ΕΝΑΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ
(ΔΙΗΓΗΜΑΤΑΚΙ)
Έδώ και πριν κάμποσα χρόνια σέ
κάποιο χωριό της Ρόδου διωρίσθη κάποιος Δάσκαλος για νά διδάξη τά παιδιά του
χωριοϋ.
Ό δάσκαλος δμως έτυχε νά είναι
πολύ διαφορετικός στη μέθοδο, στή διδασκαλία, κα'ι εις δλην τήν εξωσχολική δράση του,
"Η πρώτη δουλιά τοΰ δασκάλου ήτο νά καλέση δλα τά παιδιά στο προαύλιο του
σχολείου και μέ ενα πατρικό πόνο τους εΐπε.
«Αγαπητά μου παιδιά. "Εχω
παρατηρήσει δτι δχι μόνον σεϊς διψάτε νά μάθετε τήν αλήθεια προς τήν πρόοδο,
αλλά και αΰτοϊ ο'ι γονείς σας διψάνε περισ-σότερον άπό σας. Σας υπόσχομαι
λοιπόν πώς θά καταβάλω όλες μου τΙς μικρές πνευματικές δυνάμεις, και μέ τήν
βοήθειαν μερικών φίλων της προόδου έδώ μέσα στο χωριό σας νά φέρουμε και νά
δώσουμε κάποια ζωή κα'ι κίνηση.»
"Αρχισε λοιπόν μέ
διαλέξεις κα'ι συστάσεις νά ζωντανεύη τό ενδιαφέρον και τόν ζήλον προς τά
γράμματα πού δημιουργούν χαρακτήρας και μέλλοντες ελεύθερους στή ν σκέψη πολίτες και
δχι παπαγάλους. Τό δεύτερον διάβημα τοΰ δασκάλου, ήτο νά Ίδρυση σχολικούς παιδικούς συλλόγους
μέ σχολικές λέσχες. Τρίτον πώς νά φτιάξη παιδικούς εκπαιδευτικούς κήπους γιά νά
διασκεδάζουν και μορφώνονται τά παιδιά.
Έμάνθανε τά παιδιά πώς νά αύτοεκπαιδεύονται μέ ανοικτές
συζητήσεις και διαλέξεις αναμεταξύ τους. Τούς έδίδασκεν δτι οί πατέρες τους
δηλαδή οί «γεωργοί» είναι οί πρώτοι θεμελιωτές και ιδρυτές τοΰ ανθρωπίνου
πολιτισμού, διότι δλο πού χρειάζεται κάθε ζώσα ύπαρξη, προέρχεται άπό τή γεωργία.
Χωρίς αυτή, τίποτε δέν θά επιζούσε
πάνω στή γή. "Οπως ό ήλιος είναι πηγή ζωής επάνω στή γή, ετσι τό
ενδιαφέρον και περιέργεια είναι ή μάνα της προόδου.
Τά λόγια και συγχρόνως αί
πράξεις του δασκάλου μέρα μέ τήν ημέρα έπιαναν ρίζες βαθειές, διότι παρ' δλα
αυτά, τά έδίδασκεν δτι είναι παράλογο, αβάσιμο, και ασταθές τοΰ νά πιστεύουμε
και νά εχωμε τήν εσφαλμένη αντίληψη και ίδέαν, δτι ό κόσμος, ό λαός, μπορούν νά
είναι ελεύθεροι εως δτου είναι κατάλληλοι και αρμόδιοι νά αύτοκυβερνώνται και
νά αυτοδιοικούνται.
Αυτό παιδιά μου, είναι παληό
δόλωμα τών κάθε εκμεταλλευτών (είναι σάν νά μάς λένε νά ομοιάζουμε σάν εκείνον
πού αποφάσισε νά μή πατήση και βάλη τό ποδάρι του μέσα στο αλμυρό, ή γλυκό
νερό, εάν δέν μάθη πρώτα-πρώτα νά κο-λυμ-πά-ει. . .).
Πιο τρελλό και γελοίο άπ' αυτό
δέν μπορεί νά ύπαρξη. Έν τω μεταξύ ό δάσκαλος έθεωροΰσε τόν εαυτόν του ευτυχή, διότι κατώρθωσε
νά κινήση τήν περιέργειαν και ενδιαφέρον τών παιδιών γιά τά καθημερινά
προβλήματα πού παλεύουν καΐ συναντούν οί γονείς τους. Στο διάστημα δμως αυτό,
οί τοκογλύφοι του χωρίου, άρχισαν νά βλέπουν τόν δάσκαλο μέ κακό μάτι, διότι
οί χωρικοί άντί νά εΐναι υποτακτικοί και πειθήνια όργανα σ' αυτούς, αρχίσανε νά
ξυπνάνε και νά παρακούουν τές συμβουλές των δήθεν «ευεργετών» των.
