Το πρόβλημα του νερού στο χωριό δημιουργούσε και άλλα προβλήματα. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν πλυντήρια και το πλύσιμο των ρούχων ήταν βραχνάς για τις γυναίκες του χωριού. Λύση όμως βρισκόταν ,όπως λύνονται και όλα τα προβλήματα.
Επειδή μέσα στο χωριό δεν υπήρχε πολύ νερό ,οι νοικοκυρές έπλυναν τα ρούχα στις πηγές έξω από το χωριό .Μπη , Πλακιά , αλλά και σε ποτάμια που είχαν το καλοκαίρι νερό ή σε κηπούλια.
Πήγαινε λοιπόν η νοικοκυρά εφοδιασμένη με την κοφίνα ,το πράσινο σαπούνι, στάχτη από το τζάκι και τον κόπανο. Τα ρούχα χωρίζονταν σε δυο κατηγορίες . Στα ρούχα που φορούσε η οικογένεια και στα πιο βαριά κουβέρτες ,παπλώματα και τρίχενες κουβέρτες. Τα καθημερινά ρούχα τα έβαζε μέσα στην κοφίνα . Πάνω πάνω έβαζε το ανθοπάνι και μέσα σε αυτό τη στάχτη που έμενε από το κάψιμο των ξύλων στο τζάκι. Χόχλαζε , έβραζε νερό και μέσα στο νερό ,έβαζε μυρτιές, λεμονιές και λίγη αλεσφακιά για να μυρίζουν τα ρούχα. Το ζεστό νερό το έριχνε μέσα στην κοφίνα και αυτό διαπερνούσε όλα τα ρούχα που είχε μέσα .Την ώρα εκείνη η μητέρα έλεγε δυνατά . Να η άσπρη προυατάρα( πρόβατο ) και μεις ψάχναμε να τη δούμε ,αλλά δε τη βλέπαμε. Το έλεγε για να ασπρίσουν τα ρούχα ,όπως το άσπρο χρώμα του προβάτου. Μετά από λίγη ώρα έβγαζε τα ρούχα από την κοφίνα ,τα έπλενε με πράσινο σαπούνι που υπήρχε την εποχή εκείνη και τα άπλωνε πάνω στα κλαδιά των θάμνων που υπήρχαν γύρω. Απέφευγαν τα πράσινα μέρη , για να μην ξεβάψουν. Την άλλη μέρα ,αφού στέγνωναν, τα μάζευαν και τα έπαιρναν σπίτι πεντακάθαρα και κάτασπρα.
Στα πιο βαριά , κουβέρτες ,τρίχενες ,χρησιμοποιούσαν άλλη μέθοδο. Τα έβαζαν μέσα στο νερό να μουσκέψουν ,τα έπλεναν με πράσινο σαπούνι και τα χτυπούσαν με τον κόπανο πολλές φορές. Μετά τα άπλωναν για να στεγνώσουν.
Πολλές φορές , ιδίως στον πόλεμο που δεν υπήρχε σαπούνι , χρησιμοποιούσαν τις μύτες ,κορυφές του σχίνου , σαν σαπούνι. Άλλες εποχές ,άλλοι τρόποι αντιμετώπισης προβλημάτων . Πάντως όσο και αν μας φαίνεται παράξενο ,οι άνθρωποι αυτοί πάντα ήταν καθαροί ,φορούσαν ρούχα που άστραφταν και μύριζαν μυρτιά και λεμονιά.
Σήμερα όλα αυτά φαντάζουν σαν μύθος ,σαν κάτι το άπιαστο ,σαν κάτι το ακατόρθωτο. Εμείς που τα ζήσαμε ,τα επιβεβαιώνουμε και τα γράφουμε για να τα γνωρίσουν οι νεότεροι και να κάνουν συγκρίσεις και ίσως για να πάρουν και κάποια μαθήματα.
Επειδή μέσα στο χωριό δεν υπήρχε πολύ νερό ,οι νοικοκυρές έπλυναν τα ρούχα στις πηγές έξω από το χωριό .Μπη , Πλακιά , αλλά και σε ποτάμια που είχαν το καλοκαίρι νερό ή σε κηπούλια.
Πήγαινε λοιπόν η νοικοκυρά εφοδιασμένη με την κοφίνα ,το πράσινο σαπούνι, στάχτη από το τζάκι και τον κόπανο. Τα ρούχα χωρίζονταν σε δυο κατηγορίες . Στα ρούχα που φορούσε η οικογένεια και στα πιο βαριά κουβέρτες ,παπλώματα και τρίχενες κουβέρτες. Τα καθημερινά ρούχα τα έβαζε μέσα στην κοφίνα . Πάνω πάνω έβαζε το ανθοπάνι και μέσα σε αυτό τη στάχτη που έμενε από το κάψιμο των ξύλων στο τζάκι. Χόχλαζε , έβραζε νερό και μέσα στο νερό ,έβαζε μυρτιές, λεμονιές και λίγη αλεσφακιά για να μυρίζουν τα ρούχα. Το ζεστό νερό το έριχνε μέσα στην κοφίνα και αυτό διαπερνούσε όλα τα ρούχα που είχε μέσα .Την ώρα εκείνη η μητέρα έλεγε δυνατά . Να η άσπρη προυατάρα( πρόβατο ) και μεις ψάχναμε να τη δούμε ,αλλά δε τη βλέπαμε. Το έλεγε για να ασπρίσουν τα ρούχα ,όπως το άσπρο χρώμα του προβάτου. Μετά από λίγη ώρα έβγαζε τα ρούχα από την κοφίνα ,τα έπλενε με πράσινο σαπούνι που υπήρχε την εποχή εκείνη και τα άπλωνε πάνω στα κλαδιά των θάμνων που υπήρχαν γύρω. Απέφευγαν τα πράσινα μέρη , για να μην ξεβάψουν. Την άλλη μέρα ,αφού στέγνωναν, τα μάζευαν και τα έπαιρναν σπίτι πεντακάθαρα και κάτασπρα.
Στα πιο βαριά , κουβέρτες ,τρίχενες ,χρησιμοποιούσαν άλλη μέθοδο. Τα έβαζαν μέσα στο νερό να μουσκέψουν ,τα έπλεναν με πράσινο σαπούνι και τα χτυπούσαν με τον κόπανο πολλές φορές. Μετά τα άπλωναν για να στεγνώσουν.
Πολλές φορές , ιδίως στον πόλεμο που δεν υπήρχε σαπούνι , χρησιμοποιούσαν τις μύτες ,κορυφές του σχίνου , σαν σαπούνι. Άλλες εποχές ,άλλοι τρόποι αντιμετώπισης προβλημάτων . Πάντως όσο και αν μας φαίνεται παράξενο ,οι άνθρωποι αυτοί πάντα ήταν καθαροί ,φορούσαν ρούχα που άστραφταν και μύριζαν μυρτιά και λεμονιά.
Σήμερα όλα αυτά φαντάζουν σαν μύθος ,σαν κάτι το άπιαστο ,σαν κάτι το ακατόρθωτο. Εμείς που τα ζήσαμε ,τα επιβεβαιώνουμε και τα γράφουμε για να τα γνωρίσουν οι νεότεροι και να κάνουν συγκρίσεις και ίσως για να πάρουν και κάποια μαθήματα.
