Και τι δεν είδαν τα μάτια μου και
τι δεν αντιμετώπισα και πόσες φορές δεν
κοιμήθηκα , όταν είχα να λύσω προβλήματα. Τα δύσκολα ήταν όταν υπηρετούσες σε
μονοθέσια σχολεία ,είχες όλες τις τάξεις
και προσπαθούσες να είσαι δάσκαλος ,φίλος ,πατέρας και δικαστής.
Στο μονοθέσιο σχολείο έπρεπε να δώσεις την
ψυχή σου ,την καρδιά σου και όλες σου τις δυνάμεις. Φανταστείτε μια αίθουσα,
που εκεί να είναι όλες οι τάξεις και από 3-4 παιδιά σε κάθε τάξη. ΄Επρεπε να
έχεις οργανώσει έτσι τη δουλειά σου, που όλα τα παιδιά να απασχολούνται με
κάποια εργασία . Ενώ δίδασκα ,έδινα εργασίες στις άλλες τάξεις ,που έπρεπε να
είχαν ετοιμαστεί από βραδίς ή τα παιδιά
των δύο τελευταίων τάξεων Ε΄και Στ΄΄ έκαναν το δάσκαλο σε μικρότερα παιδιά. Με
αυτόν τον τρόπο τα μεγάλα παιδιά ξαναθυμούνταν την παλιά ύλη και ταυτόχρονα
βοηθούσαν τα μικρότερα. Χρέωνα σε κάθε μεγάλο παιδί ένα μικρό και αυτά τα
παιδιά προσπαθούσαν να είναι καλύτερα από τα άλλα ζευγάρια. Πόσο χαιρόμουν όταν
έβλεπα τα μεγάλα παιδιά να βάζουν όλες τους τις δυνάμεις ,για να καταφέρουν να
μάθουν γράμματα τα μικρότερα….
Εκτός από τα μαθήματα είχαμε και το
σχολικό κήπο. Ένα κομμάτι γης που καλλιεργούσαμε μαζί με τα παιδιά ,που κάθε παιδί
είχε το δικό του δέντρο ή το δικό του λουλούδι. Με τι αγάπη φρόντιζαν τα φυτά
και με τι χαρά έβλεπαν τους κόπους τους
να πιάνουν τόπο. Η στιγμή που ένα λουλούδι άνθιζε ή ένα δέντρο έδινε καρπό ήταν
ανεπανάληπτη. Τι να πρωτοκοιτάξω ….τα φυτά , τα δέντρα ή τα παιδιά…
Και τι δε μάθαμε ..Πότισμα , σκάλισμα , μέχρι γεωπόνοι γίναμε. Ζήσαμε
πολλές στιγμές με τα παιδιά. Κατάφερνα να τα κερδίζω , να τα έχω φίλους και
πετύχαινα ότι ζητούσα να ακολουθούν. Ακόμα και τα σχολείο καθαρίζαμε μαζί.
Καθαρίστρια δεν υπήρχε και κάποιος έπρεπε να καθαρίζει τους χώρους. Καθίσαμε το
κουβεντιάσαμε και ορίσαμε τις μέρες
καθαρισμού ,τον τρόπο και το γενικό καθαρισμό ,κάθε Σάββατο. Κάθε Σάββατο μετά
τις 12 όλοι μαζί αρχίζαμε τον καθαρισμό. Σκούπες ,φαράσια, ξεσκονόπανα ήταν στην
ημερησία διάταξη. Πρώτος ο δάσκαλος και μετά οι μαθητές . Πόσες φορές δεν με
παρακάλεσαν να μη σκουπίζω εγώ …Η απάντηση πάντα αρνητική και πάντα όλοι μαζί
,απαντούσα.
Ο Ιούνιος ήταν ο πιο δύσκολος μήνας .
΄Επρεπε να κλείσει το σχολείο και να φύγω για Ρόδο. Πιστέψτε με ούτε οι μαθητές
το ήθελαν ούτε και εγώ. Δίναμε τα χέρια με την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε το
Σεπτέμβρη. Και ο Σεπτέμβρης μας ένωνε ξανά
και η ζωή μας άλλαζε. Η πρώτη μέρα ήταν φανταστική. Πώς μάθαιναν ότι ο
δάσκαλος έφτασε ήταν άλλο πράγμα. Ήταν πάντα όλοι εκεί …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου