" Η βρύση του Κάμπου"Ο Κάμπος βρίσκεται ανάμεσα στα χωριά Κατταβιά και Απολακκιά. Είναι η μόνη περιοχή που το χωριό φτάνει στη θάλασσα. Είναι η πιο εύφορη περιοχή του χωριού και σήμερα ποτίζεται από το φράγμα της Απολακκιάς.
Παλιά δεν υπήρχε δρόμος για να πηγαίνουν αυτοκίνητα. ΄Επρεπε να πάει κανείς μέσω της Κατταβιάς ή με τα ζώα . Με τα ζώα ήθελες δύο ώρες να πας και δύο να γυρίσεις . Η μισή μέρα έφευγε στο δρόμο, όπως έλεγαν οι παλιοί. Όταν έσπερναν τα χωράφια με τα ζώα το χειμώνα , έτρωγαν αρκετές μέρες για το πήγαινε έλα. Μάλιστα έφτιαξαν και ένα στάβλο ,που σήμερα είναι μισογκρεμισμένος για να μένουν εκεί και να κερδίζουν χρόνο. Κάποτε αποφάσισαν να φτιάξουν ένα δρόμο από την ΄Εριντο προς τον Κάμπο, για να συντομεύσουν οι αποστάσεις. Μηχανήματα δεν υπήρχαν και ο δρόμος θα γινόταν με τα χέρια.
Αξέχαστες μέρες . ΄Εβλεπες όλο το χωριό να πηγαίνει με τα ζώα ,να δουλεύει και να βοηθά όπως μπορούσε. Ο θείος Αργύρης ήταν ο κάπος. ΄Ηταν αυτός που χάρασσε το δρόμο και επέβλεπε να δουλεύουν όλοι . Ακόμα και εμείς οι μικροί δουλεύαμε .Οι άντρες κρατούσαν τη τσάπα και τον κασμά ,οι γυναίκες φτιάριζαν και μεις οι μικροί κρατούσαμε το καρότσι ,για να μεταφέρουμε τα χώματα. Θυμάμαι ήταν καλοκαίρι και μετά το σχολείο όλοι δουλεύαμε. Από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Ο συναγωνισμός ήταν μεγάλος. Ο κάπος γνώστης της ψυχολογίας, μας χώριζε σε ομάδες ,μας έδινε από ένα κομμάτι και μεις προσπαθούσαμε να τελειώσουμε πρώτοι. Ο δρόμος μεγάλωνε ,απλωνόταν και μεις χαρούμενοι δουλεύαμε ακατάπαυστα. Το τι χαρά ένιωσα όταν μας πλήρωσαν για πρώτη φορά ,δεν μπορώ να σας την περιγράψω. Λες και ήμασταν οι πιο πλούσιοι του κόσμου.
Κάποτε ο δρόμος τελείωσε, τα πρώτα αυτοκίνητα πέρασαν, οι αποστάσεις μίκραναν και ο δρόμος στέκει ,για να μας θυμίζει ότι όπου υπάρχει θέλω ,υπάρχει και μπορώ.
Παλιά δεν υπήρχε δρόμος για να πηγαίνουν αυτοκίνητα. ΄Επρεπε να πάει κανείς μέσω της Κατταβιάς ή με τα ζώα . Με τα ζώα ήθελες δύο ώρες να πας και δύο να γυρίσεις . Η μισή μέρα έφευγε στο δρόμο, όπως έλεγαν οι παλιοί. Όταν έσπερναν τα χωράφια με τα ζώα το χειμώνα , έτρωγαν αρκετές μέρες για το πήγαινε έλα. Μάλιστα έφτιαξαν και ένα στάβλο ,που σήμερα είναι μισογκρεμισμένος για να μένουν εκεί και να κερδίζουν χρόνο. Κάποτε αποφάσισαν να φτιάξουν ένα δρόμο από την ΄Εριντο προς τον Κάμπο, για να συντομεύσουν οι αποστάσεις. Μηχανήματα δεν υπήρχαν και ο δρόμος θα γινόταν με τα χέρια.
Αξέχαστες μέρες . ΄Εβλεπες όλο το χωριό να πηγαίνει με τα ζώα ,να δουλεύει και να βοηθά όπως μπορούσε. Ο θείος Αργύρης ήταν ο κάπος. ΄Ηταν αυτός που χάρασσε το δρόμο και επέβλεπε να δουλεύουν όλοι . Ακόμα και εμείς οι μικροί δουλεύαμε .Οι άντρες κρατούσαν τη τσάπα και τον κασμά ,οι γυναίκες φτιάριζαν και μεις οι μικροί κρατούσαμε το καρότσι ,για να μεταφέρουμε τα χώματα. Θυμάμαι ήταν καλοκαίρι και μετά το σχολείο όλοι δουλεύαμε. Από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Ο συναγωνισμός ήταν μεγάλος. Ο κάπος γνώστης της ψυχολογίας, μας χώριζε σε ομάδες ,μας έδινε από ένα κομμάτι και μεις προσπαθούσαμε να τελειώσουμε πρώτοι. Ο δρόμος μεγάλωνε ,απλωνόταν και μεις χαρούμενοι δουλεύαμε ακατάπαυστα. Το τι χαρά ένιωσα όταν μας πλήρωσαν για πρώτη φορά ,δεν μπορώ να σας την περιγράψω. Λες και ήμασταν οι πιο πλούσιοι του κόσμου.
Κάποτε ο δρόμος τελείωσε, τα πρώτα αυτοκίνητα πέρασαν, οι αποστάσεις μίκραναν και ο δρόμος στέκει ,για να μας θυμίζει ότι όπου υπάρχει θέλω ,υπάρχει και μπορώ.
