ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ....ΑΛΛΑ ΠΩΣ....

 

                                                            

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ…..ΑΛΛΑ ΠΩΣ…..

Κάποιες λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους και απλώς λέγονται για να λέγονται…..

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ….Μια λέξη χιλιοειπωμένη ,μια λέξη γεμάτη σημασία ,μια λέξη που κάθε χρόνο φέρνει στο νου μας την Ανάσταση του Θεανθρώπου.

Η Ανάσταση πρέπει να γίνεται στις καρδιές μας , να μας κάνει καλύτερους χρόνο με τον χρόνο ,να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας ,να βοηθάμε αυτούς που έχουν ανάγκη και γενικά να μάθουμε να υπομένουμε κάποια πράγματα ,για το καλό όλων μας.

Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια κάτι δεν πάει καλά... Έχουμε γίνει ατομιστές ,βλέπουμε μόνο εμάς ,θέλουμε να κάνουμε το κέφι μας και ας τους άλλους να καίγονται. Κλείσαμε 1 χρόνο με το φάντα­σμα του ιού να πλανάται γύρω μας ,χιλιάδες άνθρωποι χάθηκαν ,άλλοι παλεύουν στα νοσοκομεία και εμείς τον χαβά μας.

Εγώ είμαι άτρωτος , εγώ δεν πιστεύω ,εγώ δε φοβάμαι , εγώ θέλω να γλεντήσω , εγώ...εγώ...εγώ…Και δεν γνωρίζουμε ότι τα λάθη μας θα τα πληρώσουμε .Κάποιοι χάσαμε δικούς μας ανθρώπους ,κάποιοι κινδυνεύουν ακόμη και πολλοί καταστρέφονται οικονομικά. Κάποιοι ανε­γκέφαλοι συνεχίζουν το βιολί τους….μη γνωρίζοντας ότι κάποια στιγμή θα σπάσουν ...τα τέλια και τότε θα την πληρώσουμε όλοι.

Και τότε θα μας φταίνε οι κυβερνώντες , οι γιατροί, τα όργανα της τάξης και όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς…. Αθάνατε Ελληνάρα!!!!!

Ας κάνουμε μια αυτοκριτική ο καθένας ξεχωριστά και ας προσπαθήσουμε να μάθουμε από τα παθήματά μας και τότε η Ανάσταση θα έρθει στην καρδιά μας ….

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΕΡΑΣΜΕΝΩΝ ΕΤΩΝ ,ΤΗΣ Μ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ,ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟ

 

                                                                 

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟ

 

                        

Οι προετοιμασίες για το Πάσχα άρχιζαν από την προηγούμενη Κυριακή των Βαϊων. Την ημέρα εκείνη ο Παπάς στην εκκλησία μοίραζε σταυρούς από Βάγια στους πιστούς. Το μεσημέρι χτυπούσε η καμπάνα για να πάνε οι γυναίκες του χωριού να καθαρίσουν και να ντύσουν πένθιμα την εκκλησία. Όταν το βράδυ χτυπούσε η καμπάνα και πηγαίναμε ,βλέπαμε κάτι διαφορετικό. ΄Ολες οι εικόνες ήταν ντυμένες στα μαύρα. Είναι κάτι που μου έχει μείνει. Και μόνο που το έβλεπες αυτό ,μέσα σου βαθιά πίστευες ότι από σήμερα η εβδομάδα που ακολουθεί θα είναι πένθιμη.

Κάθε μέρα της Μεγάλης βδομάδας έχει ακόμα και τώρα κάτι το ξεχωριστό. Μας το υπενθύμιζαν οι γονείς μας. Σήμερα Κυριακή των Βαϊων θα βγάλουν το μικρό Χρι­στό και πρέπει την ώρα εκείνη να είμαστε εκεί. Τη Μεγάλη Τρίτη πρέπει να ακού­σουμε το τροπάρι της Κασσιανής ,τη Μεγάλη Τετάρτη θα γίνει το Ευχέλαιο, τη Με­γάλη Πέμπτη τα δώδεκα Ευαγγέλια ,τη Μεγάλη Παρασκευή τα Εγκώμια ,το Μεγάλο Σάββατο θα χτυπήσουμε τα θρονιά και την Κυριακή ,το Πάσχα. Ομορφες μέρες. Κάποιες στιγμές όμως και κάποια γεγονότα μένουν ανεξίτηλα στη μνήμη. Τη Με­γάλη Πέμπτη οι γυναίκες του χωριού ξενυχτούσαν στην εκκλησία ψάλλοντας τα Πάθη του Χριστού και το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής γύριζαν το χωριό μάζευαν λουλούδια και μετά στόλιζαν τον επιτάφιο. Το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής λέγαμε τα Εγκώμια. Πως γινόταν κάθε χρόνο να φτιάχνονται 4 ομάδες για να τα πού­με , είναι κάτι που γινόταν εθιμικά και γίνεται και σήμερα ,όσο λίγοι και αν είναι οι πιστοί. 2 ομάδες οι ψάλτες, αριστερός, δεξιός ,μια οι άνδρες και μια οι γυναίκες. Είχαμε και κόντρες ποια ομάδα τα λέει καλύτερα ή ποια ομάδα θα πει τα πιο ωραία λόγια. π.χ. ΄Ερανα τον τάφο…, Ω γλυκύ μου έαρ…Κάποια ομάδα που ήταν η σειρά της να πει κάτι άλλο το άφηνε και έλεγε ένα από τα παραπάνω. ΄Αλλαζε τη σειρά. Η ομάδα που έπρεπε να το πει το ξαναεπαναλάμβανε και επενέβαινε ο Παπάς για να βάλει τάξη.

Το βράδυ γυρίζαμε τον Επιτάφιο σε όλο το χωριό. ΄Ηταν τιμή να κρατήσεις τον Επιτάφιο. Όταν πλησίαζε η ώρα έπρεπε να είσαι κοντά για να πάρεις θέση. Μόλις έβγαιναν έξω από την εκκλησία ,όλο το χωριό περνούσε κάτω από τον Επιτάφιο 3 φορές. Να περάσεις τρεις φορές ,όχι μια ,είναι κακό. Από την ώρα εκείνη άρχιζαν να πέφτουν και τα πρώτα βαρελότα. Σε ορισμένες θέσεις όπως στα Αλώνια, στις Κα­στάνιενας , και στη διακλάδωση προς Αρνίθα ,οι νέοι άναβαν φωτιές και έκαιγαν λάστιχα ή ξύλα.

Το πρωινό του Μεγάλου Σαββάτου ήταν ξεχωριστό. Χτυπούσαμε τα θρονιά. Ξυ­πνούσαμε πρωί για να πιάσουμε θρονί .Μόλις ο Παπάς έδινε το σύνθημα γινόταν« χαλασμός Κυρίου». Ο Θόρυβος από το χτύπημα των θρονιών ακουγόταν σε πολύ μεγάλη απόσταση. Το Μεγάλο Σάββατο ήταν η ημέρα που όλο το χωριό μεταλάβαι­νε.

Μετά την εκκλησία οι νέοι του χωριού αναλάμβαναν να μαζέψουν ξύλα για τον «Καλαφουνό » και να φτιάξουν τον Ιούδα. ΄Ολοι μαζί γύριζαμε το χωριό ή πήγαιναμε έξω από το χωριό για να φέρουμε ξύλα. Τα στίβαζαμε έξω από την εκκλησία και φτιάχναμε τον Καλαφουνό. Ο Ιούδας κάθε χρόνο άλλαζε μορφή ανάλογα με τα πολι­τικά γεγονότα ή οτιδήποτε άλλο συνέβαινε. Γεμίζαμε με άχυρα το παντελόνι, το σα­κάκι , του φορούσαμε σκούφο και η μορφή του ταίριαζε με την περίπτωση. Θυμάμαι κάποια χρόνια η μορφή του να είναι ο « Κίσιγκερ» , ο Χάρτινκ κ.α. Τον κρεμούσαμε στο καμπαναριό ,του περνούσαμε στο λαιμό χρήματα και τον καίγαμε στη Δεύτερη Ανάσταση.

ΑΥΡΙΟ ...Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

 

                                                                         

Την παραμονή του Λαζάρου έκλειναν τα σχολεία λόγω των διακοπών του Πάσχα. Αρκετές μέρες πριν οι δάσκαλοι μας προετοίμαζαν για το Λάζαρο και τα εγκώμια.

Πόσες πρόβες γίνονταν δε θυμάμαι .Ειδικά για το Λάζαρο ο αγώνας ποιος θα ντυθεί Λάζαρος,ήταν μεγάλος. Για να ντυθείς Λάζαρος έπρεπε να έχεις πολλά προσόντα και πάνω από όλα καλή φωνή. ΄Οποιος ήθελε έπρεπε να ξέρει τα λόγια απόξω και να τρα­γουδήσει μπροστά σε όλους και οι δάσκαλοι αποφάσιζαν.

