" ΟΙ κήποι όπως ειναι σήμερα"
" Εγκατάλειψη..."
" Τα δέντρα παντού"
" Σήμερα μόνο τα πρόβατα δίνουν ζωή"Οι Αυτολές είναι μια περιοχή έξω από το χωριό ,που υπήρχαν κηπούλια, κήποι. Υπήρχε αρκετό νερό και έτσι όσοι είχαν κήπους ,φύτευαν φυτολοϊκά. Τα κηπούλια ήταν τέσσερα. Υπήρχε ακόμα ένα κτήμα ,αλλά δεν είχε νερό.
Η τοποθεσία ήταν πανέμορφη και την έκαναν ακόμα πιο όμορφη τα δέντρα, λεμονιές ,πορτοκαλιές ,συκιές ,φραγκοσυκιές και καρυδιές. Το νερό της περιοχής ήταν επιφανειακό ,έβγαινε από πηγές και κατέληγε σε χαβούζες, στέρνες. Και τι δεν φύτευαν εκεί οι χωριανοί. Κάθε λογής φυτολοϊκό. Αγγουριές, καλοκυθιές ,φασολιές, χόρτα ,ντοματιές , βαζανιές . Κάθε κηπούλι συναγωνιζόταν το άλλο στην παραγωγή αλλά και στην ομορφιά.
Το νερό τρεχούμενο ,δροσερό ,χωνευτικό ,έβγαινε από το Πήμαχο ,την πιο δροσερή περιοχή του χωριού. Η πιο όμορφη εποχή για τα κηπούλια ήταν το καλοκαίρι. Και τι δεν έβρισκες εκεί. Τα κηπευτικά αγνά ,νόστιμα και εύγεστα. Ακόμα και σήμερα νοσταλγώ τη μυρωδιά τους και τη γεύση τους, σε σχέση με τα σημερινά άνοστα και άγευστα. Εκείνα τα φραγκόσυκα, τα σύκα και τα καρύδια ήταν ξακουστά. Θυμάμαι ,έπρεπε να πάμε ή πρωί πρωί ή βράδυ βράδυ για να ποτίσουμε. Μέσα στο μεσημέρι δεν κάνει . Θα τα κάψεις τα φυτολοϊκά...Συμβουλές που είχαν την αξία τους και μέχρι σήμερα τις τηρώ.
Για μας τα παιδιά τότε, η περιοχή αυτή ήταν συνδεδεμένη και με το μπάνιο. Θάλασσα το χωριό δεν είχε και οι μικροί βουτούσαμε στις χαβούζες και στις στέρνες, για να δροσιστούμε . Πόσες φορές δεν κολυμπήσαμε ανάμεσα σε βατράχους ,νερόφιδα και χελώνες. Μπροστά στη χαρά της βουτιάς ,ποιος τα υπολόγιζε όλα αυτά.
Τελευταία επισκέφθηκα την περιοχή και η ψυχή μου μαύρισε. Εγκατάλειψη ,ερημιά. Τα δέντρα ξεράθηκαν ,οι χαβούζες δεν έχουν νερό και μόνο κάποια σημάδια της εποχής εκείνης ,φανερώνουν ότι κάποτε η περιοχή ήταν στις δόξες τους. Φεύγοντας , σαν να άκουσα τις φωνές των παλιών να οδύρονται για την ερημιά και την εγκατάλειψη .
Η τοποθεσία ήταν πανέμορφη και την έκαναν ακόμα πιο όμορφη τα δέντρα, λεμονιές ,πορτοκαλιές ,συκιές ,φραγκοσυκιές και καρυδιές. Το νερό της περιοχής ήταν επιφανειακό ,έβγαινε από πηγές και κατέληγε σε χαβούζες, στέρνες. Και τι δεν φύτευαν εκεί οι χωριανοί. Κάθε λογής φυτολοϊκό. Αγγουριές, καλοκυθιές ,φασολιές, χόρτα ,ντοματιές , βαζανιές . Κάθε κηπούλι συναγωνιζόταν το άλλο στην παραγωγή αλλά και στην ομορφιά.
Το νερό τρεχούμενο ,δροσερό ,χωνευτικό ,έβγαινε από το Πήμαχο ,την πιο δροσερή περιοχή του χωριού. Η πιο όμορφη εποχή για τα κηπούλια ήταν το καλοκαίρι. Και τι δεν έβρισκες εκεί. Τα κηπευτικά αγνά ,νόστιμα και εύγεστα. Ακόμα και σήμερα νοσταλγώ τη μυρωδιά τους και τη γεύση τους, σε σχέση με τα σημερινά άνοστα και άγευστα. Εκείνα τα φραγκόσυκα, τα σύκα και τα καρύδια ήταν ξακουστά. Θυμάμαι ,έπρεπε να πάμε ή πρωί πρωί ή βράδυ βράδυ για να ποτίσουμε. Μέσα στο μεσημέρι δεν κάνει . Θα τα κάψεις τα φυτολοϊκά...Συμβουλές που είχαν την αξία τους και μέχρι σήμερα τις τηρώ.
Για μας τα παιδιά τότε, η περιοχή αυτή ήταν συνδεδεμένη και με το μπάνιο. Θάλασσα το χωριό δεν είχε και οι μικροί βουτούσαμε στις χαβούζες και στις στέρνες, για να δροσιστούμε . Πόσες φορές δεν κολυμπήσαμε ανάμεσα σε βατράχους ,νερόφιδα και χελώνες. Μπροστά στη χαρά της βουτιάς ,ποιος τα υπολόγιζε όλα αυτά.
Τελευταία επισκέφθηκα την περιοχή και η ψυχή μου μαύρισε. Εγκατάλειψη ,ερημιά. Τα δέντρα ξεράθηκαν ,οι χαβούζες δεν έχουν νερό και μόνο κάποια σημάδια της εποχής εκείνης ,φανερώνουν ότι κάποτε η περιοχή ήταν στις δόξες τους. Φεύγοντας , σαν να άκουσα τις φωνές των παλιών να οδύρονται για την ερημιά και την εγκατάλειψη .
