Τα χρόνια εκείνα οι γιατροί λίγοι και οι επισκέψεις τους στο χωριό σπάνιες. Οι « Πρακτικοί » έδιναν και έπαιρναν. Υπήρχαν άντρες και γυναίκες που αντικαθιστούσαν το γιατρό και με βότανα ή ματζούνια ,βοηθούσαν τους χωριανούς που υπέφεραν.
Το Πισοπάνι είναι το σημερινό έμπλαστρο. Το έφτιαχναν οι γυναίκες του χωριού, όταν κάποιος πονούσε τη μέση του ή είχε πόνους στην πλάτη. Σε όσους είχαν βάλει «πισοπάνι» ,όλοι έλεγαν πόσο τους βοήθησε.
Για να φτιαχτεί ένα πισοπάνι, χρειαζόταν ούζο ,ασπράδι αυγού, πράσινο σαπούνι ξυσμένο και ένα πανί (κάποτο),βρεγμένο με ούζο. Τα υλικά αυτά τα ανακάτευαν πολλή ώρα για να γίνει μείγμα . Μετά τα τοποθετούσαν πάνω στο βρεγμένο πανί με ούζο και το κολλούσαν στο μέρος του σώματος που πονούσε. Το άφηναν μερικές ημέρες και αυτό ανακούφιζε από τους πόνους τον παθόντα.
Μπορούσαν όλες οι γυναίκες να το φτιάξουν αλλά οι πιο ειδικές ήταν λίγες και είχαν μεγάλη ζήτηση. Το Πινιό ,η Γιαχιάενα , είναι μερικά ονόματα που θυμάμαι.
Για κάθε αρρώστια είχαν και το απαιτούμενο φάρμακο. Όλα φτιαγμένα από βότανα που έβγαζε το χωριό ,ο ευλογημένος αυτός τόπος. Αλεσφακιά , αθρούμπα, μαρτολούλουδα , φλισκούνι είναι μερικά βότανα που χρησιμοποιούσαν την εποχή εκείνη ,αλλά και σήμερα. Σε κάποια άλλη ανάρτηση θα αναφερθούμε σε όλα αυτά.
Θα σας διηγηθούμε ιστορίες που με βότανα έγιναν καλά πολλοί, όπως ξέρουν να τις διηγούνται οι παλιοί. Η ιστορία όμως που με μάγεψε ήταν αυτή που έδειχνε τη σοφία του γιατρού Ιπποκράτη. Μου τη διηγιόταν ένας γέροντας και εγώ τον άκουγα ώρες πολλές.( Κάποιος βοσκός αρρώστησε βαριά και οι γύρω του δεν μπορούσαν να τον γιατρέψουν. Απελπισμένος πήρε το καράβι και πήγε στην Κω στον ξακουστό Ιπποκράτη. Αφού τον εξέτασε του είπε ότι σε έξι μήνες θα πεθάνει. Ο βοσκός έφυγε και γύρισε στην πατρίδα του απογοητευμένος. Συνέχισε να βόσκει τα ζώα του στο βουνό και μετρούσε τους μήνες που του απέμειναν. Μετά από λίγους μήνες , γυρίζοντας από τη βοσκή διψούσε και δεν είχε νερό να πιει. Σκέφθηκε να πιει γάλα από μια καρδάρα που είχε σκεπασμένη κάτω από μια ελιά. Καθώς σήκωσε το σκέπασμα είδε ένα φίδι να πίνει γάλα. Για μια στιγμή σκέφθηκε να μη πιει , αλλά απελπισμένος ,γιατί το εξάμηνο πλησίαζε, ήπιε αρκετό γάλα, για να σβήσει τη δίψα του. Πέρασαν οι έξι μήνες και αντί να πεθάνει η υγεία του βελτιωνόταν και ένιωθε καλά. Αποφάσισε να πάει στον Ιπποκράτη να του αποδείξει ότι έκανε λάθος. Πήγε λοιπόν στην Κω και παρουσιάστηκε στον Ιπποκράτη λέγοντάς του ότι έκανε λάθος και ότι είναι υγιής. Ο Ιπποκράτης τον κοίταξε αρκετά και του απάντησε. « Μπορούσα να σε έκανα καλά ,αν στην Κω υπήρχε το φίδι από το οποίο θα έπαιρνα το φάρμακο». Ο βοσκός σκέφτηκε το περιστατικό με την καρδάρα και το φίδι που πίνοντας από το γάλα θα άφησε το δηλητήριό του ,φάρμακο για το βοσκό και το διηγήθηκε στον Ιπποκράτη . Αντί λοιπόν να το κατηγορεί άρχισε να τον εξυμνεί ).
Το Πισοπάνι είναι το σημερινό έμπλαστρο. Το έφτιαχναν οι γυναίκες του χωριού, όταν κάποιος πονούσε τη μέση του ή είχε πόνους στην πλάτη. Σε όσους είχαν βάλει «πισοπάνι» ,όλοι έλεγαν πόσο τους βοήθησε.
Για να φτιαχτεί ένα πισοπάνι, χρειαζόταν ούζο ,ασπράδι αυγού, πράσινο σαπούνι ξυσμένο και ένα πανί (κάποτο),βρεγμένο με ούζο. Τα υλικά αυτά τα ανακάτευαν πολλή ώρα για να γίνει μείγμα . Μετά τα τοποθετούσαν πάνω στο βρεγμένο πανί με ούζο και το κολλούσαν στο μέρος του σώματος που πονούσε. Το άφηναν μερικές ημέρες και αυτό ανακούφιζε από τους πόνους τον παθόντα.
Μπορούσαν όλες οι γυναίκες να το φτιάξουν αλλά οι πιο ειδικές ήταν λίγες και είχαν μεγάλη ζήτηση. Το Πινιό ,η Γιαχιάενα , είναι μερικά ονόματα που θυμάμαι.
Για κάθε αρρώστια είχαν και το απαιτούμενο φάρμακο. Όλα φτιαγμένα από βότανα που έβγαζε το χωριό ,ο ευλογημένος αυτός τόπος. Αλεσφακιά , αθρούμπα, μαρτολούλουδα , φλισκούνι είναι μερικά βότανα που χρησιμοποιούσαν την εποχή εκείνη ,αλλά και σήμερα. Σε κάποια άλλη ανάρτηση θα αναφερθούμε σε όλα αυτά.
Θα σας διηγηθούμε ιστορίες που με βότανα έγιναν καλά πολλοί, όπως ξέρουν να τις διηγούνται οι παλιοί. Η ιστορία όμως που με μάγεψε ήταν αυτή που έδειχνε τη σοφία του γιατρού Ιπποκράτη. Μου τη διηγιόταν ένας γέροντας και εγώ τον άκουγα ώρες πολλές.( Κάποιος βοσκός αρρώστησε βαριά και οι γύρω του δεν μπορούσαν να τον γιατρέψουν. Απελπισμένος πήρε το καράβι και πήγε στην Κω στον ξακουστό Ιπποκράτη. Αφού τον εξέτασε του είπε ότι σε έξι μήνες θα πεθάνει. Ο βοσκός έφυγε και γύρισε στην πατρίδα του απογοητευμένος. Συνέχισε να βόσκει τα ζώα του στο βουνό και μετρούσε τους μήνες που του απέμειναν. Μετά από λίγους μήνες , γυρίζοντας από τη βοσκή διψούσε και δεν είχε νερό να πιει. Σκέφθηκε να πιει γάλα από μια καρδάρα που είχε σκεπασμένη κάτω από μια ελιά. Καθώς σήκωσε το σκέπασμα είδε ένα φίδι να πίνει γάλα. Για μια στιγμή σκέφθηκε να μη πιει , αλλά απελπισμένος ,γιατί το εξάμηνο πλησίαζε, ήπιε αρκετό γάλα, για να σβήσει τη δίψα του. Πέρασαν οι έξι μήνες και αντί να πεθάνει η υγεία του βελτιωνόταν και ένιωθε καλά. Αποφάσισε να πάει στον Ιπποκράτη να του αποδείξει ότι έκανε λάθος. Πήγε λοιπόν στην Κω και παρουσιάστηκε στον Ιπποκράτη λέγοντάς του ότι έκανε λάθος και ότι είναι υγιής. Ο Ιπποκράτης τον κοίταξε αρκετά και του απάντησε. « Μπορούσα να σε έκανα καλά ,αν στην Κω υπήρχε το φίδι από το οποίο θα έπαιρνα το φάρμακο». Ο βοσκός σκέφτηκε το περιστατικό με την καρδάρα και το φίδι που πίνοντας από το γάλα θα άφησε το δηλητήριό του ,φάρμακο για το βοσκό και το διηγήθηκε στον Ιπποκράτη . Αντί λοιπόν να το κατηγορεί άρχισε να τον εξυμνεί ).