Ο Λάζαρος ξεχώριζε από τα άλλα παιδιά, γιατί ήταν ντυμένος με στολή που έδινε η εκκλησία, φορούσε στο κεφάλι στεφάνι από λουλούδια , κρατούσε την εικόνα του Λαζάρου και φορούσε τις περισσότερες αρμαθιές από λουλούδια. Την παραμονή όλα τα παιδιά του σχολείου ξεχύνονταν στα χωράφια κρατώντας ένα καλάθι. Αφού γεμίζαμε το καλάθι ,πηγαίναμε σπίτι και φτιάχναμε όσες περισσότερες αρμαθιές μπορούσαμε.

Το πρωί μετά την εκκλησία όλα τα παιδιά με τις αρμαθιές τα λουλούδια περασμένες στο σώμα μας ,ο Λάζαρος ντυμένος πιο όμορφα από όλους ,μαζί και οι δάσκαλοι ξε­κινούσαμε να πούμε το Λάζαρο. Τα μεγαλύτερα παιδιά της ΄Εκτης κρατούσαν το κα­λάθι που μέσα βάζαμε τα αυγά που μας έδιναν οι νοικοκυρές.

Πηγαίναμε λοιπόν από σπίτι σε σπίτι όμορφα ,με τάξη και τραγουδούσαμε. Στην αρχή όλοι μαζί και όταν έφτανε η σειρά που ο Λάζαρος έπρεπε να πει τα λόγια του γονάτιζε κάτω από τις εικόνες του σπιτιού και έψαλλε. « Είδα φόβους είδα τρόμους είδα βάσανα και πόνους….»

Σας παραθέτουμε το Λάζαρο όπως τον τραγουδούσαμε τότε.

Σήμερον έρχεται ο Χριστός ο επουράνιος Θεός

Εν τη πόλει Βηθανία Μάρθα κλαίει και Μαρία

Λάζαρο τον αδερφό της και γλυκύ τον καρδιακό της.

Τρεις ημέρες το θρηνούσαν και τον εμοιρολογούσαν.

Την ημέρα την Τετάρτη κίνησε ο Χριστός για νάρθει

Και εβγήκε η Μαρία έξω από τη Βηθανία.

Και εμπρός του γονυκλεί και τους πόδας του φιλεί.

Αν εδώ ήσουν Χριστέ μου δε θα απέθνησκε ο αδελφός μου

Μα και τώρα εγώ πιστεύω και καλότατα ηξεύρω

Πως εσύ εάν θελήσεις και νεκρούς θα αναστήσεις.

Δεν επίστευε η Μαρία ,αγομένη στα μνημεία.

Και παρευθύς εδράμασι τον τάφο του εδείξασι.

Τότε ο Χριστός δακρύζει και τον ΄Αδη φοβερίζει.

΄Αδη τάρταρε και χάρε Λάζαρο θα σου τον πάρω.

Και παρευθύς από τον ΄Αδη ως εξαίσιο σημάδι

Λάζαρος απελυτρώθη ανεστήθη και σηκώθη

Ζωντανός σαβανωμένος και με το κερί ζωσμένος.

Δόξα τω Θεώ φωνάζει και το Λάζαρο ξετάζει.

Πες μας Λάζαρε τι είδες εις τον ΄Αδη που επήγες.

-Είδα φόβους ,είδα τρόμους ,είδα βάσανα και πόνους

Δώστε μου λίγο νεράκι να ξεπλύνω το φαρμάκι

Της καρδίας των χειλέων και μη με ρωτάτε πλέον.

Και μεις του χρόνου θάρθουμε στα σπίτια σας χαρούμενοι

Για να σας ευχηθούμε και το Λάζαρο να πούμε.

Και του χρόνου

Μετά οι νοικοκυρές μας φίλευαν ,μας έδιναν αυγά και μας εύχονταν.

Αυτό γινόταν σε κάθε σπίτι. Στο τέλος τα καλάθια γέμιζαν αυγά που πήγαιναν για ιερό σκοπό. Οι δάσκαλοι τα έστελναν σε ιδρύματα στην πόλη της Ρόδου. Και νιώθα­με περήφανοι όταν μετά τις διακοπές ο δάσκαλος μας διάβαζε το ευχαριστήριο γράμ­μα αυτών που τα έπαιρναν.

.

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟ

 

                                                         

                                                        

Η ΣΑΝΤΟΥ, Η ΜΑΝΤΟΥ ΚΑΙ Η ΚΑΠΑΡΟΚΈΦΑΛΗ...

 

                                                                    

Στο χωριό, τα παλιά χρόνια οι άνθρωποι ήταν προληπτικοί, φοβόντουσαν τα στοιχειά ,τις ανεράδες και κάθε τι που τους προκαλούσε δέος. Ακόμη και σήμερα ορισμένα πράγματα, σώζονται από γενιά σε γενιά .

Τα καλοκαίρια , όταν κόντευε ο θερισμός , οι χωριανοί έκλειναν τα σπίτια τους , έπαιρναν μαζί τους ότι χρειάζονταν ,γιατί κοιμόντουσαν τα βράδια στα χωράφια ,κάτω από το φως των αστεριών. Πόσες νύχτες δεν κοιμηθήκαμε στα χωράφια….΄Ολη η οικογένεια ,ακόμη και τα μωρά. ΄Εξω μαγειρεύανε ,τρώγανε και έξω για πολλές μέρες ήταν το σπιτικό τους.

Όταν πλησίαζε το βράδυ ,οι γονείς καθάριζαν ένα μέρος ,έβαζαν από κάτω αποκάλαμη ,έστρωναν τις στρωσιές και γύρω γύρω έβαζαν δεμάτια από σιτάρι. Στο χώρο αυτό κοιμόταν όλη η οικογένεια. Πριν κοιμηθούνε επαναλάμβαναν κάποια πράγματα ακαταλαβίστικα για μας τους μικρούς. ΄Ηταν κάποια λόγια που πίστευαν ότι αν τα έλεγαν, προφύλασσαν την οικογένειά τους από τα συρμούμενα (φίδια ,οχιές, σκορπιούς, αράχνες) και τα κακά της νύχτας ( ανεράδες ,λαϊκά,).

Τα λόγια που έλεγαν ήταν.

«΄ Αϊ –Γιώργη ,δίσανδρε και τρίσανδρε ,δέσε και χαλίνωσε τα συρμούμενα της γης .

Τον όφιο και την όχεντρα, το σκορπιό και τη σκολόπετρα ,τα φοβερά της νύχτας ,τη Σαντού ,τη Μαντού και την Καπαροκέφαλη ,μέχρι να βγει ο ήλιος ,πέντε πενταρόξυλα και δεκαοχτώ καλάμια.».

Έτσι πίστευαν ότι ξόρκιζαν τα πάντα και κοιμόντουσαν ήσυχοι. ΄Ελα όμως που καμιά φορά ,ιδίως οι σκορπιοί ,που βρισκόντουσαν παντού ,τους τσιμπούσαν ,τότε τα λόγια ή δεν τα είπαν καλά ή κάτι ξέχασαν.

Αξέχαστα χρόνια, αξέχαστες εποχές….

ΣΠΙΤΙΑ ΜΕ ΚΑΜΑΡΑ ....΄Η ΜΕΣΙΑ....

                                                                                 

Στο χωριό τα σπίτια είναι κτισμένα με δύο τρόπους. Με δύο διαφορετικές τεχνοτροπί­ες θα έλεγα . Σπίτια καμαρωτά ,κτισμένα με καμάρα και σπίτια με μεσιά.

Ο μεσιάς είναι ένα χοντρό μεγάλο ξύλο, από κυπαρίσι, που τοποθετείται στη μέση του σπιτιού ,για να κρατά τα κορφάδια,για αυτό και λέγεται και μεσιάς.

Τα περισσότερα σπίτια του χωριού είναι καμαρωτά και αρκετά ήταν με μεσιά. Αν μου λέγατε να έκανα επιλογή ανάμεσα στις δύο τεχνοτροπίες , αν και μεγάλωσα σε καμαρωτό σπίτι , σίγουρα θα δυσκολευόμουν. Κάθε σπίτι έχει και τις δικές του χάρες.. Τόσο η καμάρα ,όσο και ο μεσιάς , στηρίζουν τα κορφάδια και βρίσκονται στη μέση του σπιτιού.

Η καμάρα για να κτιστεί θέλει .έμπειρους τεχνίτες , ειδικές πέτρες και γενικά είναι πιο περίπλοκη από το μεσιά. Χρειάζεται τέχνη και ειδικά η τοποθέτηση της πέτρας « κλειδί» που κρατά την καμάρα. Αν αφαιρεθεί αυτή η πέτρα ,η καμάρα καταρρέει μαζί με όλη τη στέγη. Πόσα ατυχήματα δεν έγιναν από άγνοια, όταν επισκευάζονται σπί­τια …Μια καλά κτισμένη καμάρα κρατάει χρόνια ,ακόμα και αιώνες. Θα έχετε παρα­τηρήσει ότι σε παλιά ερειπωμένα σπίτια το μόνο μέρος του σπιτιού που μένει ανέπα­φο ,όρθιο θα έλεγα ,είναι η καμάρα. Για αυτό και τα καμαρωτά σπίτια είναι πιο ανθε­κτικά στους σεισμούς. Τα τελευταία χρόνια στα σπίτια , η καμάρα ,ξεσουβατίζεται , αναδεικνύεται η πέτρα και είναι το πιο εντυπωσιακό μέρος του σπιτιού.

Ο μεσιάς ,είναι ξύλο από κυπαρίσσι ,χοντρό και βαρύ. Πάντα προσπαθούσα να φα­νταστώ ,πώς αυτό το ξύλο μεταφερόταν από τα κοντινά δάση ,για να τοποθετηθεί στα σπίτια. Με ζώα θα ήταν δύσκολο ,γιατί οι δρόμοι ήταν στενοί ,ένα ζώο θα ήταν αδύ­νατο να το μεταφέρει ,το ξύλο βαρύ και μακρύ και δύσκολο. Πιστεύω ότι θα με­ταφερόταν από τους άντρες του χωριού ,κρατώντας το στους ώμους .Το ξύλο τοποθε­τείτο στη μέση του σπιτιού, στηριγμένο καλά και πάνω του τοποθετούσαν τα κορ­φάδια και από τις δυο μεριές. Αυτή η δύσκολη μεταφορά ,ίσως ανάγκασε τους χω­ριανούς στα νεότερα χρόνια να κτίζουν ως επί το πλείστον σπίτια καμαρωτά.

Σήμερα τα σπίτια στο χωριό ανακαινίζονται και πολλοί χωριανοί σέβονται την πα­ράδοση και τα διατηρούν τα σπίτια τους «παραδοσιακά» ,όπως παραδοσιακό είναι και το χωριό.

ΚΑΛΟΣ ΜΑΣ ΜΗΝΑΣ ....ΜΕ ΑΛΗΘΕΙΕΣ.....

                                                        

         Το έθιμο να λέμε ψέματα την πρωταπριλιά έχει έρθει από την Ευρώπη. Σύμφωνα με μια εκδοχή ξεκίνησε από τους Κέλτες. Οι Κέλτες ήταν πολύ καλοί ψαράδες . Η εποχή του ψαρέματος άρχιζε την 1^η Απριλίου . Την εποχή αυτή τα ψάρια πιάνονται δύσκολα. Και όπως όλοι οι ψαράδες λένε ψέματα για το πόσα ψάρια πιάνουν , έτσι και οι Κέλτες ψαράδες. Αυτή η συνήθεια έγινε έθιμο.

 Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή το έθιμο γεννήθηκε στη Γαλλία το 16^ο αιώνα. Μέχρι το 1564 η πρωτοχρονιά των Γάλλων ήταν η 1^η Απριλίου. Ο Βασιλιάς Κάρολος ο 9^ος άλλαξε την πρωτοχρονιά και άρχιζε την 1^η Γενάρη. ΄Οσοι αντιδρούσαν συνέχισαν να γιορτάζουν την Πρωτοχρονιά την 1^η Απριλίου και οι άλλοι τους έστελναν δώρα για να τους κοροϊδέψουν. Το πείραγμα αυτό μετατράπηκε σε έθιμο.

      Στην Ελλάδα λέμε αθώα ψέματα για να ξεγελάσουμε τους άλλους. Σε κάποια μέρη πιστεύουν ότι όποιος ξεγελάσει τον άλλο θα έχει καλή σοδειά, τύχη και παραπλανά τις δυνάμεις του κακού.

                  Σήμερα σε όλο τον κόσμο είναι ημέρα αστείων και ψεμάτων. Ακόμα και τα ΜΜΕ έχουν μπει στο παιχνίδι .Κάθε χρόνο στις ειδήσεις και στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων διακινούνται χιλιάδες ψέματα. Το πρωταπριλιάτικο ψέμα κάθε σταθμού ή εφημερίδας ,αποτελεί προϊόν συσκέψεων ,συζητήσεων για το καλύτερο πρωταπριλιάτικο ψέμα..

       Κατά καιρούς την ημέρα αυτή στα ΜΜΕ έχουν κάνει την εμφάνισή τους εξωγήινοι ,έπεσαν κυβερνήσεις ,υπουργοί ,ύπαρξη μικροσκοπικών ανθρώπων 15 εκατοστών ,έρχεται το τέλος του κόσμου και το Υπουργείο πολιτισμού ανακοίνωσε ότι βρέθηκε ό τάφος του Σωκράτη και ο αμφορέας με ίχνη κώνειου.

         Όλα αυτά τα ψέματα , μικρά ή μεγάλα δίνουν άλλο τόνο στη ζωή μας ,φτάνει να μη δημιουργούν ανεπανόρθωτα προβλήματα.

                      Καλός σας μήνας με πολλά…ψέματα.