Ο εκκλησιασμός πριν μερικά χρόνια ήταν υποχρεωτικός για τα παιδιά του Σχολείου. Κάθε Κυριακή συνοδευόμενα από τους δασκάλους πηγαίναμε στην εκκλησία. Μαζευόμασταν στην αυλή του Σχολείου , όπου οι δάσκαλοι έπαιρναν απουσίες και με γραμμή πηγαίναμε. Από την προηγούμενη μέρα ορίζονταν τα παιδιά που θα έλεγαν τον Απόστολο ,το Πιστεύω και το Πάτερ ημών…
Στην εκκλησία παίρναμε τη θέση μας και καθόμασταν αρκετή ώρα όρθιοι και φρόνιμα. ΄Αχνα δεν ακουόταν . Μικροί ,μεγάλοι παρακολουθούσαμε τη Θεία Λειτουργία και σιγοψάλλαμε μαζί με τον παπά και τους ψάλτες. Ξέραμε τα πάντα απέξω. Βιβλία δεν είχαμε ,αλλά θέλεις ο φόβος ,θέλεις ότι όλοι τα μάθαιναν ,μας έκαναν ξεφτέρια. Πόσες φορές από το φόβο ή το άγχος κάποια παιδιά τα έχαναν και εκεί που έλεγαν το Πιστεύω, ξεχνούσαν τη συνέχεια και σταματούσαν. Ο δάσκαλος βοηθούσε να συνεχίσουν ,αλλά αυτό είχε και τις συνέπειές του.
Η Δευτέρα πρωί στο σχολείο ,ήταν ημέρα ελέγχου. Οι δάσκαλοι φώναζαν το ονόματα των παιδιών που δεν ήρθαν στην εκκλησία και αλίμονο σε αυτά που δεν είχαν δικαιολογία. Η τιμωρία ήταν αναπόφευκτη. Ελέγχονταν ακόμη και αυτοί που δεν ήταν φρόνιμοι . Οι τιμωρίες ήταν διάφορες. « Η Αγία ράβδος» ,όπως έλεγαν και η νηστεία, το κλείσιμο στο σχολείο από τις 12 μέχρι τις 3 το απόγευμα.
Όλα αυτά περνούν σαν κινηματογραφική ταινία από το μυαλό μου. Τα αναπολώ ,τα κρίνω , τα συγκρίνω και δεν έχω μέσα μου ίχνος κακίας ,γιατί και εγώ σαν παιδί τιμωρήθηκα. Πιστεύω ότι για την εποχή τα μέτρα αυτά ήταν συνηθισμένα. Βέβαια « η Αγία ράβδος» ,πήγαινε πολύ. Η γενιά μας ζώντας έτσι , ακόμη και σήμερα είναι πιο πειθαρχημένη , εκκλησιάζεται πιο πολύ από τους νέους και κρατά αρκετά ήθη και έθιμα.
Σήμερα όλα αυτά αποτελούν παρελθόν . Τα σχολεία εκκλησιάζονται σπάνια ,οι γονείς κουρασμένοι δεν οδηγούν τα παιδιά τους στην εκκλησία κάθε Κυριακή και τα παιδιά δεν γνωρίζουν αρκετά για τη Θεία Λειτουργία .
Πότε ήταν καλύτερα δεν ξέρει κανείς. Τότε ή σήμερα. Η ιστορία θα δείξει.
Στην εκκλησία παίρναμε τη θέση μας και καθόμασταν αρκετή ώρα όρθιοι και φρόνιμα. ΄Αχνα δεν ακουόταν . Μικροί ,μεγάλοι παρακολουθούσαμε τη Θεία Λειτουργία και σιγοψάλλαμε μαζί με τον παπά και τους ψάλτες. Ξέραμε τα πάντα απέξω. Βιβλία δεν είχαμε ,αλλά θέλεις ο φόβος ,θέλεις ότι όλοι τα μάθαιναν ,μας έκαναν ξεφτέρια. Πόσες φορές από το φόβο ή το άγχος κάποια παιδιά τα έχαναν και εκεί που έλεγαν το Πιστεύω, ξεχνούσαν τη συνέχεια και σταματούσαν. Ο δάσκαλος βοηθούσε να συνεχίσουν ,αλλά αυτό είχε και τις συνέπειές του.
Η Δευτέρα πρωί στο σχολείο ,ήταν ημέρα ελέγχου. Οι δάσκαλοι φώναζαν το ονόματα των παιδιών που δεν ήρθαν στην εκκλησία και αλίμονο σε αυτά που δεν είχαν δικαιολογία. Η τιμωρία ήταν αναπόφευκτη. Ελέγχονταν ακόμη και αυτοί που δεν ήταν φρόνιμοι . Οι τιμωρίες ήταν διάφορες. « Η Αγία ράβδος» ,όπως έλεγαν και η νηστεία, το κλείσιμο στο σχολείο από τις 12 μέχρι τις 3 το απόγευμα.
Όλα αυτά περνούν σαν κινηματογραφική ταινία από το μυαλό μου. Τα αναπολώ ,τα κρίνω , τα συγκρίνω και δεν έχω μέσα μου ίχνος κακίας ,γιατί και εγώ σαν παιδί τιμωρήθηκα. Πιστεύω ότι για την εποχή τα μέτρα αυτά ήταν συνηθισμένα. Βέβαια « η Αγία ράβδος» ,πήγαινε πολύ. Η γενιά μας ζώντας έτσι , ακόμη και σήμερα είναι πιο πειθαρχημένη , εκκλησιάζεται πιο πολύ από τους νέους και κρατά αρκετά ήθη και έθιμα.
Σήμερα όλα αυτά αποτελούν παρελθόν . Τα σχολεία εκκλησιάζονται σπάνια ,οι γονείς κουρασμένοι δεν οδηγούν τα παιδιά τους στην εκκλησία κάθε Κυριακή και τα παιδιά δεν γνωρίζουν αρκετά για τη Θεία Λειτουργία .
Πότε ήταν καλύτερα δεν ξέρει κανείς. Τότε ή σήμερα. Η ιστορία θα δείξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου