Οι μετανάστες από το Μεσαναγρό
Το χωριό άρχισε να αδειάζει κάποτε. Οι άνθρωποι άρχισαν να φεύγουν στην Αυστραλία ,Αμερική και αργότερα κάποιοι και στη Γερμανία. Μου έχουν μείνει αξέχαστες οι στιγμές του αποχωρισμού. Αποβραδίς στο σπίτι αυτού που έφευγε ,γινόταν το αποχαιρετιστήριο γλέντι. Ένα ολόκληρο χωριό να πηγαίνει στο σπίτι του, να παίρνει το μεζέ και να συμπαραστέκεται στην οικογένεια . Οι περισσότεροι έλεγαν τραγούδια του μισεμού ,τραγούδια λυπητερά ,τραγούδια του αποχωρισμού. Το γλέντι , γλέντι να το πει κανείς, κρατούσε μέχρι τις αυγές, που ακολουθούσε κάτι πιο συναρπαστικό.
Πρωί πρωί πριν τις 6 , έφευγε το λεωφορείο του ΚΤΕΛ .Ο παπάς χτυπούσε την καμπάνα και όλο το χωριό πήγαινε για να αποχαιρετήσει το μετανάστη. Ο παπάς διάβαζε τις ευχές ,αλλά η φωνή του δεν ακουγόταν από το κλάμα των συγγενών και φίλων. Περισσότερο κηδεία μου φαινόταν ,παρά αποχωρισμός.
Μετά όλοι μαζί έπαιρναν το δρόμο προς την πλατεία ,όπου ήταν το λεωφορείο. ΄Ηταν η πιο δύσκολη στιγμή του χωριού απ΄όσες θυμάμαι. ΄Ενας ένας οι χωριανοί να αποχαιρετούν το μετανάστη και να του εύχονται με δάκρυα στα μάτια. ΄Ολοι σχεδόν βουρκωμένοι ,αμίλητοι ,η μάνα ,η γυναίκα του, τα παιδιά του, να κλαίνε και να τον αγκαλιάζουν. Το λεωφορείο ξεκινούσε σε λίγο και εκατοντάδες μαντήλια να κουνιούνται και να τον αποχαιρετούν.
΄Ετσι γινόταν κάθε φορά που κάποιος έφευγε ,ακόμα και αν πήγαινε κανείς στρατιώτης. ΄Ετσι άδειασε και το χωριό σιγά σιγά. Ο ένας «έκανε τα χαρτιά» ,όπως λέγανε στον άλλο συγγενή και ολόκληρες οικογένειες έφυγαν στα ξένα.
Θυμάμαι αργότερα όταν ερχόταν ο ταχυδρόμος. Η καμπάνα του χωριού χτυπούσε για να ειδοποιήσει ότι ήρθε. ΄Ολοι όσοι είχαν ξενιτεμένους πήγαιναν να δουν αν έχουν γράμμα .Ο ένας ρωτούσε τον άλλο ,κάπως χιουμοριστικά. ΄Ηρθε πάλι το «τσέκι» (τσεκ).
Οι μετανάστες δεν ξέχασαν το Μεσαναγρό. ΄Ιδρυσαν συλλόγους και βοήθησαν το χωριό σε διάφορα έργα. Εκκλησία, ύδρευση, σχολείο και σε ότι ανάγκες είχε το χωριό. Σήμερα τα ονόματά τους κοσμούν μαρμάρινες πλάκες ,που μας θυμίζουν την αγάπη τους σε αυτόν τον τόπο.
Το χωριό άρχισε να αδειάζει κάποτε. Οι άνθρωποι άρχισαν να φεύγουν στην Αυστραλία ,Αμερική και αργότερα κάποιοι και στη Γερμανία. Μου έχουν μείνει αξέχαστες οι στιγμές του αποχωρισμού. Αποβραδίς στο σπίτι αυτού που έφευγε ,γινόταν το αποχαιρετιστήριο γλέντι. Ένα ολόκληρο χωριό να πηγαίνει στο σπίτι του, να παίρνει το μεζέ και να συμπαραστέκεται στην οικογένεια . Οι περισσότεροι έλεγαν τραγούδια του μισεμού ,τραγούδια λυπητερά ,τραγούδια του αποχωρισμού. Το γλέντι , γλέντι να το πει κανείς, κρατούσε μέχρι τις αυγές, που ακολουθούσε κάτι πιο συναρπαστικό.
Πρωί πρωί πριν τις 6 , έφευγε το λεωφορείο του ΚΤΕΛ .Ο παπάς χτυπούσε την καμπάνα και όλο το χωριό πήγαινε για να αποχαιρετήσει το μετανάστη. Ο παπάς διάβαζε τις ευχές ,αλλά η φωνή του δεν ακουγόταν από το κλάμα των συγγενών και φίλων. Περισσότερο κηδεία μου φαινόταν ,παρά αποχωρισμός.
Μετά όλοι μαζί έπαιρναν το δρόμο προς την πλατεία ,όπου ήταν το λεωφορείο. ΄Ηταν η πιο δύσκολη στιγμή του χωριού απ΄όσες θυμάμαι. ΄Ενας ένας οι χωριανοί να αποχαιρετούν το μετανάστη και να του εύχονται με δάκρυα στα μάτια. ΄Ολοι σχεδόν βουρκωμένοι ,αμίλητοι ,η μάνα ,η γυναίκα του, τα παιδιά του, να κλαίνε και να τον αγκαλιάζουν. Το λεωφορείο ξεκινούσε σε λίγο και εκατοντάδες μαντήλια να κουνιούνται και να τον αποχαιρετούν.
΄Ετσι γινόταν κάθε φορά που κάποιος έφευγε ,ακόμα και αν πήγαινε κανείς στρατιώτης. ΄Ετσι άδειασε και το χωριό σιγά σιγά. Ο ένας «έκανε τα χαρτιά» ,όπως λέγανε στον άλλο συγγενή και ολόκληρες οικογένειες έφυγαν στα ξένα.
Θυμάμαι αργότερα όταν ερχόταν ο ταχυδρόμος. Η καμπάνα του χωριού χτυπούσε για να ειδοποιήσει ότι ήρθε. ΄Ολοι όσοι είχαν ξενιτεμένους πήγαιναν να δουν αν έχουν γράμμα .Ο ένας ρωτούσε τον άλλο ,κάπως χιουμοριστικά. ΄Ηρθε πάλι το «τσέκι» (τσεκ).
Οι μετανάστες δεν ξέχασαν το Μεσαναγρό. ΄Ιδρυσαν συλλόγους και βοήθησαν το χωριό σε διάφορα έργα. Εκκλησία, ύδρευση, σχολείο και σε ότι ανάγκες είχε το χωριό. Σήμερα τα ονόματά τους κοσμούν μαρμάρινες πλάκες ,που μας θυμίζουν την αγάπη τους σε αυτόν τον τόπο.
