"Το αλώνισμα "

Όταν τέλειωνε το θέρος και τα στάχυα έφταναν στο αλώνι ,άρχιζε έναςάλλος αγώνας., το αλώνισμα. Κάθε οικογένεια είχε το αλώνι της κοντά στο χωριό.Όλα τα αλώνια ήταν στρογγυλά και το ένακοντά στο άλλο. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν αλωνιστικές μηχανές και τοαλώνισμα γινόταν με τα ζώα.

Από πολύ νωρίς όλη η οικογένεια ήταν στοαλώνι. ΄Εβαζαν τα ζώα το ένα δίπλα στο άλλο και πάντα τα οδηγούσε κάποιος .΄Εριχναν τα στάχυα στο αλώνι και ο αγώνας άρχιζε. Πόσους γύρους έκαναν τα ζώακαι οι άνθρωποι γύρω γύρω στο αλώνι, δεν μπορούσα να φανταστώ. Στους μικρούςαυτό φαινόταν και παιχνίδι. Με ένα μικρό διάλειμμα αυτό συνεχιζόταν μέχρι ναβασιλέψει ο ήλιος. Τα στάχυα με το πάτημα των ζώων έλιωναν και φαινόταν τοσιτάρι. Τά μάζευαν στις άκρες και έριχναν άλλα στάχυα και αυτό γινότανσυνέχεια.

Συνήθως ο πατέρας κρατώντας το τιριάχτυλο(εργαλείο γεωργικό) , όταν φυσούσε αέρας ,σήκωνε ψηλά τα άχυρα να τα πάρει ο αέρας και να μείνει το στάρι. Τοσιτάρι έμπαινε στα σακιά ,φορτώνονταν στα ζώα και μεταφέρονταν στα σπίτια. Απόεκεί έμπαινε στις πάγκες πουαποθηκευόταν. ΄Εβλεπες καθημερινά ένα ολόκληρο χωριό να βρίσκεται στα αλώνια,να παλεύει , να συναγωνίζεται και να τοχαίρεται. ΄Οποιος τελείωνε νωρίτερα βοηθούσε και τους συγγενείς.

Το άχυρο έπρεπε να μεταφερθεί στιςαποθήκες ,στα κελάρια, για τα ζώα. Η μητέρα ήταν στο αλώνι και γέμιζε τις σάκεςμε άχυρο ,τις φόρτωνε στο γαϊδουράκι και τα παιδιά οδηγώντας το ζώο έφταναν στοκελάρι. Εκεί περίμενε ο πατέρας .Ξεφόρτωνε τις σάκες και τις ανέβαζε στο δώμα της αποθήκης. Στο δώμα υπήρχε μιατρύπα που από εκεί έριχνε το άχυρο μέσα.Εμείς τα παιδιά πέφταμε μέσα στη αποθήκη από την τρύπα και πατούσαμε το άχυρο για να κάτσει. ΄Ηταν από τα πιοαγαπημένα μας παιχνίδια.

Αργότερα ήρθαν οι θεριζοαλωνιστικές μηχανέςπου απάλλαξαν τους γεωργούς από ταδύσκολα και ο γεωργός έπαιρνε το σιτάριέτοιμο μέσα στο χωράφι. Αυτό όμως χάλασε την αλληλεγγύη , την ομαδικότητα ,τηνπαράδοση.

Σήμερα πάνε όλα αυτά. Οι γεωργοί παίρνουνεπιδοτήσεις για να μη σπέρνουν, τα χωράφια χερσεύουν ,τα αλώνια έγιναν οικόπεδα και χτίζονται σπίτια και εγώ να αναπολώ όλα αυτά και ο εγγονός μου να μηνπιστεύει ότι κάποτε γινόντουσαν . ΄Ετσι είναι η ζωή. Είναι αυτό πρόοδος ,είναικαλύτερες μέρες ,πιστέψτε με δεν μπορώ να το καταλάβω…