Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

" Σχολείο και εκκλησία "

" Η εκκλησία του Ταξιάρχη"
" Το Δημοτικό Σχολείο Μεσαναγρού"

Θυμάμαι από μικρός πως αυτά τα δύο πάντα πήγαιναν μαζί. Ο δάσκαλος και ο παπάς ήταν στο χωριό οι πιο χρήσιμοι άνθρωποι. Ο δάσκαλος και που δεν έπαιρνε μέρος ,όπως και ο παπάς. Ομιλίες ,προικοσύμφωνα, ανάγνωση γραμμάτων ,καλεσμένοι παντού . Υπήρχε ένας κώδικας που πάντα το ένα συμπλήρωνε το άλλο.
Σχολείο το πρωί και απόγευμα , εκκλησία το βράδυ. ΄Επρεπε μόλις χτυπούσε η καμπάνα όλα τα παιδιά να πάμε στον εσπερινό και κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Κάθε βδομάδα με τη σειρά κάθε παιδί κάτι θα έλεγε. Το «Πιστεύω», το «Πάτερ ημών»,τον «Απόστολο» και πολλά άλλα. ¨Ολα τα παιδιά του Σχολείου τα μαθαίναμε απέξω και ανακατωτά. ΄Αλλοι πήγαιναν και βοηθούσαν τον παπά στο Ιερό και έφερναν κάρβουνα από τα σπίτια μέσα στη « τσούκα». Βλέπετε δεν υπήρχαν τα καρβουνάκια που υπάρχουν σήμερα. ΄Οσοι λοιπόν ήταν στο Ιερό ,μόλις χτυπούσε η καμπάνα για τον εσπερινό ,΄επαιρναν τη τσούκα για να φέρουν κάρβουνα.
Η Κυριακή ήταν ξεχωριστή μέρα. Σηκωνόμαστε πρωί ,ντυνόμαστε με τα καλά μας και πηγαίναμε στο Σχολείο. Εκεί μας περίμενε ο δάσκαλος ,μπαίναμε γραμμή και μας οδηγούσε στην εκκλησία. Επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Τα παιδιά που έλεγαν το Πιστεύω και τα άλλα ,έπαιρναν θέση στη μέση της εκκλησίας και όσο πιο όμορφα μπορούσαν επιτελούσαν το καθήκον τους. Συνέβαινε καμιά φορά κάποιο παιδί να ξεχάσει τα λόγια και τότε αλίμονό του. Τη Δευτέρα πρωί γινόταν η κριτική και ο κρινόμενος απολάμβανε το μπράβο ή αντίθετα την τιμωρία.
Μετά την Κυριακάτικη εκκλησία ακολουθούσε το Κατηχητικό που γινόταν από τον παπά. ΄Ηταν υποχρεωτικό. Ο παπάς μας εξηγούσε το Ευαγγέλιο, μας έλεγε διάφορες ιστορίες και μας μάθαινε να ψάλλουμε . Από τότε πολλά τροπάρια και ψαλμοί ακόμα αντηχούν στα αυτιά μου. Και τι δε μάθαμε απέξω. Πιστεύω, Πάτερ ημών, ΄Ασπιλε αμόλυντε…,ο εν παντί καιρώ , τροπάρια κ.α. Σχεδόν ολόκληρη τη λειτουργία την ξέραμε απέξω.
Σήμερα πηγαίνοντας τις Κυριακές στο χωριό, όταν πάω στην εκκλησία ,αναπολώ όλα αυτά. Πολλές φορές σαν να είναι χθες, τα ξαναζώ έστω και φανταστικά. ΄Όλα αυτά έχουν σβήσει. Πουθενά δεν τα βλέπεις. Χάθηκαν ίσως ,γιατί ήταν υποχρεωτικά και δεν υπήρχε μέτρο.