"ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΟΥ ΜΕΣΑΝΑΓΡΟΥ"

                                                           

                                                   ΟΙ  ΓΙΑΤΡΟΙ   ΤΟΥ  ΜΕΣΑΝΑΓΡΟΥ

          Τα παλιά χρόνια γιατροί δεν υπήρχαν και το ρόλο τους έπαιζαν οι πρακτικοί και οι μαμές.  Για φάρμακα χρησιμοποιούσαν βότανα που ήταν άφθονα στη φύση και οι φαρμακευτικές τους ιδιότητες μεταδίδονταν  από στόμα σε στόμα . Οι παλιοί μας διηγόντουσαν  ιστορίες  ανθρώπων που πέθαναν σχεδόν αβοήθητοι , γιατί οι γνώσεις των πρακτικών ήταν λειψές και  οι συνταγές τους αντίθετες με την ασθένεια.

       Ακόμα και οι έγκυες γυναίκες ,πολλές φορές γεννούσαν στα χωράφια που εργάζονταν  και πολλά παιδιά  χάθηκαν στη γέννα για πολλούς λόγους. Μπορεί οι περισσότεροι τοκετοί να είναι φυσιολογικοί, όπως μου έλεγε   ο αείμνηστος  γιατρός μας ,ο γυναικολόγος Αθανάσιος Καραγιάννης , αλλά αν  κάτι στράβωνε ,οι πρακτικοί γιατροί σήκωναν ψηλά τα χέρια.

      Τα φάρμακα ήταν μαντζούνια , αλοιφές , πισοπάνια, βότανα  και οτιδήποτε μπορούσες να φανταστείς. Πόσοι δεν έχασαν τη ζωή τους όταν είχαν πρόβλημα πόνου στην κοιλιά. Αν  ήταν σκωλικοειδίτης και του έβαζαν ζεστά , ακόμα και τούβλα ζέσταιναν  ,καταλαβαίνετε τις συνέπειες. Αν πονούσες ,σου έφτιαχναν το πισοπάνι ,το έμπλαστρο της εποχής. ΄Επαιρναν αυγά ,σαπούνι ,λάδι ,τα ανακάτευαν ,τα τοποθετούσαν σε ένα πανί και τα κολλούσαν στο μέρος που πονούσες.

     Την εποχή εκείνη κάθε οικογένεια έκανε πολλά παιδιά ,σχεδόν πάνω από πέντε. Αν ρωτούσες  πόσα παιδιά έγέννησες θεια ,θα σου έλεγε έξι και δυο που έχασα, ανάλογα βέβαια.

      Αργότερα ,κατά το 1950 ερχόταν στο χωριό  γιατρός ,ο αείμνηστος Ηρακλείδης  από την Κατταβιά  ,πολλές φορές με ζώο και αργότερα με λεωφορείο. Το λεωφορείο ερχόταν στο χωριό κατά τις 6 η ώρα και ο γιατρός έπρεπε να δει όλους τους ασθενείς από σπίτι σε σπίτι ή σε ένα υποτυπώδες ιατρείο. ΄Εγραφε τα φάρμακα ,τα οποία θα έπαιρνε ο άρρωστος λίγες μέρες αργότερα .Φώτα δεν υπήρχαν και οι εξετάσεις των ασθενών γίνονταν υπό το φως της λάμπας πετρελαίου. Δύσκολες συνθήκες για όλους  και ιδιαίτερα για το γιατρό. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν πράγματι ήρωες  και ανιδιοτελείς. Το χωριό ήταν τυχερό ,γιατί ένας δικός μας που σπούδαζε γιατρός και εγκατέλειψε τις σπουδές  ,σχεδόν τελειόφοιτος , ήρθε και εγκαταστάθηκε στο χωριό. Ηταν ο Μιχάλης του Μπακάλη. Συνεργαζόταν άψογα με το γιατρό ,έπαιρνε οδηγίες ,έβαζε τις ενέσεις στους  ασθενείς  και γενικά ήταν ο δεύτερος γιατρός του χωριού.

       Καθημερινά ,νέοι εμείς , πηγαίναμε να το βρούμε , γιατί μιλούσε ωραία και μας διηγιόταν  ιστορίες από την Αθήνα .Πόσα πράγματα δε μάθαμε τότε!!!!!  Σα να ζούσαμε  στιγμές άπιαστες , ονειρικές ,φανταστικές.

   Σήμερα οι συνθήκες άλλαξαν ,καλυτέρεψαν , αλλά πολλές φορές τα κενά των γιατρών ,δημιουργούν προβλήματα.