. Από την εφημερίδα Η ΡΟΔΙΑΚΗ,
Είναι δυο χρόνια τώρα ανήμερα της Παναγιάς (Γενέθλια 8 του Σεπτέμβρη), βλέποντας στον χάρτη το Σκιάδι κοντά στον Μεσαναγρό και ξέροντας ότι πάει το αυτοκίνητο, σκέφτηκα πως θα ’ταν εύκολα να προσκυνήσουμε την Παναγιά Σκιαδενή. Από Λαχανιά περνώντας ανηφοριές και κατηφοριές, μέσα στην ατέλειωτη ηρεμία μιας λαγκαδιάς μ’ ανάρια δέντρα, που δεν έρχεται να σιγοταράξει παρά το πέταμα κάποιου πουλιού. Πριν από το χωριό ο δρόμος, που τον χειμώνα πέφτει, στενεύει και αγριωποί γκρεμνοί χάσκουν στο πλάι μας. Μα να, σε λίγο, ύστερα από το ξανακτισμένο ξωκλήσι Αγία Σοφία, προβάλλει ολόασπρος, σκαρφαλωμένος πάνω σε ύψωμα, ο Μεσαναγρός, με τον χαριτωμένο μύλο του που λες και μας καλωσορίζει με τα φτερά του, συμβολίζοντας την ανυπόκριτη φιλοξενία των Μεσαναγρενών (380 υψόμετρο). Εφτάσαμε κατά την μίθα, δηλαδή σε απόσταση με το αυτοκίνητο 25 λεπτών από τη Λαχανιά. Τα σπιτάκια του ψηλού αυτού χωριού με τον ολοκάθαρο αέρα, χτισμένο όπως είναι πάνω στο βουνό, μου φαίνονταν πιο πολύ σαν αετοφωλιές, παρά σαν κατοικίες ανθρώπων. Και θυμήθηκα τι είχε γράψει ο V. Cuerin για τον Μεσαναγρό, πως οι Τούρκοι μόνο κάμποσα χρόνια μετά την κατάληψη της Ρόδου το 1523, κατορθώσανε να ανακαλύψουν το κρυσφύγετόν του και έτσι οι Μεσαναγρενοί εγλύτωσαν σ’ όλο αυτό το διάστημα τους φόρους. Η απομάκρυσή τους όμως από τα κέντρα του πολιτισμού, δεν μου φαίνεται να επηρέασε καθόλου την ευγένεια του ψυχικού τους κόσμου. Τους εμακάριζα γιατί ζούσαν τόσον πλησίον της φύσης, σαν διάμεσα όντα μεταξύ του φυσικού και ζωικού βασιλείου και δεν τους δίνονταν η ευκαιρία να γνωρίσουν τόσες αδυναμίες και μικρότητες που δημιουργεί η ανθρώπινη ματαιοδοξία.
Κ.Ν. Κωνσταντινίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου