"ΟΙ ΚΥΝΗΓΟΙ ΤΟΥ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟΥ"

                                                                     

                                                Οι  κυνηγοί του Μεσαναγρού

Το χωριό  είναι ορεινό ,με πολλά βουνά  , έχει όμως και αρκετές πεδιάδες. Η περιοχή έχει πολλά ελάφια, λαγούς ,πέρδικες ,περαστικές μπεκάτσες και αρκετά είδη πουλιών. Την εποχή εκείνη τα άγρια ζώα συνέβαλλαν στη διατροφή των  χωρικών. Σε άλλη  καταγραφή μας , γράψαμε με ποια μέσα οι άνθρωποι της εποχής εκείνης ,έπιαναν τα άγρια ζώα.

   Από τη στιγμή που κυκλοφόρησαν τα ντουφέκια ,τα πράγματα άλλαξαν και υποχρεωτικά ακολούθησαν την εξέλιξη. Οι πρώτες ντουφεκιές  έσπασαν τη γαλήνη της περιοχής και δημιούργησαν νέα δεδομένα. Αρκετοί κάτοικοι αγόρασαν όπλα ,πήραν σκυλιά ,πολεμοφόδια , βούρια και όταν  « άνοιξε το κυνήγι» επιδόθηκαν στο σπορ.

        Και όπως λέει ο λαός , οι μεγαλύτεροι  « ψεύτες» είναι οι κυνηγοί και οι ψαράδες». Πάντα μεγαλοποιούν τα γεγονότα και πάντα  έχουν επιτυχίες. Αλλά κακά τα ψέματα « του κυνηγού και του ψαρά το πιάτο 5 φορές είναι αδειανό και μια φορά γεμάτο» 

   Πρωί πρωί ,λοιπόν ,έβαζαν τη στολή ,ζωνόντουσαν τις σφαίρες ,έριχναν τη βούρια στην πλάτη και ξεκινούσαν. ΄Αλλοι κοιμόντουσαν έξω ,για να προλάβουν. Όσοι είχαν καλά κυνηγετικά σκυλιά  ,αλλά ήξεραν και να « κανεύουν» ,σημαδεύουν καλά , πάντα κάτι πετύχαιναν . Υπήρχε ανταγωνισμός και το βράδυ στα καφενεία του χωριού, γινόταν ο απολογισμός. Τόσες πέρδικες ,λαγούς ,έφερε ό ένας  και πόσες ο άλλος. Γινόντουσαν και πειράγματα ,όπως γίνεται πάντα στα μικρά χωριά .Κάποιοι δεν τολμούσαν να πάνε στα καφενεία ,για να αποφύγουν την καζούρα.

  Μικροί εμείς ,παρακολουθούσαμε τα λεγόμενα και τις σχετικές ιστορίες ,που ήταν γαργαλιστικές και διασκεδαστικές

  Κάποτε ένας κυνηγός ,που δεν είχε σκυλί, πήγε για κυνήγι . ΄Εριχνε  πέτρες στα κλαδιά για να βγάλει πέρδικες ή λαγούς . Ξαφνικά πίσω από μια αγριοκερασιά  ,τα κλαδιά κουνιόντουσαν  και νομίζοντας ότι είναι κάποιο θήραμα , πυροβόλησε. ΄Ετρεξε  γρήγορα για να δει τι σκότωσε και όταν έφτασε , αλίμονο ….το θήραμα ήταν ένας  γάιδαρος. Είδε και έπαθε να ξεμπλέξει και ο γάιδαρος  πληρώθηκε ,χρυσός.

        Κάποιοι άλλοι κυνηγοί ανήκαν στην κατηγορία του κιουμέ . Ο κιουμές είναι η ενέδρα και εθεωρείτο υποτιμητικό να κυνηγά κανείς έτσι. Συνήθως ,έστηναν καρτέρι στα νερά ,που πηγαίνουν οι πέρδικες και οι λαγοί να πιουν το νεράκι του Θεού. Εντόπιζαν το μέρος, πήγαιναν από βραδύς , έφτιαχναν τον κιουμέ , κόβοντας κλαδιά και τοποθετώντας τα  με τέτοιο τρόπο ,για να μην φαίνονται. Ερχόντουσαν τα ζώα να πιουν και πυροβολούσαν από μικρή απόσταση και συνήθως σκότωναν περισσότερα ζώα , από ότι οι άλλοι.  ΄Επρεπε να ξέρουν την ώρα που θα έρθουν τα ζώα ή περίμεναν  αρκετές ώρες και η υπομονή πρέπει να ήταν μεγάλη.

      Κάποτε δυο φίλοι έστησαν τον κιουμέ , ο ένας  μόνο είχε όπλο και ο άλλος ήταν βοηθός . Πήραν διαφορετικές θέσεις και περίμεναν τις πέρδικες .Μεσημέρι ,μεγάλη ζέστη  και οι πέρδικες ήρθαν . Κακάριζαν κιόλας , σαν να τους έλεγαν ερχόμαστε. Αυτός  που δεν είχε το όπλο περίμενε να ακούσει το μπαμ ,αλλά πού….Οι πέρδικες ήρθαν ,ήπιαν το νεράκι και έφυγαν . Σηκώθηκε ο άοπλος και πήγε να δει τι έγινε. Βρήκε τον κυνηγό ξαπλωμένο , να κοιμάται…..

  ΄Όταν βράδιαζε  στα καφενεία όλοι περίμεναν να περάσουν οι κυνηγοί, για να δουν τι έκανε ο καθένας και να αρχίσουν τα πειράγματα. Αυτός που απέτυχε ,πολλές φορές δεν περνούσε από τα καφενεία ,αλλά από άλλους δρόμους, σαν κυνηγημένος. Οι έχοντες επιτύχει, κρεμούσαν τις πέρδικες στη ζώνη, για να φαίνονται ,κάθιζαν στο καφενείο να πιουν καφέ , να διηγηθούν τα κατορθώματά τους και να τσιγκλίσουν τους άλλους.