" Η Λέσχη στις δόξες της"
" Η σκεπή φτιάχνεται"
" Ο εξώστης που έγινε με δαπάνες του Γεωργίου Στυλιανού"
" Οι εργασίες προχωρούν"
΄Εχει και το χωριό τη Λέσχη του . Μη φανταστείτε κάποια Λέσχη με τη σημασία που έχει εδώ στην πόλη. Είναι ένα κτήριο ,που η ιστορία του διαχρονικά συμβαδίζει με την ιστορία του χωριού. Βρίσκεται στην είσοδο του χωριού και λόγω της θέσης του είναι το πιο κεντρικό σημείο του.
Στα παλιά χρόνια, η Λέσχη ήταν ένα κτήριο, που ο αγροφύλακας του χωριού έβαζε τα ζώα που έπιανε να κάνουν ζημιές. ΄Ηταν το « Τοκάτι». Η φυλακή για τα ζώα. Παλιά οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού ήταν κτηνοτρόφοι και γεωργοί. Πολλές φορές από κάποιο κτηνοτρόφο ξέφευγαν ζώα , έμπαιναν στα σπαρμένα χωράφια και έκαναν ζημιές. Ο αγροφύλακας που φύλαγε τους αγρούς , τα συνελάμβανε και τα έβαζε στο « Τοκάτι» . Ο κτηνοτρόφος για να πάρει πίσω τα ζώα του έπρεπε να πληρώσει τη ζημιά στον αδικημένο ή διαφορετικά πήγαιναν στα δικαστήρια.
Το 1955 έγινε ο έξώστης ,δαπάνες του Γεωργίου Στυλιανού ,Μεσαναγρενού που διέμενε στην Αυστραλία. Αργότερα το κτήριο έγινε Αναγνωστήριο. Ένα είδος Βιβλιοθήκης για τους νέους του χωριού. ΄Εγινε δηλαδή η Λέσχη για Αναγνώστες. Λόγω όμως της θέσης του, υπήρχε διαμάχη για τη χρήση του. Κάποιοι άλλοι ήθελαν να είναι καφενείο και τελικά αυτό επικράτησε. Από τότε και μέχρι σήμερα η Λέσχη είναι καφενείο, αλλά το όνομα παρέμεινε . Είναι αυτό που ξαφνιάζει τους ξένους , όταν ακούνε πάμε στη Λέσχη . Τη φαντάζονται πραγματικά Λέσχη.
Σήμερα η Λέσχη γέρασε και αυτή . Ο χρόνος που δε χαρίζεται ούτε στους ανθρώπους ούτε στα κτήρια ,έδειξε τα σημάδια του και στη Λέσχη. Η οροφή δεν άντεξε και έπρεπε να φτιαχτεί. Το κτήριο που ανήκει στην εκκλησία άρχισε να επιδιορθώνεται και γι αυτό έκλεισε. Οι καφενόβιοι αναζήτησαν αλλού προσωρινά στέγη. Βολεύονται στις δύο αίθουσες που υπάρχουν για νέους και γυναίκες.
Το κτήριο ανανεωμένο σε λίγες μέρες θα συνεχίσει να λειτουργεί και θα συνεχίσει να γράφει την ιστορία του. Βλέπετε δεν μπορεί να υπάρχει Μεσαναγρός χωρίς τη Λέσχη του.
Στα παλιά χρόνια, η Λέσχη ήταν ένα κτήριο, που ο αγροφύλακας του χωριού έβαζε τα ζώα που έπιανε να κάνουν ζημιές. ΄Ηταν το « Τοκάτι». Η φυλακή για τα ζώα. Παλιά οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού ήταν κτηνοτρόφοι και γεωργοί. Πολλές φορές από κάποιο κτηνοτρόφο ξέφευγαν ζώα , έμπαιναν στα σπαρμένα χωράφια και έκαναν ζημιές. Ο αγροφύλακας που φύλαγε τους αγρούς , τα συνελάμβανε και τα έβαζε στο « Τοκάτι» . Ο κτηνοτρόφος για να πάρει πίσω τα ζώα του έπρεπε να πληρώσει τη ζημιά στον αδικημένο ή διαφορετικά πήγαιναν στα δικαστήρια.
Το 1955 έγινε ο έξώστης ,δαπάνες του Γεωργίου Στυλιανού ,Μεσαναγρενού που διέμενε στην Αυστραλία. Αργότερα το κτήριο έγινε Αναγνωστήριο. Ένα είδος Βιβλιοθήκης για τους νέους του χωριού. ΄Εγινε δηλαδή η Λέσχη για Αναγνώστες. Λόγω όμως της θέσης του, υπήρχε διαμάχη για τη χρήση του. Κάποιοι άλλοι ήθελαν να είναι καφενείο και τελικά αυτό επικράτησε. Από τότε και μέχρι σήμερα η Λέσχη είναι καφενείο, αλλά το όνομα παρέμεινε . Είναι αυτό που ξαφνιάζει τους ξένους , όταν ακούνε πάμε στη Λέσχη . Τη φαντάζονται πραγματικά Λέσχη.
Σήμερα η Λέσχη γέρασε και αυτή . Ο χρόνος που δε χαρίζεται ούτε στους ανθρώπους ούτε στα κτήρια ,έδειξε τα σημάδια του και στη Λέσχη. Η οροφή δεν άντεξε και έπρεπε να φτιαχτεί. Το κτήριο που ανήκει στην εκκλησία άρχισε να επιδιορθώνεται και γι αυτό έκλεισε. Οι καφενόβιοι αναζήτησαν αλλού προσωρινά στέγη. Βολεύονται στις δύο αίθουσες που υπάρχουν για νέους και γυναίκες.
Το κτήριο ανανεωμένο σε λίγες μέρες θα συνεχίσει να λειτουργεί και θα συνεχίσει να γράφει την ιστορία του. Βλέπετε δεν μπορεί να υπάρχει Μεσαναγρός χωρίς τη Λέσχη του.
