ΤΑ ΚΑΝΤΡΑ ΠΟΥ ΣΤΟΛΙΖΟΥΝ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟ

 

                                                            

Τα κάντρα στα σπίτια του Μεσαναγρού είναι απαραίτητα. Στόλιζαν και ομόρφαιναν τα σπίτια είτε την ημέρα του γάμου είτε καθημερινά. Αποτελούνται από ένα κεντημένο ύφασμα και μια πανέμορφη κορνίζα. Είναι τοποθετημένα απέναντι από την είσοδο του σπιτιού, πάνω από το ράφι με τα πιάτα. Όπως μας αφηγήθηκε η Βασιλεία Καραγιάννη: «Κάθε νέα του χωριού από μικρή μάθαινε να κεντά και να ετοιμάζει την προίκα της. Οι κοπέλες κεντούσαν στον ελεύθερο χρόνο τους που ήταν λίγος, γιατί βοηθούσαν τους αγρότες γονείς τους σε όλες τις δουλειές. Έβλεπες, λοιπόν, να κεντούν στη μάντρα, στο χωράφι, τις καθημερινές, τις σχόλες και ακόμα πάνω στο γαϊδουράκι, όταν πήγαιναν για δουλειά. Κάθε κοπέλα έπρεπε να ετοιμάσει τα κεντήματά της, τα κάντρα της, τις πάντες και το σπίτι του γάμου την ημέρα εκείνη, έπρεπε να είναι ξεχωριστό. Με εντυπωσίαζαν τα σπίτια την ημέρα του γάμου, για την ομορφιά τους και την αλλαγή που γινόταν. Όλοι οι τοίχοι του σπιτιού ήταν καλυμμένοι με κεντήματα, κάντρα, πιάτα, πάντες. Τα κάντρα είναι κεντημένα με κλωστή ή κουκούλι. Πρώτα τα ζωγράφιζε κάποιος που είχε κλίση στη ζωγραφική και μετά οι κοπέλες τα κεντούσαν. Χρειαζόταν μεγάλη προσοχή και ταλέντο να μη ξεφύγει η κλωστή, γιατί οι παλαιότερες ήταν αυστηρές στην κριτική. Κάθε κάντρο είναι διαφορετικό. Τα θέματα είναι παρμένα από τη ζωή του χωριού, το περιβάλλον, διάφορα γεγονότα ή ιστορίες. Απεικόνιζαν ελάφια, παγώνια, λουλούδια, κοπέλες με τοπικές ενδυμασίες, αγγελούδια, στεφάνια, ζευγάρια νέων. Πολλές φορές στη μέση του κεντήματος τοποθετούσαν φωτογραφίες της οικογένειας ή πολύ προσφιλών προσώπων.  Κάντρο κεντητό Είναι τοποθετημένα απέναντι από την είσοδο του σπιτιού, την περαχώρα. Στη μέση πάντα υπάρχει ένας μεγάλος καθρέφτης και δεξιά και αριστερά είναι τοποθετημένα τα κάντρα. Σήμερα τα κάντρα είναι κειμήλια. Κάθε νοικοκυρά τα φυλάσσει σαν τα μάτια της. Είναι η ιστορία του χωριού, το παρελθόν και το μέλλον του».  

ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟ

                                                         

                                                                 

Στο χωριό τα σπίτια είναι κτισμένα με δύο τρόπους. Με δύο διαφορετικές τε νοτροπίες, θα έλεγα. Σπίτια καμαρωτά, κτισμένα με καμάρα και σπίτια με μεσιά. Ο μεσιάς, είναι ένα χοντρό μεγάλο ξύλο, από κυπαρίσι, που τοποθετείται στη μέση του σπιτιού, για να κρατά τα κορφάδια, γι’ αυτό και λέγεται και μεσιάς. Τα περισσότερα σπίτια του χωριού είναι καμαρωτά και αρκετά ήταν με μεσιά. Αν μου λέγατε να έκανα επιλογή ανάμεσα στις δύο τεχνοτροπίες, αν και μεγάλωσα σε καμαρωτό σπίτι, σίγουρα θα δυσκολευόμουν. Κάθε σπίτι έχει και τις δικές του χάρες. Τόσο η καμάρα, όσο και ο μεσιάς, στηρίζουν τα κορφάδια και βρίσκονται στη μέση του σπιτιού. Η καμάρα για να κτιστεί θέλει έμπειρους τεχνίτες, ειδικές πέτρες και γενικά είναι πιο περίπλοκη από τον μεσιά. Χρειάζεται τέχνη και ειδικά η τοποθέτηση της πέτρας «κλειδί» που κρατά την καμάρα. Αν αφαιρεθεί αυτή η πέτρα, η κα μάρα καταρρέει μαζί με όλη τη στέγη. Πόσα ατυχήματα δεν έγιναν από άγνοια, όταν επισκευάζονται σπίτια… Μια καλά κτισμένη καμάρα κρατάει χρόνια, αkόμα και αιώνες. Θα έχετε παρατηρήσει ότι σε παλιά ερειπωμένα σπίτια, το μόνο μέρος του σπιτιού που μένει ανέπαφο, όρθιο θα έλεγα, είναι η καμάρα. Γι’ αυτό και τα καμαρωτά σπίτια είναι πιο ανθεκτικά στους σεισμούς. Τα τελευταία χρόνια στα σπίτια, η καμάρα, ξεσουβατίζεται, αναδεικνύεται η πέτρα και είναι το πιο εντυπωσιακό μέρος του σπιτιού. Ο μεσιάς, είναι ξύλο από κυπαρίσσι, χοντρό και βαρύ. Πάντα προσπαθούσα να φανταστώ, πώς αυτό το ξύλο μεταφερόταν από τα κοντινά δάση, για να το ποθετηθεί στα σπίτια. Με ζώα θα ήταν δύσκολο, γιατί οι δρόμοι ήταν στενοί, ένα ζώο θα ήταν αδύνατο να το μεταφέρει, το ξύλο βαρύ και μακρύ και δύσκολο. Πιστεύω ότι θα μεταφερόταν από τους άντρες του χωριού, κρατώντας το στους ώμους. Το ξύλο τοποθετείτο στη μέση του σπιτιού, στηριγμένο καλά και πάνω του τοποθετούσαν τα κορφάδια και από τις δυο μεριές. Αυτή η δύσκολη μεταφορά, ίσως ανάγκασε τους χωριανούς στα νεότερα χρόνια να κτίζουν ως επί το πλείστον σπίτια καμαρωτά. Σήμερα οι χωριανοί σέβονται την παράδοση και τα διατηρούν τα σπίτια τους «παραδοσιακά», όπως παραδοσιακό είναι και το χωριό. Τα σπίτια είναι κατά κανόνα ισόγεια και αποτελούνται από τετράγωνη ή ορθογώνια αυλή, γύρω από την οποία βρίσκονται οι διάφοροι χώροι. Οι στέγες αποτελούνται από ξύλινη οροφή και ένα στρώμα αργίλου, πατελιά, όπως λέγε ται. Το μεγάλο δωμάτιο είχε πολλές χρήσεις. Αποτελούσε υπνοδωμάτιο, σάλα, αποθήκη. Υπάρχει εστία όπως και στην κουζίνα. Δίπλα ακριβώς είναι ο σοφάς που και σήμερα ακόμη κοιμούνται οι νοικοκυραίοι. Στις άλλες «πάντες» υπάρ χουν οι πάγκοι ή πάγκες. Εσωτερικά είναι κούφιοι και χρησίμευαν για αποθήκες προϊόντων και στο επάνω μέρος κοιμόντουσαν οι νοικοκυραίοι. Σε ένα ορισμένο ύψος υπάρχει μια εξοχή από ξύλο, ράφι, που πάνω υπάρχουν πιάτα για στολίδι. Πιο ψηλά υπάρχουν τα κάντρα. Απέναντι από την είσοδο του σπιτιού, ο τοίχος είναι στολισμένος με κάντρα, πάντες, κεντήματα και στη μέση ο καθρέφτης. Στη μέση του σπιτιού βρίσκεται το τραπέζι με καρέκλες, το μπουρέο, στη δεξιά μεριά στον τοίχο βρίσκεται το εικονοστάσι με εικονίσματα και την εικόνα του προστάτη Άγιου του σπιτιού. Εσωτερικά, κάτω από τις πάγκες υπάρχουν τα πιθάρια, οι βυτίνες, νταμιζάνες και διάφορα άλλα πράγματα χρήσιμα στους νοικοκυραίους. Η κουζίνα δεν επικοινωνεί με το μεγάλο δωμάτιο, έχει εστία, πάγκους και εκεί φτιάχνεται το φαγητό. Υπάρχει, επίσης, ένα άλλο δωμάτιο για ζώα «το κελάρι». Εκεί έβαζαν τα ζώα τους χειμωνιάτικους μήνες, τα ξύλα τους για το τζά κι και τις ζωοτροφές. Σε πολλά σπίτια υπήρχε κοτέτσι και φούρνος, για το ψήσιμο των ψωμιών. Τα σπίτια είναι κολλημένα, οι δρόμοι στενοί και κάθε χρόνο ασπρίζονται με ασβέστη. Με ασβέστη επίσης, οι γυναίκες του χωριού, έκαναν διάφορα σχήμα τα στο δρόμο για ομορφιά, ιδίως κύκλους. Τα σπίτια είναι λιθόκτιστα, με μεγάλο πάχος τοίχων. Η λάσπη περιείχε και άχυρο. 

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟ

 

                                                               

Στον Μεσαναγρό, οι περισσότερες γυναίκες γεννούσαν στο χωριό με τη βοήθεια μαμμής (πρακτικής). Κάθε οικογένεια την εποχή εκείνη έκανε πολλά παιδιά, συνήθως πάνω από 5, επειδή η εποχή ήταν δύσκολη και χρειαζόντουσαν εργατικά χέρια. Η γυναίκα ακόμη και όταν ήταν ετοιμόγεννη, μέχρι και την τελευταία μέρα, πήγαινε στα χωράφια και εργαζόταν. Η διαδικασία της γέννας γινόταν στο σπίτι ή πολλές φορές έξω στα χωράφια ή στη μάντρα. Η μαμμή με καθαρά χέρια και ζεστό νερό, έφερνε στον κόσμο το νεογέννητο. Πολλές φορές, προέβλεπαν αν είναι αγόρι ή κορίτσι, από το σχήμα της κοιλιάς, το πρόσωπο της κυοφορούσας και σε ποια εποχή έγινε η σύλληψη. Αφού το έλουζαν, το τύλιγαν με τις φασκιές και καθημερινά το έπλυναν και άλλαζαν τις φασκιές. Για να βγει η μητέρα με το μωρό έξω από το σπίτι, έπρεπε να περάσουν σαράντα ημέρες. Την ημέρα εκείνη πήγαιναν στην εκκλησία για το σαράντισμα από τον παπά. Η λεχώνα δεν επιτρεπόταν να βγει από το σπίτι ή να επισκεφθεί άλλο σπίτι, μέχρι σαράντα μέρες. Όλες οι μητέρες θήλαζαν τα παιδιά τους μέχρι και 1-2 χρόνια. Γιατροί δεν υπήρχαν και η θνησιμότητα των παιδιών ήταν μεγάλη. Δεν υπήρχε οικογένεια που να μην είχε χάσει παιδιά. Μικρός θυμάμαι γεγονότα γέννησης παιδιών στα χωράφια. Δίπλα από τη μάντρα μας έτρεχε ένα ποτάμι και οι μαντρατόρισσες έπλεναν τα ρούχα εκεί. Κάποια στιγμή μια από τις γυναίκες μάζεψε τα ρούχα και έφυγε για το χωριό, γιατί δεν αισθανόταν καλά. Όταν γυρίσαμε στο χωριό μάθαμε, ότι γέννησε ένα υγιέστατο αγοράκι. Φαντασθείτε τη δύναμη αυτής της γυναίκας! Δεν ζήτησε βοήθεια, αψήφησε τις συνέπειες, κάθισε στο γαϊδουράκι της και πήγε στο χωριό. Πολλές φορές, όταν μια γυναίκα κόντευε να γεννήσει, την έπαιρναν με τα ζώα στο Γεννάδι, που είχε και γιατρό και από εκεί με το λεωφορείο στη Ρόδο για να γεννήσει. Έτσι γεννήθηκε ο αδερφός μου. Όπως αναφέρει ο Κώστας Σκανδαλίδης στο βιβλίο του «Το Γεννάδι της Ρόδου», ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου πήρε την ετοιμόγεννη μητέρα μου με το μουλάρι στο Γεννάδι και από εκεί με το λεωφορείο του Βασίλη Φάκκα (Πυλωνίτη) να πάει στη Ρόδο. Οι πόνοι, όμως, ήρθαν πρόωρα και γεννήθηκε ο αδερφός μου με τη βοήθεια του γιατρού του Διακομανώλη στο Γεννάδι, στο σπίτι του γιαρένη του, του Βασίλη Φάκκα, που βάπτισε και τον αδερφό μου. 

Ο ΄Αγιος Κωνσταντίνος Υδραίος ,Πολιούχος της Ρόδου.

 

                                                          

Ο ΄Αγιος Κωνσταντίνος Υδραίος ,Πολιούχος της Ρόδου.

Γεννήθηκε στην Ύδρα και ο πατέρας του ονομαζόταν Μιχαήλ και η μητέρα του Μαρίνα. Δεκαοκτώ χρονών έφυγε από την Ύδρα και πήγε στη Ρόδο, κοντά στον τούρκο ηγεμόνα Χασάν Καπετάν. Εκεί ο Κωνσταντίνος παρασύρθηκε και εξισλαμίστηκε, με το όνομα Χασάν και για τρία χρόνια απολάμβανε μεγάλες τιμές. Αργότερα όμως συναισθάνθηκε το ολίσθημά του και άρχισε να μετανοεί. Έκανε ελεημοσύνες και έκλαψε πικρά. Τελικά, για να εξιλεωθεί αποφάσισε να μαρτυρήσει. Βρήκε λοιπόν πνευματικό, εξομολογήθηκε και ζήτησε την ευχή του να μαρτυρήσει. Ο πνευματικός του όμως τον απέτρεψε, διότι φοβήθηκε το νεαρό της ηλικίας του. Ο Κωνσταντίνος έκανε υπακοή, εγκατέλειψε τη Ρόδο και πήγε στην πόλη Κρίμι, κατόπιν στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί στο Άγιον Όρος. Στη μονή Ιβήρων προετοιμάστηκε για το μαρτύριο και αφού πήρε την ευχή των πατέρων ήλθε στη Ρόδο. Εκεί παρουσιάστηκε στον ηγεμόνα και με θάρρος ομολόγησε τον Χριστό. Τα βασανιστήρια που ακολούθησαν ήταν φρικτά. τελικά στον απαγχόνισαν στις 14 Νοεμβρίου 1800. Απαγχονίστηκε στη θέση Κολώνα και κατ΄΄αλλους στο Μανδράκι. ΄Ηταν 30 χρονών όταν τον κρέμασαν στον πλάτανο. Τον επόμενο χρόνο ένας δυνατός ανεμοστρόβιλος έριξε κάτω τον πλάτανο και μετά από λίγο χρονικό διάστημα πέθανε και ο διοικητής Χασάν Μπέης. Ο τότε Μητροπολίτης Ρόδου Αγάπιος ζήτησε το ΄Αγιο λείψανό του και το έθαψαν με τιμές πίσω από το Ναό των Εισοδίων στο Νιοχώρι.

Μετά από 3 χρόνια ήρθε στη Ρόδο η μητέρα του Αγίου και πήρε το λείψανό του και το μετέφερε στην ΄Υδρα στο μοναστήρι της Παναγίας όπου υπάρχει μέχρι σήμερα σε χρυσή θήκη. Ο τότε ιερέας του Νιοχωρίου Παπαγιάννης κράτησε την ωλένη του χεριού του μάρτυρα που φυλάγεται μέχρι σήμερα. Μετά από 1 αιώνα το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον κατέταξε στη χορεία των Αγίων και όρισε να εορτάζεται η μνήμη του στις 14 Νοεμβρίου.

ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΗ Η ΓΕΩΤΡΗΣΗ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΜΠΗ (ΠΗΓΗ) ΜΕΣΑΝΑΓΡΟΥ

 

                                                              

ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΗ Η ΓΕΩΤΡΗΣΗ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΜΠΗ (ΠΗΓΗ) ΜΕΣΑΝΑΓΡΟΥ

Ευχάριστα νέα για τη γεώτρηση ,που γίνεται αυτή τη στιγμή στη θέση Μπη (πηγή). Η γεώτρηση έφτασε στα 90 μέτρα και οι ενδείξεις είναι πολύ ενθαρρυντικές . Φαίνεται ότι θα αρχίζει από 13 κυβικά μέχρι και 25. Είναι μια ευχάριστη έκπληξη ,διότι το χωριό πάντα είχε πρόβλημα νερού και οι προσπάθειες των γεωλόγων μέχρι σήμερα ήταν απογοητευτικές. Ευχόμαστε να πανε όλα καλά.

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟ

 

                                                 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟΥ

 

                                                

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΙΧΑΗΛ

ΜΕΣΑΝΑΓΡΟΥ

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η

Με την παρούσα σας γνωρίζουμε ότι στις 8 Νοεμβρίου

2025 ημέρα Σάββατο εορτάζει ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΜΙΧΑΗΛ

Πολιούχος του χωριού μας .

Προς τούτο την Παρασκευή 7 Νοεμβρίου ,δρομολογούμε

μεταφορικό μέσο Λεωφορείο με ώρα αναχώρησης 3,30 μ.μ.

από την Πλατεία του Αγίου Φραγκίσκου ,για την μεταφορά

όσων επιθυμούν Συγχωριανοί και λοιποί φίλοι πιστοί στον

ΤΑΞΙΑΡΧΗ να παρευρίσκονται στο χωριό μας κατά την

διάρκεια του Εσπερινού .

Σας Ευχαριστούμε Θερμά Όλους

………………….…

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΙΧΑΗΛ ΠΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΣΤΙς 8 ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ

 

                                                                          

Η ανέγερση του ολοκληρώθηκε το 1861.Πιθανολογείται ότι κτίστηκε πάνω στα ερείπια μικρότερου ναού του Αγίου Γεωργίου. Λέγεται ότι κανένας κάτοικος του χωριού δεν τολμούσε να χαλάσει το μικρό ναό και το έργο αυτό ανέλαβε ο ηγούμενος της Μονής Σκιάδι. Πρόσφατα έχει Αγιογραφηθεί με συνδρομές των κατοίκων .Αξιόλογα είναι το ξυλόγλυπτο τέμπλο ο δεσποτικός θρόνος και ο άμβωνας. Ιδιαιτερότητα αποτελεί ότι στα δεξιά του τέμπλου βρίσκεται η εικόνα του Αγίου Γεωργίου ενώ αριστερά η εικόνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ. Είναι ο πολιούχος του χωριού και γιορτάζει στις 8 Νοεμβρίου. Οι κάτοικοι όπου και αν βρίσκονται θα στείλουν το τάμα τους ή στη χάρη του θα έρθουν να προσκυνήσουν. Στα παλιά χρόνια τα τάματα ήταν γη ή δέντρα και ιδιαίτερα ελιές. Μέχρι σήμερα κανένας δεν τολμάει να κόψει δέντρο που ανήκει στον Παραλιμιώτη όπως λένε οι χωριανοί.

Περιηγητές τον 19ο αιώνα περιγράφουν τη ζωή στη Νότια Ρόδο

 

                                                                                   

Τον 19ο αιώνα φθάνουν στο νησί διάφοροι Ευρωπαίοι περιηγητές οι οποίοι μας περιγράφουν την οικονομική και πολιτιστική εξαθλίωση των κατοίκων. Μεταξύ τους και ο Victor Guerin που πέρασε απ’ τα χωριά και αρχίζει το βιβλίο του με την αφιέρωση: «Αφιερώνεται στις σκιές των σοφών της ελληνοτραφούς Ευρώπης που ήρθαν προσκυνητές, μελέτησαν και ύμνησαν τα κλέη και την οικουμενική διάσταση της Ρόδου». Και τελειώνει, γράφοντας: «Είθε να έχω συμβάλει από τη δική μου αδύναμη πλευρά, ώστε να γίνει καλύτερα γνωστό το περίφημο αυτό νησί, που, και ξεπεσμένο από τη δόξα του όπως είναι, αλίμονο! Σήμερα, όμως, φαίνεται γεμάτο ακόμη από ενδιαφέρον και μνήμες. Κανένα άλλο νησί του Αρχιπελάγους δεν υπήρξε και από τη φύση του πιο ευνοημένο και ταυτόχρονα κατάμεστο από συμβάντα. Κανένα άλλο δεν έχει παίξει στην σκηνή της ιστορίας ένα ρόλο λαμπρότερο». Ο Guerin μας ενημερώνει, επίσης, για τη ζωή και της ασχολίες των κατοίκων, για την μελισσοκομία, τη γεωργία, την κτηνοτροφία και την αλιεία, όπως επίσης και για το κυνήγι, λαγούς, πέρδικες και τα κοπάδια από τα ελάφια της ποικιλίας «ντάμα-ντάμα» που συναντάται, κυρίως, στην περιοχή της Νότιας Ρόδου. Επίσης, αναφέρεται στα δάση και στα φυτά. Ιδιαίτερη εντύπωση του κάνει το πεύκο, το οποίο φυτρώνει μεν πολύ εύκολα, αλλά παραμένει αδύνατο και λεπτοκαμωμένο. Δεν μοιάζει με τα χοντρόκορμα πεύκα που συνάντησε 46 στην Κορσική. Αυτό το λεπτοκαμωμένο πεύκο παρατηρείται περσότερο στη Νότια Ρόδο λόγω της λειψυδρίας. Σε αντίθεση με τα Κυπαρίσσια που ανταγωνίζονται τις λεύκες της Γαλλίας. Λυπάται, όμως, για την αλόγιστη υλοτομία που γίνεται από τους Τούρκους και έτσι, όπως λέει, το νησί κινδυνεύει να χάσει τον πλούτο του. Μας δίνει επίσης και τις θέσεις διάφορων μνημείων που συνάντησε. Περνώντας από τα χωριά του Δήμου Νότιας Ρόδου, αναφέρει τα αρχαία ερείπια και το Ιπποτικό φρούριο που συναντά στο χωριό Ασκληπιειό, την ωραία πεδιάδα με τους αιωνόβιους ελαιώνες ανάμεσα στους οποίους είναι κτισμένο το χωριό Βάτι. Συναντά τον ωραίο Ιπποτικό πύργο που έστεκε ακόμα στο Γεννάδι, και λέει για την απομονωμένη θέση που βρίσκεται το χωριό Μεσαναγρός και πώς για αρκετά χρόνια είχε αγνοηθεί από τους Τούρκους, ξεφεύγοντας έτσι τη φορολογία. Στη Λαχανιά αναφέρει τα ερείπια δύο κατεστραμμένων χωριών, το μεγαλόπρεπο Ιπποτικό φρούριο, το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής και τα ε ρείπια της αρχαίας πόλης Ιξίας, καθώς και το ωραίο πευκόφυτο δάσος της περιοχής. Μας λέει για το φρούριο που συναντά στην Κατταβιά. Στην Απολακκιά αναφέρει τα ερείπια της Αγίας Αναστασίας στη θέση Ζωναρά που βρέθηκε πρόσφατα σε ανασκαφή και το ερειπωμένο φρούριο. Περιγράφει στην περίτε χνη διακόσμηση των μαρμάρων της Αγίας Ειρήνης στην Αρνίθα και το δάσος που περιβάλει την Προφύλια, το οποίο είναι γεμάτο από ελάφια και αγριοκάτσικα. Τέλος, στο χωριό Ίστριος αναφέρεται στο εκκλησάκι του Αγίου Μερκούρι.