τα μικρά παιδιά περιμέναμε την ΄Ανοιξη να έρθουν. Τα παράθυρα έμεναν ανοιχτά ,για να μπορούν να μπαίνουν . Αν σε κάποιο σπίτι τα χελιδόνια δεν εμφανίζονταν , άκουγες τα χίλια δυο. Χάθηκαν στο ταξίδι , τους φέρθηκαν άσχημα ή τους χάλασαν τη φωλιά. Θυμάμαι μια θεία μου ,που κατά λάθος ασπρίζοντας το σπίτι ,τους χάλασε τη φωλιά. Τα χελιδόνια ήρθαν. Είδαν το σπίτι τους χαλασμένο και δεν ξαναπάτησαν. ΄Ετσι έκαναν σε όποιο δε τους συμπεριφερόταν καλά. Οι χωριανοί θεωρούσαν κακό σημάδι να μην υπάρχουν χελιδόνια στο σπίτι.

Χελιδόνια και άνθρωποι μαζί. Το έζησα και ήταν καταπληκτικό. Να ξυπνάς από τα τιτιβίσματά τους ,τις όμορφες φωνές τους. Να παρακολουθείς το κτίσιμο της φωλιάς. Ξυλαράκι ξυλαράκι ,λίγη λάσπη και πάντα το ίδιο σχέδιο. Η μητέρα να γεννά τα αυγά ,να τα επωάζει και ο πατέρας να φέρνει τροφή ,για να ταϊζει την οικογένεια. Όταν έβγαιναν τα μικρά ,γυμνά , να περιμένουν τροφή από τους γονείς, με το στόμα ανοιχτό. ΄Ολη μέρα μας συντρόφευαν οι φωνούλες τους και τα τραγούδια τους.

Το Φθινόπωρο τα χελιδόνια έφευγαν . Οι φωνές τους γίνονταν πιο δυνατές ,σαν να ήθελαν να μας ευχαριστήσουν για τη φιλοξενία. Και εμείς μικροί και άπειροι ρωτούσαμε πάντα , γιατί φεύγουν…….

Ακόμα και σήμερα …,όταν πηγαίνω στο χωριό και μπαίνω στο πατρικό μου σπίτι ,οι φωνές των χελιδονιών αντηχούν στα αυτιά μου. Βλέπετε οι νέοι τρόποι ζωής …πού να αφήσεις ανοιχτό παράθυρο τώρα…. Μας στέρησαν τα αυτονόητα….

ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ -ΑΠΟΚΡΙΕΣ

 

                                                                 

Η λέξη Καρναβάλι, προέρχεται από τις λατινικές λέξεις «carrusnavalis», που σημαίνουν ναυτικό αμαξίδιο. Και αυτό γιατί στις πομπές που γίνονταν κατά τη διάρκεια των Ελευσίνιων μυστηρίων, για να μεταφερθεί το Ιερό Πέπλο της Αθηνάς στον Παρθενώνα, παρήλαυνε ένα μικρό πλοίο με ρόδες, στολισμένο με άνθη και καρπούς. Οι μεταμφιέσεις πρωτοεμφανίζονται το 200 π.Χ. στην Ασία. Αργότερα στο Βυζάντιο, στην Ευρώπη, όπου η αποκριά έπαιρνε πάνδημο χαραχτήρα. Η συνήθεια αυτή, από το 2ο αιώνα μ.Χ., βρήκε αντίθετη την εκκλησία που την έβλεπε ειδωλολατρική. Από τα κείμενα βλέπουμε ότι μεταμφιέζονταν άνδρες σε γυναίκες, γυναίκες σε άνδρες, φτωχοί σε πλούσιους, άλλοι σε ζώα και ενοχλούσαν τους περαστικούς. Τα κυριότερα χαρακτηριστικά του καρναβαλιού είναι το κέφι, η φαντασία, το παιχνίδι. Πολλές πόλεις είναι διάσημες για τις καρναβαλικές εκδηλώσεις. Ρίο ντε Τζανέιρο στη Βραζιλία, Βενετία, Μαϊάμι και στην Ελλάδα, το καρναβάλι της Πάτρας.                                Στον Μεσαναγρό έδωσαν στην αποκριά ένα ξεχωριστό νόημα. Οι μέρες αυτές ήταν ευκαιρία να ξεδώσουν από τον καθημερινό μόχθο. Συνήθως ντύνονταν τα Σαββατοκύριακα «Καμουζέλες». Το τελευταίο Σαββατοκύριακο πριν την Καθαρή Δευτέρα, μικροί και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες φορούσαν κάτι διαφορετικό για να γίνονται αγνώριστοι. Δεν υπήρχαν τα σημερινά μέσα, αλλά είχαν τον τρόπο να αυτοσαρκάζονται και να προκαλούν γέλιο. Γύριζαν το χωριό παρέες-παρέες, κρατώντας κουδούνια, μπαστούνια, ξύλα και διασκέδαζαν τον κόσμο. Την τελευταία Κυριακή, οι οικογένειες μαζεύονταν σε ένα σπίτι και εκεί όλοι μαζί έτρωγαν, διασκέδαζαν μέχρι τις 12 η ώρα τα μεσάνυχτα και μετά συνέχιζαν με νηστίσιμα. Κάθε νοικοκυρά έφτιαχνε κάτι διαφορετικό και το τραπέζι ήταν ξεχωριστό. 149 Την Καθαρή Δευτέρα, ημέρα σωματικής και πνευματικής κάθαρσης, συνέχιζαν το γλέντι έξω από το χωριό και ιδιαίτερα στον Άγιο Θωμά. Σήμερα, κάποια έθιμα διατηρούνται.                                                           

ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟ ΡΟΔΟΥ( Από το βιβλίο μου -Το χωριό μας ο Μεσαναγρός της Ρόδου-)

 

                                                

Η ζωή κυλούσε μονότονα και μόνο στις γιορτές άλλαζε κάτι. Όλα γινόντουσαν με σεβασμό, μεράκι και αγάπη. Οι πιο παλιοί πάντα είχαν τον πρώτο λόγο. Οι ηλικιωμένοι απολάμβαναν το σεβασμό όλων και οι συγγενικοί δεσμοί ήταν πολύ σφικτοί. Από μικρούς μας μάθαιναν να σεβόμαστε όλα αυτά και να τηρούμε τα ήθη και έθιμα. Θυμάμαι ορισμένες στιγμές που είτε μας άρεσε είτε όχι, αυτό που έπρεπε να γίνει θα γινόταν. Τις μεγάλες γιορτές, Χριστούγεννα, Πάσχα και της Παναγιάς, όλο το χωριό μεταλάβαινε. Έπρεπε, λοιπόν, πριν πάμε στην εκκλησία, να τηρηθεί η διαδικασία. Να πλυθούμε, να ντυθούμε με καθαρά ρούχα και μετά να πάρουμε την ευχή των γονιών μας και των νονών μας, φιλώντας το χέρι τους. Ξεκινώντας από τον πατέρα, τη μητέρα, παππού, γιαγιά και μετά τους νονούς. Ανάλογα πόσους είχες, έπρεπε να πας σπίτι τους πρωί πρωί να τους φιλήσεις το χέρι. Οι περισσότεροι κοιμόντουσαν και σε δεχόντουσαν ξαπλωμένοι. Τους φιλούσες το χέρι και η νοικοκυρά σε φίλευε με γλυκά και ο νονός με χρήματα. Περίμενες, λοιπόν, να δεις πόσα θα έπαιρνες. Μόλις έβγαινες από το σπίτι έβλεπες το ποσό και ανάλογη ήταν η αντίδρασή σου. Ακόμα και οι γονείς σου σε ρωτούσαν πόσα πήρες. Τώρα, όλο αυτό ήταν σεβασμός ή συμφέρον, λόγω των χρημάτων που περιμέναμε; Στο δρόμο πάντα καλημερίζαμε όποιους συναντούσαμε και όταν καθόμασταν έπρεπε να σηκωθούμε για να κάτσουν οι μεγαλύτεροι. Πιστέψτε με, όλα αυτά τα τηρώ μέχρι σήμερα. Κάναμε θελήματα στους μεγαλύτερους, βοηθούσαμε τις γιαγιάδες φέρνοντάς τους νερό από τη βρύση με τη στάμνα, τους ψωνίζαμε και σε αντάλλαγμα, τα βράδια μας έλεγαν τα καλύτερα παραμύθια που έχω ακούσει ποτέ. Κάποιοι που δεν τηρούσαν κάτι από το άγραφο δίκαιο, τους περίμενε η τιμωρία από τους γονείς τους αλλά πιο πολύ από το δάσκαλο. Στο φαγητό και εκεί υπήρχε τάξη. Όλη η οικογένεια καθισμένη γύρω από του «σουφρά», ένα ξύλινο, στρογγυλό, χαμηλό έπιπλο, περιμέναμε τη μητέρα να σερβίρει. Τα πράγματα ήταν απλά. Σε μια μεγάλη γαβάθα ήταν το φαγητό και σε μια άλλη η «σαλά», σαλάτα. Τρώγαμε όλοι μαζί από το ίδιο σκεύος και ο πιο γρήγορος όπως φαντάζεστε, έτρωγε το περισσότερο. Πριν ξεκινήσουμε, κάποιος έπρεπε να κάνει προσευχή, ο πατέρας να κόψει το ψωμί σταυρώνοντάς το τρεις φορές και μετά το έκοβε φέτες και η όλη ιεροτελεστία ξεκινούσε. Κανένας δε μιλούσε για να προλάβει φαγητό και πάντα κάποιος έμενε παραπονεμένος. Εκείνη η σαλά (σαλάτα) μου έχει μείνει αξέχαστη. Θέλεις η ντομάτα που εμείς την παράγαμε, το τυρί μας, το κρεμμύδι, το αγγούρι, όλα αγνά προϊόντα, την έκαναν πεντανόστιμη. Το ρεζουμέ της όλης κατάστασης, ήταν το ζουμί που έμενε στη γαβάθα. Βουτούσαμε το ψωμί και η νοστιμιά του δεν περιγράφεται. Τις γιορτές, όμως, καθίζαμε στο τραπέζι πιο επίσημα, πιο γιορτινά. 

Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας

 

                                                                

Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας

Οι γυναίκες όλων των χωρών γιορτάζουν σήμερα την ημέρα τους. Η γιορτή αυτή καθιερώθηκε το 1910 από τη Διεθνή γυναικεία διάσκεψη της Κοπεγχάγης ,ύστερα από πρόταση της μεγάλης φεμινίστριας Κλάρας Τσέτκιν.

Η ημέρα αυτή συμβολίζει τους αγώνες των γυναικών για τα δικαιώματά τους .Τα δικαιώματα αυτά ξεκίνησαν αγωνιστικά στις 8 Μαρτίου του 1837 στη Νέα Υόρκη που οι γυναίκες απήργησαν με αίτημα την ίση αμοιβή των δύο φύλων. Μόλις το 1952 με το νόμο 2159 οι γυναίκες στην Ελλάδα απέκτησαν το δικαίωμα « του εκλέγειν και εκλέγεσθαι» , με πρώτη Ελληνίδα Βουλευτή την Ελένη Σκούρα. Η πρώτη γυναίκα Υπουργός ήταν η Λίνα Τσαλδάρη.

Στις 8 Μαρτίου λοιπόν γιορτάζουν οι Γυναίκες ,οι Μάνες, οι Σύζυγοι, οι Εργαζόμενες . Αυτές που χαρίζουν ζωή και ενέργεια.

Η ημέρα αυτή καθιερώθηκε ύστερα από αγώνες των γυναικών και δεν είναι μια απλή μέρα.

Θυμίζει δυστυχώς ότι υπάρχουν ακόμη γυναίκες που δεν έχουν την ίδια τύχη με κάποιες άλλες , την ίδια δύναμη, τις ίδιες ευκαιρίες.

Θυμίζει ότι υπάρχουν ακόμη γυναίκες που οδηγούνται στο περιθώριο ,που ακόμη και η μητρότητα είναι εμπόδιο στην ανέλιξή τους.

Θυμίζει ότι υπάρχουν γυναίκες που ακόμη κακοποιούνται ,καταπιέζονται ,απολύονται μόνο και μόνο, γιατί είναι γυναίκες .

Θυμίζει… Θυμίζει… Θυμίζει…

Σήμερα το γυναικείο κίνημα έχει πετύχει πολλά σε θεσμικό και κοινωνικό επίπεδο , αλλά ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ. Συνεχίζεται και θα συνεχίζεται.

Χρόνια Πολλά σε όλες τις γυναίκες του κόσμου.

