Στα παλιά χρόνια, οι άνθρωποι είχαν χιούμορ και καθετί που τους εντυπωσίαζε το τραγουδούσαν, ανάλογα με την κατάσταση που διαμορφωνόταν. Αλλαγές προς το καινούριο, το νέο, ήταν δύσκολο να περάσουν απαρατήρητες. Σκωπτικά αναδείκνυαν το πρόβλημα και το τραγούδι κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα και μαθαινόταν σε όλο το χωριό. Τα χρόνια εκείνα, η αντρική ενδυμασία ήταν χαρακτηριστική. Μαύρο γιλέκο, πουκαμίσα και κάτω βράκα μαύρη. Όταν, λοιπόν, κυκλοφόρησαν τα Ευρωπαϊκά ρούχα και ιδίως το παντελόνι, κανένας δεν τολμούσε να κάνει πρώτος την αλλαγή. Ο Κυρμηνής, που ήταν και από τους «σοφούς» του χωριού, γνωστή η ρήση «το είπε και ο Κυρμηνής», δηλαδή είναι σωστό, έκανε πρώτος την αλλαγή. Το τι καζούρα έπεσε στα καφενεία και στους δρόμους, δε λέγεται. Μάλιστα κάποιος που είχε ποιητική φλέβα, ταίριαξε ένα τραγουδάκι: Πετάξασι οι πέρδικες και πήασει στ’ αλώνια για να ιδούν τον Κυρμηνή που ’βαλε παντελόνια. Στους χορούς που γίνονταν τότε, οι ερωτευμένοι, προσπαθούσαν να δείξουν τον έρωτά τους, με τραγούδια. Ένα τέτοιο τραγούδι θυμάται η Καθολική Πιζήμολα: Ω, Παραλιμιωτάκι μου που ’σαι μες το στασί σου, έβγα να δεις τι γίνεται όξω που την αυλή σου. 153 Ω, Παραλιμιωτάκι μου που ’σαι μες στο χωριό μας, εσύ ’σαι ο Προστάτης μας και το Καθολικό μας. Μες τ’ άνθη, μες στα γιασεμιά κοιμάται το πουλί μου, πάτε να το ξυπνήσετε ν’ ακούσει τη φωνή μου. Το βυσσινί σου φόρεμα κι η πράσινη ζακέτα και το μαντήλι τ' ανθουί κι εκείνο με την πλέτα. Και το ρολόι εχτυπά στις έντεκα η ώρα κι εμένα η αγάπη μου είναι στην Περαχώρα. Το παρακάτω τραγούδι μας αφηγήθηκε ο Στέλιος Χατζηϊωάννου: Δε θα ξεχάσω το χωριό και τα βουνά του Πίτη και τους χορούς που κάναμε στης Στάταινας το σπίτι. Να τα ξεχάσω δεν μπορώ μέχρι να κλείσω μάτι, τη σούστα που χορεύαμε στο σπίτι του Σταμάτη. Στις Αυτολές εφύτευα λάχανα και ντομάτες και πιπεριές εμάζευα να κάνουμε σαλάτες. Ο Γιωργαράς κι ο Κυρμηνής επέσαν στην παγίδα κι ο Παπαντώνης κέρδισε και πήρε τη σφραγίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου