Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

"Στιγμές από τη ζωή μου ,ως δάσκαλος"

"Πλάκες"
" Κατακόμβες"
" Μήλος"
" Αδάμαντας"
" Τριοβάσαλοι.Εδώ έζησα 4 αξέχαστα χρόνια"

Το 1970, για να διοριστείς ως δάσκαλος , έπρεπε να φύγεις από τη Ρόδο και να πας σε κάποιο άλλο μέρος της Ελλάδας και ιδίως Πελοπόννησο και Β. Ελλάδα , Να μείνεις αρκετά χρόνια και μετά να ζητάς μετάθεση . Στάθηκα τυχερός και πήγα στις Κυκλάδες.

Παντρεμένος και με ένα μικρό παιδί ,έπρεπε να αφήσεις το νησί σου και ως άλλος Οδυσσέας , να αρχίσεις τις περιπλανήσεις. ΄Εφυγα μόνος στην αρχή από Ρόδο και πήγα να παρουσιαστώ στην έδρα του Νομού Κυκλάδων ,στη Σύρο ,όπου ήταν η έδρα του Επιθεωρητή. Παρουσιάστηκα και παρακάλεσα αν γίνεται να μείνω στη Σύρο ,που ήταν κοντά στον Πειραιά και επικαλέστηκα το μικρό παιδί που είχα. Ο Επιθεωρητής με κατάλαβε , αλλά δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Η θέση στη Μήλο ήταν άδεια και έπρεπε να καλυφθεί. Πήρα το καράβι ξανά και γύρισα στον Πειραιά , για να πάρω άλλο καράβι ,που θα με μετέφερε στη Μήλο.

΄Ηταν βράδυ και κουρασμένος κάθισα στο σαλόνι του καραβιού , για να φάω κάτι. Με πλησίασε ένας ηλικιωμένος και ζήτησε να καθίσει στο ίδιο τραπέζι. Ευγενικά το δέχθηκα ,συστηθήκαμε και με ρώτησε για πού πάω. Είμαι δάσκαλος του είπα και διορίστηκα στον Τριοβάσαλο της Μήλου. Με κοίταξε αμίλητος και μου είπε ότι είναι από τη Μήλο και χρόνια τώρα μένει στον Πειραιά. ΄Εχεις οικογένεια με ρώτησε.. Ναι του είπα και έχω και μικρό παιδί. Τι πας να κάνεις μου λέει ,ξέρεις τι θα συναντήσεις.. Δεν υπάρχει αεροδρόμιο ,οι γιατροί είναι αγροτικοί ,αν αρρωστήσει κάποιος έρχεται ελικόπτερο να τον μεταφέρει στην Αθήνα. Νερό δεν έχει, πίνουνε από τις στέρνες και γενικά …σαν να μου έλεγε μην πας. Τα έβαψα μαύρα ,έκανα υπομονή και περίμενα να δω τι θα αντικρίσω…Φτάσαμε στο λιμάνι του Αδάμαντα μεσάνυχτα. Βγήκα και έψαξα ένα ξενοδοχείο να περάσω τη νύχτα. Το πρώτο πράγμα που έκανα, ήταν να τηλεφωνήσω στη γυναίκα μου στη Ρόδο να μην ξεκινήσει και τις διηγήθηκα τις καταστάσεις. Η κυρά Στέλλα μου απάντησε . Αφού μένουν και άλλοι άνθρωποι δε θα μαστε μόνοι. Όπως ζουν αυτοί ,θα ζήσουμε και εμείς.

Ξημέρωσε 28 Οκτωβρίου . Πήγα από τον Αδάμαντα στον Τριοβάσαλο στο σχολείο και γνώρισα τους συναδέλφους. Ο Διευθυντής ήταν Ροδίτης και αυτό μου έδωσε ελπίδες. Η υποδοχή άψογη ,η βοήθεια για εύρεση σπιτιού και για οτιδήποτε άλλο απεριόριστη . Η συζήτηση που έγινε αργότερα μου έλυσε πολλές απορίες και η αγάπη των ανθρώπων αυτών ,με έκαναν να νιώσω καλύτερα. Μετά από λίγες μέρες ήρθε και η οικογένεια και άρχισε η ζωή να κυλά. Συναντήσαμε δυσκολίες ,αλλά η αγάπη των κατοίκων μας εμψύχωνε και πιστεύω ότι έδωσα ότι ικμάδα είχα στα παιδιά αυτά .Πιστέψτε με, δεν υπάρχουν πουθενά πιο φιλόξενοι άνθρωποι από τους Μηλιούς… Μέχρι σήμερα επικοινωνώ με αρκετούς , σαν να ήταν χθες…….

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου