Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟΥ ( ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ ,"ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ Ο ΜΕΣΑΝΑΓΡΟΣ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ ")

Στο Ν.Δ. Τμήμα του νησιού της Ρόδου, σε απόσταση 83 χλμ. και σε υψόμετρο 300 μ., βρίσκεται το χωριό Μεσαναγρός. Το όνομά του προέρχεται εκ του ετυμολογικού Αγρός – Καταγρός – Μέσα Αναγρός – Μεσαναγρός. Οι πρώτοι οικιστές του χωριού υπήρξαν οι βασιλείς της περιοχής Πάγκουλος, Αλέξανδρος και Άσσαλος και εχρησίμευε ως θερινή διαμονή. Αργότερα εγκαταστάθηκαν οι κάτοικοι των γύρω οικισμών Κιάουλα, Εβγάλες και άλλων που καταστράφηκαν από επιδρομές και λεηλασίες. Ιδρύθηκε σε προχριστιανικούς χρόνους. Είναι χωριό ιστορικό, προνομιούχο. Απόδειξη ότι μόνο αυτό διασώθηκε από επιδρομές, ενώ τα γύρω χωριά είναι σωρός από ερείπια. Βρίσκεται ανάμεσα σε δύο λόφους και βουνά. Από τα πολλά δάση που υπήρχαν, κλαδιά, έμεινε το παρατσούκλι «Κλαδίτες». Όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Κώστα Σκανδαλίδη «Το Γεννάδι της Ρόδου», ο Δήμος Λίνδου μετά το 326 π.Χ. αποτελείτο από 12 Δήμους χωρισμένους σε τρεις ομάδες. ΟΜΑΔΑ Α΄- Αργείοι, Πάγιοι, Λινδοπολίται, Βουλίδαι ΟΜΑΔΑ Β΄- Κλάσιοι, Νεττίδαι, Λαδάρμιοι, Καμύνδιοι ΟΜΑΔΑ Γ΄- Πεδιείς, Βράσιοι, Κάτταβοι, Δρυίται Στην Ομάδα Γ΄(Δρυίται) βρισκόταν το χωριό Μεσαναγρός. Γύρω από το χωριό υπάρχουν πολλά χαλάσματα (κατελείματα-κατελύματα) που μαρτυρούν την ύπαρξη οικισμών. Επίσης, πολλά μοναστήρια κτίστηκαν πάνω στα ερείπια αρχαίων ναών, όπως π.χ. ο Άγιος Νικόλαος, ο Άγιος Γεώργι- 26 ος, ο Άγιος Θωμάς και η Μονή Σκιάδι που κτίστηκε στα ερείπια του ναού της Θεάς Αρτέμιδος. Στην περιοχή του Μεσαναγρού υπάρχουν σπήλαια και σε ανασκαφές που έγιναν βρέθηκαν διάφορα αντικείμενα που μαρτυρούν την τέχνη και τον πολιτισμό των κατοίκων. Μέσα στον οικισμό βρίσκεται ο ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου που κτίστηκε στη θέση δύο παλαιότερων ναών και χρονολογείται τον 13ο αιώνα. Πολιούχος του χωριού είναι ο Ταξιάρχης Μιχαήλ που γιορτάζεται στις 8 του Νοέμβρη. Είναι το χωριό που έχει τα περισσότερα μοναστήρια και εκκλησιές στο νησί. Στον Μεσαναγρό βρίσκεται και η Μονή Σκιάδι που γιορτάζει στις 8 του Σεπτέμβρη. Στις Εβγάλες, μια περιοχή που απέχει 4 χλμ. από το χωριό, υπήρχε παλιό μεσαιωνικό χωριό. Ολόκληρη η περιοχή είναι διάσπαρτη από πέτρες, κατελείματα (κατελύματα), που προέρχονται από την καταστροφή του οικισμού. Πολλές πέτρες έπαιρναν οι κάτοικοι αργότερα, όταν ήθελαν να κτίσουν τα σπίτια τους στο χωριό. Κατελείματα υπάρχουν γύρω από το χωριό, στα Λουριά, Έριντο, Περενά και πολλοί τάφοι. Δυστυχώς, πολλοί τάφοι έχουν συληθεί από ανθρώπους που έψαχναν για χρυσό. Από τα παλιά χρόνια, στον Μεσαναγρό οι κάτοικοι συμμετείχαν στα κοινά και πρόσφεραν για κοινωφελή έργα. Οι μόνιμοι κάτοικοι ανέρχονται σε 25. Ο αριθμός αυτός αυξάνει τους χειμερινούς μήνες και τα Σαββατοκύριακα. Αρκετοί κάτοικοι ζουν στην πόλη της Ρόδου, στην Αυστραλία και στην Αμερική. Οι κάτοικοι είναι γεωργοί και κτηνοτρόφοι. Το Δημοτικό Σχολείο έκλεισε, όπως συμβαίνει και στα γύρω χωριά. Σήμερα, οι γύρω λόφοι είναι καταπράσινοι από θάμνους, όπως χινοπόδια, θυμάρι, ρίγανη, κουμαριές, σχίνα και λίγα δάση, γιατί κάηκαν τα τελευταία χρόνια. Το ψηλότερο βουνό είναι το Σκιάδι και γύρω από το χωριό είναι ο Κουφός, ο Χιονιάς, η Καυκάλα και τα Χρουσόνια. Υπάρχουν μερικές πεδιάδες που οι εργατικοί κάτοικοι τις καλλιεργούν και παράγουν διάφορα προϊόντα. Ο Κάμπος, ανάμεσα στην Κατταβιά και στην Απολακκιά, είναι πολύ εύφορος και παράγει τα πιο νόστιμα καρπούζια και πεπόνια του νησιού. Άλλες πεδιάδες είναι η Έριντος και ο Σταυρής. Στην περιοχή Εβγάλες βρίσκονται οι ελαιώνες του χωριού. Σήμερα, καλλιεργούνται περίπου 5.000 στρέμματα. Το χωριό έχει δύο Συλλόγους. Τον Πολιτιστικό και τον Αθλητικό. Τα σπίτια είναι ισόγεια. Οι στέγες αποτελούνται από ξύλινη οροφή και ένα στρώμα αργίλου, πατελιάς. Τα περισσότερα σπίτια έχουν καμάρα και αρκετά μεσιά. Τα σπίτια είναι κολλημένα, οι δρόμοι στενοί και ασπρίζονται με ασβέστη. Το χωριό κράτησε τη φυσιογνωμία του και παρέμεινε πραγματικό «χωριό». Σήμερα το χωριό προσπαθεί να επιζήσει, να νικήσει το χρόνο. Από το 1950 και μετά, αρκετοί κάτοικοι εγκατέλειψαν το χωριό για οικονομικούς λόγους. Το πρώτο κύμα μεταναστών έφυγε προς Αυστραλία και Αμερική. Μπορούμε να πούμε ότι στην Αυστραλία ιδίως, μόνο οι Μεσαναγρενοί είναι ένα ολόκληρο χωριό, με πάνω από 500 κατοίκους. Η δεύτερη μεγάλη φυγή έγινε προς την πόλη της Ρόδου. Οι λόγοι είναι δύο. Εκπαιδευτικοί και Οικονομικοί-Τουριστικοί. Από το 1960 και μετά, πολλά παιδιά ήθελαν να συνεχίσουν τη μόρφωσή τους στο Γυμνάσιο. Την εποχή εκείνη το κοντινότερο Γυμνάσιο ήταν του Γενναδίου. Για ακατανόητους λόγους ή λόγους σκοπιμότητας, το Γυμνάσιο έκλεισε και όσα παιδιά ήθελαν να συνεχίσουν έπρεπε να πάνε στον Αρχάγγελο ή στη Ρόδο. Έτσι ένα δωδεκάχρονο παιδί έφευγε μόνο του από το χωριό για να φοιτήσει στο Γυμνάσιο της Ρόδου. Είχα την τύχη να είμαι το πρώτο παιδί που φοίτησε την εποχή εκείνη. Πηγαίναμε οικότροφοι σε σπίτια γνωστών στην πόλη. Τα πράγματα δυσκόλευαν, όταν και το δεύτερο παιδί ήθελαν να πάει στο Γυμνάσιο. Τότε έφευγε και η μητέρα από το χωριό, πήγαινε στην πόλη, για να είναι μαζί με τα παιδιά. Ο πατέρας έμενε μόνος στο χωριό και η οικογένεια χωριζόταν. Την ίδια εποχή άρχισε να αναπτύσσεται και ο Τουρισμός στην πόλη της Ρόδου και χρειάζονταν εργατικά χέρια. Αρκετοί λοιπόν γονείς, ολόκληρες οικογένειες, έφευγαν από το χωριό και ερχόντουσαν στην πόλη. Έτσι, σιγά σιγά, το χωριό άδειασε, οι κάτοικοι έμειναν λίγοι και μόνο τον Χειμώνα και τις γιορτές γεμίζει το χωριό. Παλιότερα, ο Πολιτιστικός Σύλλογος, σε συνεργασία με το Δήμο Νότιας Ρόδου, διοργάνωναν εκδηλώσεις, τόσο στο χωριό όσο και στην πόλη της Ρόδου. Ήδη ένα όνειρο των Μεσαναγρενών, χάρη στον Υπουργό κ. Αριστοτέλη Παυλίδη και το Δήμαρχο Νότιας Ρόδου, τον κ. Μανόλη Σαββή, έγινε πραγματικότητα. Στην είσοδο του χωριού κτίστηκε το Μουσείο της Νότιας Ρόδου, που δίνει ζωή στο χωριό. Ήδη το κτήριο έχει τελειώσει, όλες οι υποδομές εσωτερικά είναι έτοιμες και θα γίνειη τοποθέτηση των εκθεμάτων.