Τσικνοπέμπτη

 

                                                                 

Τσικνοπέμπτη

Στο μέσο της κρεατινής εβδομάδας της Σαρακοστής ,βρίσκεται η Τσικνοπέμπτη ,που καταναλώνεται μεγάλη ποσότητα κρέατος εν όψει της νηστείας της Σαρακοστής. Βασικό χαρακτηριστικό της γιορτής είναι το ψήσιμο, « τσίκνισμα» κρέατος στα κάρβουνα . Σύμφωνα με την παράδοση , όλοι , ακόμη και οι φτωχοί , πρέπει να ψήσουν κρέας με λίγο λίπος , ώστε η τσίκνα να γεμίσει την ατμόσφαιρα.

Οι αποκριές κρατούν 3 εβδομάδες .Η πρώτη λέγεται «προσφωνήσιμη» ,γιατί προσφωνούσαν , διαλαλούσαν στα χωριά τον ερχομό της αποκριάς. Η δεύτερη είναι η «κρεατινή» , επειδή έτρωγαν κρέας και η τρίτη η « τυρινή ή τυροφάγος», γιατί έτρωγαν γαλακτοκομικά προϊόντα.

Παλιά το γλέντι της ημέρας γινόταν στα σπίτια. Μαζεύονταν όλοι οι φίλοι και συγγενείς , έψηναν και γλεντούσαν. Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν. Οι ταβέρνες έχουν την τιμητική τους. Πού να βρεις τραπέζι αν δεν έχεις κλείσει …

Καλή Τσικνοπέμπτη λοιπόν και σ΄αυτούς που θα βγουν και σ΄αυτούς που θα μείνουν σπίτια τους. Διασκεδάστε, χορέψτε, τηρήστε το έθιμο ,αλλά με μέτρο .

Καλά να περάσετε όλοι.

Ο ΜΑΡΤΗΣ Ο ΠΕΝΤΑΓΝΩΜΟΣ

 

                                                                       

Πήρε το όνομά του από το λατινικό όνομα του Θεού ¨Αρη (Mars). O Μάρτης είναι ο τρίτος μήνας κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο και έχει 31 ημέρες. Κατά το ρωμαϊκό ημερολόγιο το έτος άρχιζε από το Μάρτιο και συνεπώς ήταν ο πρώτος μήνας.

Λόγω του ευμετάβλητου του καιρού, ο λαός με τις παροιμίες του τον ονομάζει « γδάρτη, παλουκοκάφτη , πεντάγνωμο, καρβουνιάρη ,διπρόσωπο».

Στην πρώτη του Μάρτη φορούν στο χέρι μια κόκκινη κλωστή ,για να μη μαυρίζουν. Είναι ο μήνας των χελιδονιών και ο πρώτος της ¨Ανοιξης. Η λαϊκή φαντασία αποδίδει την αστάθεια του καιρού στον άστατο χαραχτήρα του.

Σύμφωνα με την παράδοση ο Μάρτης έχει δύο γυναίκες .Μια όμορφη και μια άσχημη. Το βράδυ κοιμάται ανάμεσά τους. ¨Όταν γυρίζει από τη μεριά της όμορφης χαίρεται και κάνει ηλιόλουστες μέρες. ¨Όταν γυρίζει από τη μεριά της άσχημης ,τη βλέπει και από το κακό του ,χειμωνιάζει και βρέχει.

Τις τελευταίες μέρες του Μαρτίου ή τις πρώτες του Απριλίου γίνονται μπόρες που τις λένε « της γριάς οι μπόρες». Σύμφωνα με την παράδοση ,έπειτα από ένα βαρύ χειμώνα , στο τέλος του Μάρτη μια γριά χαϊδεύοντας τα πρόβατά της μίλησε απαξιωτικά για το Μάρτη που έφευγε. Ο Μάρτης θύμωσε και παρακάλεσε τον Απρίλη να το δανείσει 3 ημέρες. Ο Μάρτης για να εκδικηθεί έκανε φοβερό κρύο . Η γριά κρύωνε , πλησίαζε τη φωτιά και στο τέλος κάηκε.

Αν και είναι ο πρώτος μήνας της ΄Ανοιξης , είναι από τους πιο κρύους μήνες του χρόνου. Θεωρείται όμως ο καταλληλότερος για το φύτεμα δέντρων