Και άφοΰ οι αύθέντες είδαν την
κίνηση, την δράση, και πρόοδο τών χωρικών νά στρέφεται εναντίον των, έσκέφθησαν
νά παρουσιάσουν τόν δάσκαλο στά μάτια του χωριοΰ ώς ενα Λαοπλάνο.
Έσκέφθησαν δτι αυτός ό Μασώνος
θά άνοιξη τά μάτια τών χωριανών και άπό υποτακτικούς θά τούς κάμη περιφρονητές
στές ιδέες τους και προ παντός στά συμφέροντα τους. Μιά σκόλη λοιπόν, έκάλεσαν
τά παιδιά τοΰ σχολείου και τούς χωρικούς στη μικρή πλατεία τοΰ χωριοΰ, και τούς
έβροντοφώνησαν.
«Αγαπητοί μας χωριανοί! Γιά
τόνομα τοΰ Χρίστου και τής Παναγίας, διώξετε άπ' εδώ αυτόν τόν μασώνον και
λαοπλάνο δάσκαλο γιατί θά μάς χαλάση δλο τό χωριό μέ αυτές τές επαναστατικές
διδασκαλίες του.» Άλλά τά παιδιά και οί χωρικοί πού είχαν ξυπνήσει αρκετά νά
σκέπτωνται, απάντησαν μέ μιά φωνή : «ΟΧΙ! ΟΧΙ! δεν τόν διώχνουμε τόν δάσκαλο
μας.»
"Οχι! "Οχι! δέν
φεύγει ό δάσκαλος, γιατί αυτός έ"μαθε τά παιδιά μας και μάς τούς ίδιους νά
ξετάζουμε τά αίτια τής πτώχιας μας και νά σκεπτώμεθα ώς άνθρωποι, και δχι σάν
μαϊμοΰδες. Άφοΰ οί άρχοντες τοΰ χωριοΰ άκουσαν και είδαν πώς οί χωρικοί και δλα
τά παιδιά υποστηρίζουν τόν δάσκαλο πού τούς έδωσε κλειδί στά μάτια, είπαν μέ
τόν νουν τους.
"Ας αφήσουμε τό πράγμα νά
κρυώση και τότε κάμνουμε την βρωμοδουλειά μας. Μιά μέρα λοιπόν μέ άνανδρα και
ανήθικα μέσα κατώρθωσαν νά διώξουν τόν καλό δάσκαλο άπό τό χωριό. Άλλά σ' αυτό
τό διάστημα κάποιο άλλο χωριό έκάλεσε τόν δάσκαλο νά διδάξη τές νέες μεθόδους
και διδασκαλίες του μέ μεγάλην προστασίαν και εκτίμηση.
Φεύγοντας
δμως ό δάσκαλος, ένόμισαν οί τοκογλύφοι και Χαφιέδες τους, πώς μαζί μ' αυτόν
έδιωξαν και τόν έφιάλτην πού τούς έπνιγε τά συμφέροντα τους. Άλλά άλλοίμονο!
Κακώς έγελασθήκανε ...
Ξεκινώντας ό δάσκαλος άπό τό
χωριό χωρίς λύπη και κακία, είπε στους άρχοντας. Φεύγω μέ τήν συνείδηση
αναπαυμένη δτι έκαμα τό χρέος μου και ώς δάσκαλος έξεπλήρωσα τήν ίεράν και
άγίαν άποστολήν μου πού κανένα άλλο προορισμό δέν έχει, παρά νά ξυπνήση και
εκπαίδευση τόν κοσμάκη.
Αποχαιρετώντας τά αγαπημένα του παιδιά και τούς αθώους
χωρικούς, τούς είπε. «Τώρα αγαπημένα μου παιδιά πού μάθετε νά ζητήτε τά αίτια,
θέλετε γίνει ελεύθεροι πολίτες. Ό σπόρος
επεσεν. Και τώρα θέλετε θερίσει. Γειά σας. Γειά σας δλων σας.» «"Αμε στο
καλό δάσκαλε μας και καλό σας κατευόδιο. Μένε ήσυχος δάσκαλε, και έμεϊς θά
θερίσωμε τούς καρπούς μας.»
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΠΗΛΛΗΡΗΣ
Βαλτιμόρη, Μδ., 1952
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου