Ακόμα έρχονται στο μυαλό μου οι φυσιογνωμίες των ανθρώπων αυτών. ΄Ανθρωποι απλοί ,ξεροκιανοί, μαθημένοι στα λίγα ,αλλά δυνατοί και εργατικοί μέχρι τα γεράματα . ΄Ηταν οι πιο σοφοί του χωριού λόγω της πείρας και απολάμβαναν σεβασμού και εμπιστοσύνης. Οι παλιοί έλεγαν . « Αν δεν έχεις γέρο αγόρασε». Οι νεότεροι τους συμβουλεύονταν και τα παιδιά τούς αγαπούσαμε σαν γονείς μας.
Στο χωριό πάντα η κόρη της οικογένειας έπαιρνε τη περισσότερη προίκα ,αλλά και όλη η οικογένεια τη βοηθούσε παντού. Θέλεις στις δουλειές του σπιτιού ,θέλεις στις γεωργικές ασχολίες ,θέλεις στη φύλαξη των μικρών παιδιών. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες κρατούσαν τα παιδιά, όταν οι γονείς έφευγαν για τις δουλειές τους. Υπήρχαν παιδιά που μεγάλωσαν περισσότερο με τις γιαγιάδες ,παρά με τους γονείς τους. Και τι δε μαθαίναμε από τους ανθρώπους αυτούς . Προσευχές ,να σεβόμαστε τους μεγαλύτερους, γεωργικές δουλειές ,νοικοκυριό ,ακόμα και γράμματα. « Του παιδιού μου το παιδί δυο φορές παιδί μου », έλεγαν.
Η πιο όμορφη στιγμή της ημέρας ήταν τα χειμωνιάτικα βράδια μαζί τους. Δίπλα από το τζάκι που μας ζέσταινε , τα παραμύθια τους ζέσταιναν τις καρδιές μας και τη φαντασία μας. Πώς την περιμέναμε αυτή τη στιγμή. Όταν άρχιζε η διήγηση του παραμυθιού ,τους κοιτάζαμε στα μάτια και ρουφούσαμε τα λόγια τους σαν το πιο γλυκό ποτό. ΄Ωρες κρατούσαν αυτά τα παραμύθια . Τελειωμό δεν είχαν. Κάθε βράδυ και διαφορετικό. Το ρεπερτόριο ανεξάντλητο. Πιστεύω ότι τα έπλαθαν την στιγμή εκείνη με τη φαντασία τους. Τα πιο μικρά τα έπαιρνε ο ύπνος και το πρωί μας ρωτούσαν πώς τέλειωσε το παραμύθι. Και όταν η φαντασία καμιά φορά στέρευε ,είτε λόγω κούρασης ,είτε κακής διάθεσης ,πάντα είχαν την απάντηση. « Σήμερα θα σας πω το παραμύθι με το βοσκό. Μια φορά και ένα καιρό είχε ένα βοσκό που είχε 1.000.000 πρόβατα. Το χειμώνα ήθελε να τα πάρει σε άλλο τόπο να βοσκήσουν, αλλά υπήρχε μια στενή γέφυρα που χωρούσε να περάσει ένα μόνο πρόβατο. ΄Αρχισαν λοιπόν να περνούν τα πρόβατα. 1,2,3…..και μετά… σταματούσε. Τι έγινε μετά ρωτούσαμε …και η απάντηση. Να περάσουν τα πρόβατα από τη γέφυρα και μετά θα συνεχίσουμε».
Σήμερα οι περισσότεροι έχουν φύγει από τη ζωή . Οι λίγοι που έμειναν δε διηγούνται παραμύθια στα εγγόνια τους ,γιατί η τηλεόραση τους έκλεψε αυτό το προνόμιο.
Στο χωριό πάντα η κόρη της οικογένειας έπαιρνε τη περισσότερη προίκα ,αλλά και όλη η οικογένεια τη βοηθούσε παντού. Θέλεις στις δουλειές του σπιτιού ,θέλεις στις γεωργικές ασχολίες ,θέλεις στη φύλαξη των μικρών παιδιών. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες κρατούσαν τα παιδιά, όταν οι γονείς έφευγαν για τις δουλειές τους. Υπήρχαν παιδιά που μεγάλωσαν περισσότερο με τις γιαγιάδες ,παρά με τους γονείς τους. Και τι δε μαθαίναμε από τους ανθρώπους αυτούς . Προσευχές ,να σεβόμαστε τους μεγαλύτερους, γεωργικές δουλειές ,νοικοκυριό ,ακόμα και γράμματα. « Του παιδιού μου το παιδί δυο φορές παιδί μου », έλεγαν.
Η πιο όμορφη στιγμή της ημέρας ήταν τα χειμωνιάτικα βράδια μαζί τους. Δίπλα από το τζάκι που μας ζέσταινε , τα παραμύθια τους ζέσταιναν τις καρδιές μας και τη φαντασία μας. Πώς την περιμέναμε αυτή τη στιγμή. Όταν άρχιζε η διήγηση του παραμυθιού ,τους κοιτάζαμε στα μάτια και ρουφούσαμε τα λόγια τους σαν το πιο γλυκό ποτό. ΄Ωρες κρατούσαν αυτά τα παραμύθια . Τελειωμό δεν είχαν. Κάθε βράδυ και διαφορετικό. Το ρεπερτόριο ανεξάντλητο. Πιστεύω ότι τα έπλαθαν την στιγμή εκείνη με τη φαντασία τους. Τα πιο μικρά τα έπαιρνε ο ύπνος και το πρωί μας ρωτούσαν πώς τέλειωσε το παραμύθι. Και όταν η φαντασία καμιά φορά στέρευε ,είτε λόγω κούρασης ,είτε κακής διάθεσης ,πάντα είχαν την απάντηση. « Σήμερα θα σας πω το παραμύθι με το βοσκό. Μια φορά και ένα καιρό είχε ένα βοσκό που είχε 1.000.000 πρόβατα. Το χειμώνα ήθελε να τα πάρει σε άλλο τόπο να βοσκήσουν, αλλά υπήρχε μια στενή γέφυρα που χωρούσε να περάσει ένα μόνο πρόβατο. ΄Αρχισαν λοιπόν να περνούν τα πρόβατα. 1,2,3…..και μετά… σταματούσε. Τι έγινε μετά ρωτούσαμε …και η απάντηση. Να περάσουν τα πρόβατα από τη γέφυρα και μετά θα συνεχίσουμε».
Σήμερα οι περισσότεροι έχουν φύγει από τη ζωή . Οι λίγοι που έμειναν δε διηγούνται παραμύθια στα εγγόνια τους ,γιατί η τηλεόραση τους έκλεψε αυτό το προνόμιο.
