Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

" ΠΩΣ ΟΙ ΜΕΣΑΝΑΓΡΕΝΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΑΝ ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΙΤΑΛΩΝ-ΓΕΡΜΑΝΩΝ"


                                                        





                                                               Ιστορίες   κατοχής

Από το 1912 το νησί της Ρόδου καταλήφθηκε από τους Ιταλούς. ΄Ολο το νησί Ιταλοκρατείτο . Ακόμα και στα μικρά χωριά  όπως ο Μεσαναγρός, υπήρχε στρατιωτικό φυλάκιο ,για να επιβλέπει  και να επιβάλλει την τάξη. Αρκετές φορές η δύναμη του φυλακίου μεγάλωνε  και έτσι μεγάλωναν και οι απαιτήσεις των Ιταλών.
                                                                   
                                                                                                                                                                                  Οι κάτοικοι του Μεσαναγρού ήταν γεωργοί και κτηνοτρόφοι. ΄ Ηταν υποχρεωμένοι από τα ζώα τους και τα σιτηρά που έβγαζαν, να δίνουν  το δέκατο στους καταχτητές. Τα πράγματα άλλαξαν προς το χειρότερο ,όταν στο νησί ήρθαν και οι Γερμανοί. Αυτοί ήταν πιο σκληροί και πιο απαιτητικοί. Σε περίοδο πείνας οι απαιτήσεις τους ήταν απάνθρωπες και εξοντωτικές . Ολόκληρα κοπάδια ή και όλη τη σοδειά έπαιρναν από τους χωριανούς. Για να αντιμετωπίσουν αυτήν την κατάσταση οι χωριανοί εφεύραν διάφορους τρόπους ,για να ξεγελούν τους κατακτητές.
   Κοντά στα μεγάλα κτήματά τους που είχαν σπαρμένα με σιτάρια, έσκαβαν λάκκους και τους σκέπαζαν με κλαδιά  και εκεί μέσα έκρυβαν μέρος της σοδειάς τους ,για να μην τους την παίρνουν οι Γερμανοί και οι Ιταλοί. Το πρόβλημα ήταν πώς θα κουβαλούσαν το σιτάρι αυτό στο χωριό… Είχαν λοιπόν τα χερομύλια στο χωράφι ,άλεθαν το σιτάρι και τον έκαναν αλεύρι. Το έβαζαν  σε σακκιά και λίγο λίγο .οι γυναίκες το έφερναν στο χωριό. Φόρτωναν το γαϊδουράκι κλαδιά και στη μέση του σαμαριού έβαζαν το αλεύρι και κάθιζαν πάνω. Υπήρχε βέβαια ο κίνδυνος να γίνει έλεγχος και τότε οι συνέπειες ήταν μεγάλες.

                                                                       

                                                                                                                                                                                                  ΄Ενας άλλος τρόπος ήταν η μεταφορά σιταριού από τα αλώνια  μέσα σε βυτίνες. Οι χωριανοί αφού όλη την ημέρα αλώνιζαν και έβγαζαν σιτάρι ,το βραδάκι γέμιζαν βυτίνες με το σιτάρι και τις έφερναν στα σπίτια τους. Οι βυτίνες είναι δοχεία που έβαζαν νερό . Τις γέμιζαν  το πρωί με νερό να τις πάνε στα αλώνια και το βράδι σιτάρι.
    Τα τελευταία χρόνια της κατοχής, οι Γερμανοί έρχονταν ξαφνικά στο χωριό και υποχρέωναν τους κατοίκους  να τους δίνουν ένα μεγάλο μέρος από τα κατσίκια τους. Αλίμονο σε αυτόν  που έφερνε αντίρρηση ή προσπαθούσε να τους ξεγελάσει. Τα αντίποινα ήταν σκληρά.
                                                                
                                                                                                                               
 Αυτοί οι σκλαβωμένοι άνθρωποι που υπέστησαν τα πάνδεινα από τους Ιταλούς και τους Γερμανούς , έδειξαν όλο τους το μεγαλείο και την ανθρωπιά τους , όταν  η Ιταλία  σταμάτησε τον πόλεμο . Οι Ιταλοί που ήταν στο Μεσαναγρό ,για να αποφύγουν το θάνατο από τους Γερμανούς  ,κρύβονταν στα βουνά του Μεσαναγρού. Και τότε έγινε  το παράδοξο. Οι χθεσινοί κατακτητές ,επαίτες τώρα, ζητούσαν από τους βοσκούς του Μεσαναγρού λίγο ψωμί ,τυρί ,γάλα και προστασία. Και  οι Μεσαναγρενοί τους  βοήθησαν απλόχερα. Όταν η Θεία μου  μού  διηγιόταν  αυτή την ιστορία ,δεν μπορούσα να καταλάβω πώς γινόταν αυτό. Ο καταπιεσμένος να συγχωρεί  και να βοηθά το δυνάστη του. Εγώ Θεία δε θα το έκανα ,θυμάμαι να της έλεγα. Και αυτή ήρεμα  ,πειστική μου έλεγε. Όταν μπροστά σου έχεις άνθρωπο αδύναμο και απροστάτευτο ,όλα τα ξεχνάς.
                                                                                                                                                                                                                               
                                                                                              
 Εκατοντάδες τέτοιες ιστορίες μου διηγούνται οι γεροντότεροι. Ιστορίες απίστευτες , πραγματικές ,βγαλμένες από την ίδια τη ζωή, που με συνεπαίρνουν. Με κάνουν να νιώθω περήφανος για το χωριό μου ,για τους ανθρώπους του και με κάνουν να το αγαπώ περισσότερο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου