ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ,ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΣΥΓΚΡΙΣΗ......ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ....

 

                                                                         

ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

         Κάθε πρωί στις 8 και το απόγευμα στις 2.30 , χτυπούσε η καμπάνα του σχολείου. Χτυπούσε 3 φορές όσες και οι συλλαβές της λέξης σχολείο. Βάζαμε την πάνινη τσάντα στον ώμο και τρέχαμε για το σχολείο. Τότε είχαμε πρωί και απόγευμα. Κάθε Τετάρτη απόγευμα, γινόταν ο καθιερωμένος περίπατος. Στις μικρές τάξεις είχαμε μια δασκάλα και στις μεγαλύτερες το δάσκαλο. ΄ Ομορφα χρόνια αλλά και σκληρά. Βιβλία δεν είχαμε , τα αγοράζαμε βλέπετε και έπρεπε να έχουμε τα αυτιά μας ανοιχτά ,για να ακούμε το δάσκαλο και να μαθαίνουμε τα προφορικά εκείνη τη στιγμή. Αλίμονο σε αυτόν που δεν ήξερε μάθημα. Κάποια παιδιά που είχαν βιβλία ,μας καλούσαν σπίτια τους ,για να διαβάσουμε παρέες παρέες. Μαζευόμοσταν λοιπόν σε κάποιο σπίτι , καθισμένοι στο σοφά, στη μέση η λάμπα πετρελαίου ,τα βιβλία ,τα τετράδια πάνω στο σοφρά και προσπαθούσαμε να μάθουμε το μάθημα. Διάβαζε ένας και οι άλλοι άκουγαν . Φαντάζεστε τι γινόταν.

             Στο σχολείο έπρεπε να είμαστε προσεκτικοί και να μην κάνουμε αταξίες . Μαθαίναμε να είμαστε ευγενικοί, πρόθυμοι, τακτικοί και υπάκουοι. Οι τιμωρίες και η νηστεία έδιναν και έπαιρναν. Παρ΄όλα αυτά υπήρχαν και οι ατίθασοι , που πολλές φορές εξ αιτίας τους ,την πληρώναμε όλοι. Λίγο πολύ όλοι κάτι κάναμε. Τις Κυριακές ο εκκλησιασμός ήταν υποχρεωτικός . Ο Δάσκαλος όριζε ποιος θα πει το Πιστεύω, τον Απόστολο και το Πάτερ ημών. Τα ξέραμε απόξω και ανακατωτά. Κανένας δεν απουσίαζε. Τη Δευτέρα πρωί όσοι έλειπαν ή ήταν άτακτοι ,έβγαιναν στη σέντρα. . Σε ποιον να διαμαρτυρηθείς. Στους γονείς σου.. Κάτι έκανες και σε τιμώρησε ο δάσκαλος και έπαιρνες και άλλη τιμωρία.

         Γράφαμε με μελάνι, με τον κοντυλοφόρο. Είχαμε το μελανοδοχείο , το στυπόχαρτο και προσπαθούσαμε να γράφουμε όμορφα και καθαρά. Κάποια μέρα ένα παιδάκι έφερε στο σχολείο ένα κόκκινο στυλό, που του τον έστειλε ο θείος του από την Αυστραλία. Μείναμε να κοιτάζουμε πως γράφει τούτος. Δε βουτούσε μελάνι . Τα είχε όλα. Τον παρακαλούσαμε να μας δώσει να γράψουμε και εμείς ,αλλά αυτός έδινε μόνο στους κολλητούς του. Είπαμε μόλις τον αφήσει στη τσάντα ,να του τον κλέψουμε. Μέχρι εκεί ξεπέσαμε.. Πονηρός αυτός τον κρατούσε πάντα στα χέρια του ή στις τσέπες του. Όπως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν ,έτσι έγινε και με τo στυλό. Μια μέρα εκεί που έγραφε μέσα στην τάξη ο στυλός τελείωσε . Δεν έγραφε. Το τι κλάμα έριξε ,δε λέγεται . Το τι χαρά νιώσαμε οι άλλοι δε περιγράφεται. Παιδικές κακίες βλέπετε.