"ΟΙ ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ"

 

                                                                         

Σαν αύριο πολλά χρόνια πίσω, ήταν η τελευταία μέρα της σχολικής χρονιάς. ΄Ηταν η μέρα που όλο το χωριό θα παρακολουθούσε τις γυμναστικές επιδείξεις και τους αγώνες .  Μέρες πριν όλα και όλοι ήμαστε σε ετοιμότητα. Ακόμα και τους γονείς μας παροτρύναμε να έρθουν για να πάρουν μέρος. Πατέρα να έρθεις ,γιατί οι άλλοι θα φέρουν τους « δυνατούς τους» ,για να μας νικήσουν .΄Ολο το χωριό βρισκόταν επί ποδός πολέμου. Χαρά σε όποια ομάδα κέρδιζε. Κάναμε και μόνοι μας προπονήσεις κατά ομάδες, για να βγούμε πρώτοι. Πώς την περιμέναμε αυτήν την ημέρα δε λέγεται. Το τελευταίο αγώνισμα « ο πότσος» ,ήταν το πιο εντυπωσιακό και  το πιο δύσκολο. ΄Επαιρναν μέρος και οι μεγάλοι. Ο δάσκαλος μας χώριζε σε δυο ομάδες  . Υπήρχε ένα σχοινί  ,στη μέση του έβαζε το πόδι ο δάσκαλος  και οι ομάδες το τραβούσαν αντίθετα  .΄Οποια ομάδα παράσερνε την άλλη ,κέρδιζε. Ο αγώνας είχε άγρια ομορφιά ,γιατί συμμετείχαν και οι γονείς. Κάθε γονιός πήγαινε με την ομάδα του παιδιού του  ,άνδρες και γυναίκες.  Και ξέρετε ,όπου ανακατεύονται οι μεγάλοι υπάρχουν και παρεξηγήσεις. Δεν πιάσαμε καλά, ξεκινήσατε πιο γρήγορα και ένα σωρό δικαιολογίες  προέβαλλαν  οι χαμένοι.

          Ο αγώνας άρχιζε. Ο δάσκαλος σφύριζε, οι ομάδες έπαιρναν  θέσεις  και όλοι περίμεναν το σύνθημα. Ο δάσκαλος στη μέση του σχοινιού ,βάζοντας το πόδι του πάνω ,σφύριζε και φώναζε έτοιμοι. Τότε άρχιζε ο αγώνας .Το τι τραβούσαμε εμείς οι μικροί δε λέγεται. Μας έσπρωχναν, μας ποδοπατούσαν και η χειρότερη στιγμή  ήταν όταν η πιο αδύνατη ομάδα κουρασμένη ,άφηνε το σχοινί . Απότομα  οι νικητές  έπεφταν φαρδιοί πλατιοί ,αφού δεν υπήρχε αντίσταση. Σε έναν τέτοιο αγώνα και ενώ ο δάσκαλος είχε το πόδι πάνω στο σχοινί  και πριν δώσει το σύνθημα ,η μια ομάδα τράβηξε απότομα  και ο δάσκαλος βρέθηκε κάτω .Θυμάμαι ότι ο αγώνας διακόπηκε ,γιατί ο διαιτητής δεν μπορούσε να συνεχίσει. ΄Ισως ήταν ο πρώτος αθλητικός αγώνας που είχε άδοξο τέλος…