Τα χρόνια στο Γυμνάσιο πέρασαν όμορφα. Παιδιά από το χωριό δυσκολευτήκαμε να εγκλιματιστούμε ,αλλά τα καταφέραμε και δίναμε το παρόν στις εκδηλώσεις του Βενετοκλείου. Περίοδος του -60 και θυμάμαι μας απασχολούσαν πολύ οι αγώνες των Κυπρίων, εναντίον των Άγγλων.
Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε μια διαδήλωση και τα τρία γυμνάσια της Ρόδου( Βενετόκλειο ,Θηλέων-Καζούλειο και Οικονομικό Γυμνάσιο -Εμπορική ,που στεγαζόταν στην Ακαδημία) . Φύγαμε από το Βενετόκλειο ,πήγαμε στο Καζούλειο ,πήραμε τα κορίτσια και μετά στην Εμπορική. Υπήρχαν πάρα πολλά παιδιά με τις σάκες στην Πλάτη, που αντί για βιβλία τις είχαμε γεμίσει με πέτρες. Θα διαμαρτυρόμασταν στην Τουρκική Πρεσβεία και σε ένα γραφείο Αμερικάνικο που βρισκόταν στην Πλατεία Κύπρου.
Πρώτα πήγαμε στην Αμερικάνικη Πρεσβεία ,ας την πούμε έτσι και αρχίσαμε το πετροβολητό .Δεν έμεινε τζάμι για τζάμι όρθιο. Μετά κατευθυνθήκαμε στην Τουρκική Πρεσβεία ,αλλά μας πρόλαβαν και έκλεισαν τα παντζούρια και τα πυρά μας δεν έπιασαν τόπο. Υπήρχε παλμός , μεγάλος ενθουσιασμός και φουσκώναμε από εθνική υπερηφάνεια ,γιατί κάτι συνεισφέραμε και μεις στον αγώνα των Κυπρίων.
Ετοιμαζόμασταν να διαλυθούμε, όταν κάποιος μας είπε ότι το Κούριερ, πολεμικό καράβι Αμερικάνικο, που χρησίμευε ως ραδιοφωνικός σταθμός ,ήταν αραγμένο στο λιμάνι. Φτάσαμε στο λιμάνι ,αρχίσαμε το πετροβολητό ,αλλά σε λίγο τα πυρομαχικά τέλειωσαν. Δίπλα ένα εμπορικό πλοίο ξεφόρτωνε είδη καθαριότητας . Πήγαμε και παίρναμε ό,τι βρίσκαμε μπροστά μας και τα πετούσαμε στο καράβι. Η θάλασσα άφρισε και άφρισε…. και ο καπετάνιος ...του εμπορικού ,για το κακό που τον βρήκε. Το καράβι έλυσε τους κάβους και έφυγε από το λιμάνι ,αλλά σε λίγο έφτασε αστυνομική δύναμη που συνελάμβανε μαθητές ,βάζοντας μας σε κλούβες. ΄Ενας από τους τυχερούς ήμουν κι εγώ. Μας μετέφεραν στο Βενετόκλειο και μας πήραν στο γραφείο του Γυμνασιάρχη. Γυμνασιάρχης ήταν ο αείμνηστος Παπαχρηστοδούλου ,ένας πολύ καλός εκπαιδευτικός και πάνω από όλα ...άνθρωπος…
Οι αστυνομικοί είπαν στον Γυμνασιάρχη ,γιατί μας συνέλαβαν και αυτός με σοβαρό ύφος είπε ότι θα πράξει “ τα δέοντα ”. Οι αστυνομικοί έφυγαν και μείναμε 5 μαθητές στο γραφείο περιμένοντας ...τα δέοντα...Ο Γυμνασιάρχης κάθισε στο γραφείο του και εμείς περιμέναμε την απόφασή του.΄Εμεινε για λίγο σκεφτικός ,σηκώθηκε ,μας κοίταξε και μας είπε: Σήμερα με κάνατε περήφανο . Μπράβο σας . Πηγαίνετε τώρα στις τάξεις σας. Ε! λοιπόν αυτόν τον άνθρωπο που συμπαθούσα ως εκπαιδευτικό , από τότε τον είχα στην μετέπειτα ζωή μου και ως παράδειγμα προς μίμηση…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου