Με την ευκαιρία των αγώνων του Μουντιάλ και το όχι καλό θέαμα που βλέπουμε στα γήπεδα ,δημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο ,που εξηγεί πολλά πράγματα. Η δίψα για τη νίκη ,για το αποτέλεσμα, κακοποιεί το ποδόσφαιρο και αντί θέαμα , βλέπουμε σκοπιμότητες καισυστήματα . Το ποδόσφαιρο ως ιδεολογία του Vinnai εξακολουθεί να ερμηνεύει σωστά –και σε πείσμα της αγωγής του ποδοσφαίρου στη σφαίρα της τέχνης- το λαϊκό τούτο άθλημα που ηδονίζει εκατομμύρια τηλεθεατές ανά την υφήλιο.
Το ποδόσφαιρο δε θα μπορούσε να αποφύγει την αφομοίωση του από τον καπιταλισμό και την επικρατούσα φιλοσοφία του ορθολογισμού , αποφέροντας υπεραξία(Υπερεπίδοση).Η επίδοση αντιστοιχεί στην ορθολογικοποίηση , η οποία γίνεται ολοένα και σπουδαιότερη στη ζωή μας…
Παραμελεί το ποιοτικό και τονίζει αποκλειστικά ό,τι είναι μετρήσιμο και ποσοτικό. Μάλλον έχει δίκιο ο συγγραφέας. « Όπως ο εργαζόμενος και ο υπάλληλος ,ο ποδοσφαιριστής πρέπει στηθεί στο πόστο του όπου οι πράξεις του ανάγονται σε επαναλαμβανόμενα καθήκοντα.» . Και η φαντασία… η τέχνη… η συλλογικότητα….΄Ένα τελευταίο ίχνος αυθορμητισμού επιτρέπεται μόνο στη μικρή περιοχή και αυτό απορροφάται από τους ταλαντούχους στράικερ που και αυτοί είναι μέρος της επιχείρησης. Όταν ο Τζωρτς Μπεστ στασίασε ενάντια στο σύστημα, κυνηγήθηκε από το παιχνίδι.
΄Ισως γι αυτό οι πολλοί γοητεύονται από τη Βραζιλία . Επειδή αυτή προσφέρει την ψευδαίσθηση της τέχνης του απροσδόκητου , της ομορφιάς. Οι καλοί προπονητές γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει δημοκρατία στο ποδόσφαιρο. Επιπροσθέτως το ποδόσφαιρο ικανοποιεί τους εξιδανικευμένους λιμπιντικούς στόχους των θεατών στις κερκίδες. Μια νίκη για την ομάδα μας σημαίνει ότι και εμείς νικήσαμε. Ο θρίαμβός της αποζημιώνει παροδικά για τις αποτυχίες της καθημερινής εθνοκρατικής ζωής. Το συναίσθημα ευφορίας από ένα τέτοιο θρίαμβο βασίζεται στη φυγή από την πραγματικότητα. Εν κατακλείδι. « Το ποδόσφαιρο, μέρος της καπιταλιστικής μαζικής κουλτούρας ,σχεδιάζει να κρατά τα θύματά του αλλοτριωμένου βιομηχανικού μηχανισμού υπό συνεχή ,στενό έλεγχο».
Πού είναι το παιχνίδι…
Το ποδόσφαιρο δε θα μπορούσε να αποφύγει την αφομοίωση του από τον καπιταλισμό και την επικρατούσα φιλοσοφία του ορθολογισμού , αποφέροντας υπεραξία(Υπερεπίδοση).Η επίδοση αντιστοιχεί στην ορθολογικοποίηση , η οποία γίνεται ολοένα και σπουδαιότερη στη ζωή μας…
Παραμελεί το ποιοτικό και τονίζει αποκλειστικά ό,τι είναι μετρήσιμο και ποσοτικό. Μάλλον έχει δίκιο ο συγγραφέας. « Όπως ο εργαζόμενος και ο υπάλληλος ,ο ποδοσφαιριστής πρέπει στηθεί στο πόστο του όπου οι πράξεις του ανάγονται σε επαναλαμβανόμενα καθήκοντα.» . Και η φαντασία… η τέχνη… η συλλογικότητα….΄Ένα τελευταίο ίχνος αυθορμητισμού επιτρέπεται μόνο στη μικρή περιοχή και αυτό απορροφάται από τους ταλαντούχους στράικερ που και αυτοί είναι μέρος της επιχείρησης. Όταν ο Τζωρτς Μπεστ στασίασε ενάντια στο σύστημα, κυνηγήθηκε από το παιχνίδι.
΄Ισως γι αυτό οι πολλοί γοητεύονται από τη Βραζιλία . Επειδή αυτή προσφέρει την ψευδαίσθηση της τέχνης του απροσδόκητου , της ομορφιάς. Οι καλοί προπονητές γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει δημοκρατία στο ποδόσφαιρο. Επιπροσθέτως το ποδόσφαιρο ικανοποιεί τους εξιδανικευμένους λιμπιντικούς στόχους των θεατών στις κερκίδες. Μια νίκη για την ομάδα μας σημαίνει ότι και εμείς νικήσαμε. Ο θρίαμβός της αποζημιώνει παροδικά για τις αποτυχίες της καθημερινής εθνοκρατικής ζωής. Το συναίσθημα ευφορίας από ένα τέτοιο θρίαμβο βασίζεται στη φυγή από την πραγματικότητα. Εν κατακλείδι. « Το ποδόσφαιρο, μέρος της καπιταλιστικής μαζικής κουλτούρας ,σχεδιάζει να κρατά τα θύματά του αλλοτριωμένου βιομηχανικού μηχανισμού υπό συνεχή ,στενό έλεγχο».
Πού είναι το παιχνίδι…
