" ΄Ενα μέρος του χωριού"
Οι σχολικές γιορτές ήταν κάτι ξεχωριστό για μας τους μικρούς. Τις περιμέναμε πώς και πώς. Είχαμε πολλές γιορτές . Εθνικές ,Θρησκευτικές , γιορτή της Μάνας και Αθλητικές. Κάθε γιορτή είχε τη δική της ιδιομορφία. Οι δάσκαλοι μας έδιναν το ρόλο μας που έπρεπε να ξέρουμε «νεράκι» και να ψάξουμε να ντυθούμε κατάλληλα. Στο ντύσιμο άρχιζε ο μεγάλος μπελάς .Πού να βρεις την εποχή εκείνη τα κατάλληλα ρούχα… Βολευόμασταν όπως όπως και πιο πολύ μας απασχολούσε ο ρόλος μας.
Κάναμε αρκετές μέρες πρόβες στο σχολείο και οι δάσκαλοι μας διόρθωναν και μας καθοδηγούσαν. Οι γιορτές συνήθως γίνονταν στο Καφενείο τη « Λέσχη» ή στην πλατεία του χωριού. Μόνο στο τέλος της χρονιάς γίνονταν στο χώρο έξω από την εκκλησιά.
Θυμάμαι τους μεγαλύτερους και ιδίως τα παιδιά της ¨Εκτης να απαγγέλλουν ποιήματα πολύ μεγάλα που μας καθήλωναν . Από όλα τα ποιήματα μου έμειναν ο Θούριος του Ρήγα και η φυγή του Αλή Πασά με άλογο από το Σούλι. Όταν κάναμε πρόβες και οι τυχεροί απάγγελλαν αυτά τα ποιήματα ,επικρατούσε « άκρα του τάφου σιωπή », όπως έλεγε και ο δάσκαλος. Ακόμα και εμείς οι μικροί τα μαθαίναμε απ΄έξω και ονειρευόμασταν κάποτε να τα απαγγείλουμε.
Την ημέρα της γιορτής μαζεύονταν όλο το χωριό και όλοι περίμεναν να μας ακούσουν. Ανάλογα χειροκροτούσαν . Αν το έλεγες ωραία και τους συνέπαιρνες σε χειροκροτούσαν αν όχι σε υποδέχονταν χλιαρά. Οι άτυχοι της ημέρας ήταν αυτού που ξεχνούσαν τα λόγια . Προσπαθούσαν να τα θυμηθούν ,κόμπιαζαν ,αλλά τίποτα. Καλύτερα να άνοιγε η γη να σε καταπιεί παρά να υποστείς αυτόν τον κάζο. Δεν έφταναν οι παρατηρήσεις του δασκάλου σε περίμενε στο σπίτι και η κατσάδα των γονιών σου. Ρεζίλι μας έκανες ,ντροπή σου. Πού να βρεθεί παιδαγωγικό τακτ την εποχή εκείνη…
Οι σχολικές γιορτές ήταν κάτι ξεχωριστό για μας τους μικρούς. Τις περιμέναμε πώς και πώς. Είχαμε πολλές γιορτές . Εθνικές ,Θρησκευτικές , γιορτή της Μάνας και Αθλητικές. Κάθε γιορτή είχε τη δική της ιδιομορφία. Οι δάσκαλοι μας έδιναν το ρόλο μας που έπρεπε να ξέρουμε «νεράκι» και να ψάξουμε να ντυθούμε κατάλληλα. Στο ντύσιμο άρχιζε ο μεγάλος μπελάς .Πού να βρεις την εποχή εκείνη τα κατάλληλα ρούχα… Βολευόμασταν όπως όπως και πιο πολύ μας απασχολούσε ο ρόλος μας.
Κάναμε αρκετές μέρες πρόβες στο σχολείο και οι δάσκαλοι μας διόρθωναν και μας καθοδηγούσαν. Οι γιορτές συνήθως γίνονταν στο Καφενείο τη « Λέσχη» ή στην πλατεία του χωριού. Μόνο στο τέλος της χρονιάς γίνονταν στο χώρο έξω από την εκκλησιά.
Θυμάμαι τους μεγαλύτερους και ιδίως τα παιδιά της ¨Εκτης να απαγγέλλουν ποιήματα πολύ μεγάλα που μας καθήλωναν . Από όλα τα ποιήματα μου έμειναν ο Θούριος του Ρήγα και η φυγή του Αλή Πασά με άλογο από το Σούλι. Όταν κάναμε πρόβες και οι τυχεροί απάγγελλαν αυτά τα ποιήματα ,επικρατούσε « άκρα του τάφου σιωπή », όπως έλεγε και ο δάσκαλος. Ακόμα και εμείς οι μικροί τα μαθαίναμε απ΄έξω και ονειρευόμασταν κάποτε να τα απαγγείλουμε.
Την ημέρα της γιορτής μαζεύονταν όλο το χωριό και όλοι περίμεναν να μας ακούσουν. Ανάλογα χειροκροτούσαν . Αν το έλεγες ωραία και τους συνέπαιρνες σε χειροκροτούσαν αν όχι σε υποδέχονταν χλιαρά. Οι άτυχοι της ημέρας ήταν αυτού που ξεχνούσαν τα λόγια . Προσπαθούσαν να τα θυμηθούν ,κόμπιαζαν ,αλλά τίποτα. Καλύτερα να άνοιγε η γη να σε καταπιεί παρά να υποστείς αυτόν τον κάζο. Δεν έφταναν οι παρατηρήσεις του δασκάλου σε περίμενε στο σπίτι και η κατσάδα των γονιών σου. Ρεζίλι μας έκανες ,ντροπή σου. Πού να βρεθεί παιδαγωγικό τακτ την εποχή εκείνη…
