" Στιγμές από τη ζωή μου, ως δάσκαλος"

Τέλειωσα την Παιδαγωγική Ακαδημία Ρόδου το 1968 και διορίστηκα αναπληρωτής το 1970 στην Απολακκιά. Και πού δεν πήγα. Απολακκιά, Αρχίπολη ,Μονόλιθος, ΄Εμπωνα , Μήλος , Κως , Μαριτσά, Μεσαναγρός, Κοσκινού ,Κρεμαστή και τελευταία στην πόλη της Ρόδου. Αγάπησα όλα τα σχολεία που πέρασα και ‘όλα τα παιδιά που δίδαξα . ΄Εγινα δάσκαλος από μεράκι, γιατί το ήθελα. . Πόσα γεγονότα πέρασαν από τη ζωή μου τα 37 αυτά χρόνια δεν μπορώ να πω. ΄Απειρα. Καλές και κακές στιγμές. Αγωνίες, στενοχώριες ,χαρές ,λύπες , όλα ανάμεικτα.
Η πιο όμορφες στιγμές μου ήταν, όταν βρισκόμουν μέσα στην τάξη. Ακόμα και στον τελευταίο χρόνο, πριν βγω στην σύνταξη , η τάξη μου ήταν απαραίτητη. Ποιος μπορεί να αντισταθεί στους μικρούς διαβολάκους ,με τα πονηρά μουτράκια ,τις απίθανες φάτσες που κάθε στιγμή είναι απρόοπτες. Και τι δεν έζησα…Ιστορίες που μοιάζουν με ανέκδοτα, γεγονότα απίθανα ,συζητήσεις που κάθε στιγμή σε αποστόμωναν ,σε έκαναν πιο σοφό και πιο έμπειρο.
Τρίτη Δημοτικού .Στο μάθημα Ελληνικά ,σε ένα ποίημα που διαβάσαμε ,προσπαθούσαμε να ερμηνεύσουμε τις άγνωστες λέξεις. Κάποιο παιδί ρώτησε ,τι θα πει η λέξη παρδαλή. Το ποίημα αναφερόταν σε έναν πετεινό και έλεγε .΄Εχει μια ουρά ψηλή ,φουντωτή και παρδαλή., Η άγνωστη λέξη ήταν « παρδαλή».Προσπάθησα με συζήτηση τα ίδια τα παιδιά να βρουν τη σημασία της λέξης, αλλά μάταια. Και τι δεν είπα. Να μου περιγράψουν τον πετεινό και ιδίως την ουρά του ,τα χρώματα ,αλλά αποτέλεσμα μηδέν. Ετοιμαζόμουν να δώσω την εξήγηση εγώ, όταν ένα παιδάκι δειλά δειλά ,σήκωσε το χεράκι του να απαντήσει. – Κύριε να πω. –Ναι του απάντησα. – Είναι ο Οδηγός και ο Εισπράκτορας του λεωφορείου ,οι Παρδαλοί ,Κύριε. ΄Εμεινα για μια στιγμή άφωνος. Πράγματι υπήρχαν οι άνθρωποι αυτοί ,με αυτό το επίθετο. Κάποια παιδιά γέλασαν ,αλλά εγώ σοβαρός σοβαρός ,έδωσα συγχαρητήρια στο παιδάκι για την απάντησή του και εξήγησα τη λέξη στην πραγματική της μορφή. Το αθώο μυαλό του παιδιού συνδύασε τη μια λέξη με την άλλη ,που ίσως είχαν κάποια συνάφεια.