ΟΙ
ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ
Οι σχολικές γιορτές ήταν κάτι ξεχωριστό
για μας τους μικρούς. Τις περιμέναμε πώς και πώς. Είχαμε πολλές γιορτές .
Εθνικές ,Θρησκευτικές , γιορτή της Μάνας και Αθλητικές. Κάθε γιορτή είχε τη
δική της ιδιομορφία. Οι δάσκαλοι μας έδιναν το ρόλο μας που έπρεπε να ξέρουμε
«νεράκι» και να ψάξουμε να ντυθούμε κατάλληλα. Στο ντύσιμο άρχιζε ο μεγάλος
μπελάς .Πού να βρεις την εποχή εκείνη τα κατάλληλα ρούχα… Βολευόμασταν όπως
όπως και πιο πολύ μας απασχολούσε ο ρόλος μας.
Κάναμε αρκετές μέρες πρόβες στο σχολείο
και οι δάσκαλοι μας διόρθωναν και μας καθοδηγούσαν. Οι γιορτές συνήθως γίνονταν
στο Καφενείο τη « Λέσχη» ή στην πλατεία του χωριού. Μόνο στο τέλος της χρονιάς
γίνονταν στο χώρο έξω από την εκκλησιά.
Θυμάμαι τους μεγαλύτερους και ιδίως τα
παιδιά της ¨Εκτης να απαγγέλλουν ποιήματα πολύ μεγάλα που μας καθήλωναν . Από όλα τα ποιήματα μου
έμειναν ο Θούριος του Ρήγα και η φυγή του Αλή Πασά με άλογο από το Σούλι.
Όταν κάναμε πρόβες και οι τυχεροί απάγγελλαν αυτά τα ποιήματα ,επικρατούσε « άκρα του τάφου σιωπή », όπως
έλεγε και ο δάσκαλος. Ακόμα και εμείς οι μικροί τα μαθαίναμε απ΄έξω και
ονειρευόμασταν κάποτε να τα απαγγείλουμε.
Την ημέρα της γιορτής μαζεύονταν όλο το
χωριό και όλοι περίμεναν να μας ακούσουν. Ανάλογα χειροκροτούσαν . Αν το έλεγες
ωραία και τους συνέπαιρνες σε χειροκροτούσαν αν όχι σε υποδέχονταν χλιαρά. Οι
άτυχοι της ημέρας ήταν αυτού που ξεχνούσαν τα λόγια . Προσπαθούσαν να τα θυμηθούν ,κόμπιαζαν
,αλλά τίποτα. Καλύτερα να άνοιγε η γη να σε καταπιεί παρά να υποστείς αυτόν τον κάζο. Δεν έφταναν
οι παρατηρήσεις του δασκάλου σε περίμενε στο σπίτι και η κατσάδα των γονιών
σου. Ρεζίλι μας έκανες ,ντροπή σου. Πού να βρεθεί παιδαγωγικό τακτ την εποχή
εκείνη…
Σαν σήμερα πολλά χρόνια πίσω, ήταν η
τελευταία μέρα της σχολικής χρονιάς. ΄Ηταν η μέρα που όλο το χωριό θα
παρακολουθούσε τις γυμναστικές επιδείξεις και τους αγώνες . Μέρες πριν όλα και όλοι ήμαστε σε ετοιμότητα.
Ακόμα και τους γονείς μας παροτρύναμε να έρθουν για να πάρουν μέρος. Πατέρα να
έρθεις ,γιατί οι άλλοι θα φέρουν τους « δυνατούς τους» ,για να μας νικήσουν
.΄Ολο το χωριό βρισκόταν επί ποδός πολέμου. Χαρά σε όποια ομάδα κέρδιζε. Κάναμε
και μόνοι μας προπονήσεις κατά ομάδες, για να βγούμε πρώτοι. Πώς την περιμέναμε
αυτήν την ημέρα δε λέγεται. Το τελευταίο αγώνισμα « ο πότσος» ,ήταν το πιο
εντυπωσιακό και το πιο δύσκολο.
΄Επαιρναν μέρος και οι μεγάλοι. Ο δάσκαλος μας χώριζε σε δυο ομάδες . Υπήρχε ένα σχοινί ,στη μέση του έβαζε το πόδι ο δάσκαλος και οι ομάδες το τραβούσαν αντίθετα .΄Οποια ομάδα παράσερνε την άλλη ,κέρδιζε. Ο
αγώνας είχε άγρια ομορφιά ,γιατί συμμετείχαν και οι γονείς. Κάθε γονιός πήγαινε
με την ομάδα του παιδιού του ,άνδρες και
γυναίκες. Και ξέρετε ,όπου ανακατεύονται
οι μεγάλοι υπάρχουν και παρεξηγήσεις. Δεν πιάσαμε καλά, ξεκινήσατε πιο γρήγορα
και ένα σωρό δικαιολογίες
προέβαλλαν οι χαμένοι.
Ο αγώνας άρχιζε. Ο δάσκαλος σφύριζε,
οι ομάδες έπαιρναν θέσεις και όλοι περίμεναν το σύνθημα. Ο δάσκαλος στη
μέση του σχοινιού ,βάζοντας το πόδι του πάνω ,σφύριζε και φώναζε έτοιμοι. Τότε
άρχιζε ο αγώνας .Το τι τραβούσαμε εμείς οι μικροί δε λέγεται. Μας έσπρωχναν,
μας ποδοπατούσαν και η χειρότερη στιγμή
ήταν όταν η πιο αδύνατη ομάδα κουρασμένη ,άφηνε το σχοινί . Απότομα οι νικητές
έπεφταν φαρδιοί πλατιοί ,αφού δεν υπήρχε αντίσταση. Σε έναν τέτοιο αγώνα
και ενώ ο δάσκαλος είχε το πόδι πάνω στο σχοινί
και πριν δώσει το σύνθημα ,η μια ομάδα τράβηξε απότομα και ο δάσκαλος βρέθηκε κάτω .Θυμάμαι ότι ο
αγώνας διακόπηκε ,γιατί ο διαιτητής δεν μπορούσε να συνεχίσει. ΄Ισως ήταν ο
πρώτος αθλητικός αγώνας που είχε άδοξο τέλος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου